Σχετικά με το κλείσιμο τού Ιστορικού Κεφαλληνιακού Θεάτρου “Κέφαλος” από τον Δήμο Αργοστολίου·
ένα πρώτο σχόλιο: Ντρέπομαι .

Αφ’ού ασέλγησαν στον χώρο αυτό,
όλοι τους, παντοειδώς, και πολλαπλά.
Αφ’ού αρμέξανε το χώρο αυτό, όλοι τους,
παντοειδώς καί πολλαπλά.
Αφ’ού μολύνανε το χώρο αυτό, με τη ζέχνα που αναδυότανε ως επί το πλείστον, μέσα σ’ εκείνα τα ανεκδιήγητα “δημοτικά συμβούλια” τους, με την ξύλινη γλώσσα τους,
και τον γεμάτο σοφιστείες φτηνό λαϊκιστικό τους λόγο· ανάξιο,
όχι Κεφαλλήνων, όχι Ελλήνων,
αλλά ούτε καν Ανθρώπων,
άξιων σεβασμού Ανθρώπων.

Αφού τοποθετήσανε την λειτουργία
και τον σκοπό τού Θεάτρου και τής Τέχνης
μέσα στην κοινωνία,
σε ρόλο διακοσμητικό και ψηφοθηρικό,
και όχι σε ρόλο ευεργετικά λειτουργικό,
καταλυτικά αναπλαστικό· με σεβασμό
στην οντότητα, την ιστορία, και τον πολιτισμό, αυτών των Πολιτών·
βρέθηκαν και οι “κατάλληλοι”
-το κερασάκι στην απεχθή τούρτα-
μέσα από όλο το “πολιτικό” προσωπικό
τής Κεφαλλωνιάς,
που έφθασαν, σε ένα αποκορύφωμα “φροντίδας” για την Παιδεία κ τον Πολιτισμό
τής Κεφαλληνιακής Πατρίδας,
να κλείσουν και επίσημα
το Θέατρο, “Κέφαλος”.

Ένα Θέατρο τού 1858 ( ! )· που αποτελούσε εξεταστέα ύλη στην Σχολή μου, την Σχολή Καλών Τεχνών τού Τμήματος Θεάτρου τού Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καί αυτό τα λέει όλα για το υψηλής στάθμης στίγμα του στην Ιστορία τού Πολιτισμού μας.

Ούτε καν στοιχειώδη εξυπνάδα
δεν επέδειξαν…
Μα τόσο πολύ ( ; ) τον μπουκώνουνε τον άνθρωπο όλα αυτά που δε θα πάρει μαζί του…
Τόσο τον τυφλώνουνε
και θολώνουνε την κρίση του…;

Ως μόνο ελπιδοφόρο,
το ότι ακόμα και οι, διορισμένοι, ψηφοφόροι,
έχουνε κι αυτοί, σιχαθεί πιά…!
Διότι,
μπορεί μεν νά’χουνε ένα κομμάτι ψωμί
να φάνε, αυτοί και οι Οικογένειες τους,
αλλά όποιοι -και όχι από αγάπη- τούς
το δίνουν,
ξεχνάνε πως…
-κάτι που είναι και η ρίζα όλης τής τέχνης
και όλης τής ποιότητας ζωής,
αληθινής ποιότητας αληθινής ζωής-
…ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος .
(Καθώς καί ουκ επί βοηθημάτων ψευδαισθήσεων, που τον κρατάνε “χαρούμενο” και σε καταστολή) .

Σαν τελευταίο να πούμε
τούτο το συγκλονιστικό :
Ο “αγράμματος” κ “ραγιάς” Νικηταράς,
έχει περισσότερο πολιτισμό κ ψυχή μέσα του,
-όπως όλοι οι “αγράμματοι”,
εκείνης τής αληθινής εποχής-
όταν στις 25 Σεπτεμβρίου τού 1823,
-2,5 μόλις χρόνια από την έκρηξη τής Επανάστασης- ζητάει με επιστολή του
από την Επαναστατική Κυβέρνηση
-η επιστολή σώζεται-
τα μέσα γιά να δημιουργήσει :
1) “Θέατρον”
2) “Σχολείον”
3) “Νοσοκομείον”
Μ’αυτήν την σειρά !!!

Φαίνεται πως οι σημερινοί “υπεύθυνοι”
δεν μπορούν να αξιολογήσουν την ιεράρχηση μιάς τέτοιας σειράς, γιατί δεν είναι σαν τον Νικηταρά, ούτε αγράμματοι, ούτε ραγιάδες,
των παθών και τής κενότητας τής ύπαρξής τους.

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος