Πατέρα μαζευτήκαμε σήμερα όλοι μαζί, οι συγγενείς και οι φίλοι, σε αυτόν τον ιερό χώρο για να σε αποχαιρετήσουμε. Η θλίψη είναι βαθειά, όμως, ο λόγος μου θα πρέπει να είναι δωρικός και λιτός δίχως συναισθηματικές εξάρσεις και ακρότητες, γιατί έτσι ήταν και η ζωή σου. Γεννήθηκες στις 21 Νοεμβρίου του 1937, την ημέρα της εορτής της Παναγίας και κοιμήθηκες στις 8 Νοεμβρίου, την ημέρα της εορτής του ψυχοπομπού Αρχάγγελου Μιχαήλ που σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση πηγαίνει τις ψυχές στον Χριστό. Η παιδική σου ηλικία σημαδεύτηκε από τη φρίκη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την οδύνη της εμφύλιας σύρραξης. Τελείωσες το δημοτικό σχολείο με άριστα. Αν και προτάθηκες να συνεχίσεις τη φοίτησή σου στο Γυμνάσιο, ο πατέρας σου σε πήρε από τα έντεκα σου χρόνια μαζί του να δουλέψεις στο εμπόριο.
Ο πρόωρος θάνατος του πατέρα σου είχε σαν αποτέλεσμα να καταστείς προστάτης μιας πολυμελούς οικογένειας με αποτέλεσμα ο βιοπορισμός της να εξαρτάται από την εργασία σου. Με πολύ αγώνα, «νηστικός και πεινασμένος», όπως έλεγες, και γυρίζοντας με τα πόδια τα χωριά της Κεφαλονιάς και των γειτονικών νησιών κάνοντας «τη νύχτα μέρα», όπως επίσης έλεγες, κατάφερες από το εμπόριο να εξοικονομήσεις χρήματα, ώστε να παντρέψεις και να προικίσεις τις τέσσερις αδερφές σου, αλλά και να μεγαλώσεις τα μικρότερα αδέρφια σου. Το 1968 παντρεύτηκες τη Γερασιμούλα Γεωργάτου μια γυναίκα που στάθηκε άξια συνοδοιπόρος και αγωνίστηκε μαζί σου, ώστε να μεγαλώσετε τα τέσσερα παιδιά που αποχτήσατε.
Ως πατέρας ήσουν στοργικός, γλυκός με αίσθηση του μέτρου στη συναισθηματική εξάρτηση. Πάντα προσπαθούσες να μας συμβουλέψεις, να μας νουθετήσεις. Η οικογένειά σου ήταν πάνω απ’ όλα. Δούλευες ασταμάτητα για να μπορέσουμε εμείς τα παιδιά σου να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή. Ήσουν οικονόμος και στερούσες πάντα από τον εαυτό σου για να μην μας λείπει τίποτα. Και τα κατάφερες. Έφυγες και όλοι μας με την απόλυτη συμβολή σου είμαστε οικονομικά αποκαταστημένοι. Ακόμα και για τη νοσηλεία σου και σήμερα για την κηδεία σου μερίμνησες, ώστε να μην ξοδευτούμε. Οτιδήποτε και να σου προσφέραμε, ακόμα και μηδαμινά πράγματα, πάντα μας έλεγες «ευχαριστώ παιδί μου, την ευχή μου να ‘χεις».
Δεκάδες είναι οι συγγενείς και φίλοι που υποστήριζες ηθικά, αλλά και οικονομικά δίνοντας από το υστέρημά σου. Δεκάδες είναι και αυτοί που φιλοξένησες στο σπίτι σου προσφέροντάς τους στέγη και σίτιση. Το σπίτι ήθελες να είναι πάντα ανοιχτό. Η φράση «έλα να σε κεράσω» ήταν μόνιμα στα χείλη σου, όταν έβλεπες κάποιον στο δρόμο.
Πολλές φορές στη ζωή σου πικράθηκες από πρόσωπα και καταστάσεις. Ήσουν βλέπεις ευαίσθητος. Αρκετοί ήταν αυτοί που το εκμεταλλεύτηκαν αυτό και σου δημιούργησαν δυσβάστακτο πόνο, εσύ, όμως, πάντα συγχωρούσες.
Πατέρα τα κοσμητικά επίθετα είναι λίγα για να χαρακτηρίσουν την ιδιοσυγκρασία σου. Ήσουν άνθρωπος αγαπητός, συμπαθητικός, φιλεύσπλαχνος, συγκαταβατικός με πολύ ιδιαίτερο παλαιικό φρασεολόγιο που γινόταν αρκετές φορές προϊόν καλόβουλου αστεϊσμού από τους συγχωριανούς σου. Ήσουν άνθρωπος του μέτρου. Ποτέ δεν έγινες έρμαιο των παθών. Δεν κάπνιζες, δεν έπινες, δεν χαρτόπαιζες. Στη δουλειά σου ήσουν οργανωτικός και με εμφανές το στοιχείο του επαγγελματισμού, αφού οι συναλλαγές σου διακρίνονταν πάντα από φερεγγυότητα και εντιμότητα. Το όνομα που μας αφήνεις είναι ανεκτίμητη παρακαταθήκη.
Βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος πήγαινες κάθε Κυριακή στον Άγιο Γεράσιμο και έψαλες. Εκεί έβρισκες την ψυχική γαλήνη, τη θαλπωρή, αλλά και τη δύναμη, ώστε να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες της ζωής. Άκουγες με προσήλωση το Ευαγγέλιο και στη συνέχεια στο καφενείο μιλούσες για τη χριστιανική αγάπη. Θεωρούσες ότι τα χειρότερα πάθη του ανθρώπου είναι η ζήλια και το μίσος και παρότρυνες τους συνδαιτυμόνες να απαλλαχτούν από αυτά.
Πολλές ήταν οι χρόνιες και σοβαρές ασθένειες που σου χτύπησαν την πόρτα. Πάλεψες είκοσι χρόνια με τη μυασθένεια και δεκατρία με τον καρκίνο και δεν λύγισες. Πάλεψες ηρωικά και με την ανίατη ασθένεια των τελευταίων ημερών της ζωής σου.
Για εμένα υπήρξες τέλος και αρχή. Με δίδαξες να αγαπάω και να σέβομαι τον συνάνθρωπό μου, να είμαι συμπονετικός, φιλήσυχος, εργατικός, υπομονετικός, ευγενικός, μετριόφρων. Προσωπικά δεν θα είχα καταφέρει τίποτα στην ακαδημαϊκή και καλλιτεχνική μου πορεία αν δεν είχα την ηθική και οικονομική υποστήριξή σου. Σε κάθε μου βήμα, σε κάθε μου δυσκολία ήσουν εκεί. Σου οφείλω τα πάντα. Ήμουν, είμαι και θα είμαι περήφανος για εσένα. Ήσουν ο καλύτερος πατέρας. Σε αγαπώ πολύ. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
Καλό ταξίδι.
Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Ο γιός σου,
Λαμπρογιάννης Πεφάνης
Ευχαριστήριο για τη συμμετοχή στο πένθος
Ευχαριστούμε θερμά όλους τους συγγενείς και φίλους που σύσσωμοι μας συμπαραστάθηκαν στο πένθος μας. Η άμεση ή έμμεση παρουσία τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές μας έδωσε κουράγιο και δύναμη, ώστε να αντιμετωπίσουμε τη βαθύτατη θλίψη που νοιώθουμε.
Η Οικογένεια Παναγή Πεφάνη
