Υπάρχει μια παροιμία για την “Μαριορή και τον φερετζέ” και μου την θύμισε ένα παλιό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ τώρα ΚΙΝΑΛ.
Στα χρόνια του Όθωνα, σε μια από τις σπάνιες κοσμικές συναθροίσεις, τα βλέμματα όλων μαγνήτισε μια χήρα, η Μαριορή – Ζαφειρίτσα Κοντολέοντος, που σκανδάλιζε εκείνη την εποχή με τη συμπεριφορά της. Προσήλθε στη δεξίωση του Όθωνα φορώντας ένα αραχνούφαντο βέλος. Στην ίδια δεξίωση ήταν παρών και ο Ιωάννης Κωλέττης, γνωστός για την ετοιμόλογη σκέψη του. Μόλις την είδε, είπε στην παρέα του τη γνωστή φράση “Μωρέ όλα τάχει η Μαριορή, ο φερετζές της λείπει”.
Σήμερα αυτή η φράση σημαίνει εκείνον που ασχολείται με τα επουσιώδη τη στιγμή που υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα και τη θυμήθηκε το στέλεχος του ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ), όταν είδε τον Αλέξη Τσίπρα να φορά ζιβάγκο, σήμα κατατεθέν του Ανδρέα Παπανδρέου στα πρώτα χρόνια της επαναστατικής πολιτικής και ιδεολογικής κυριαρχίας του.
Δεν ξέρω αν ο κ. Τσίπρας θέλησε με αυτό τον τρόπο να περάσει το μήνυμα στους οπαδούς του, που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, ότι αποτελεί συνέχεια του Ανδρέα Παπανδρέου σε μια περίοδο εσωκομματικών διεργασιών και στο ΚΙΝΑΛ και το ΣΥΡΙΖΑ -το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, καθώς ακόμα και τη φωνή του προσπαθούσε να μιμηθεί κάποτε- ή αν το φόρεσε επειδή έκανε κρύο στην Κομοτινή.
Γνωρίζω όμως πως συνήθως, οι πολιτικοί επιλέγουν προσεκτικά τι θα φορέσουν και τι θα πουν, πότε, που και πως. Ο κ Τσίπρας προτίμησε το ζιβάγκο, άσχετα πια πως η σημειολογία του, έχει ξεχαστεί απο τους νεώτερους και έχει ξεθωριάσει στους παλαιότερους, αφου άλλωστε ανήκει σε μια άλλη εποχή και όχι στη σύγχρονη. Ωστόσο το σημαντικό είναι η ουσία της παροιμίας και το ερώτημα: Ο κ. Τσίπρας, ασχολείται με τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας με σοβαρότητα, με σχέδιο και πειστικότητα η όχι;
Σ΄αυτό το ερώτημα απάντηση δίνουν οι συχνές δημοσκοπήσεις που λένε “όχι” και επιβεβαιώνουν πως υπολείπεται της κυβέρνησης, στη διαχείριση της πανδημίας, της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής.
Με λίγα λόγια οι πολίτες προτιμούν ΝΔ και Μητσοτάκη, παρά ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα κι ας φορά ζιβάγκο, ίσως γιατί νιώθουν -παρά τα λάθη- μεγαλύτερη σιγουριά κι ασφάλεια με αυτή την κυβέρνηση.
Και ίσως γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει πολιτικά στη φτώχεια των πολιτών προκειμένου να εκμεταλλευτεί εκλογικά την αγανάκτησή τους, όπως το 2012-2015, ενώ ο Μητσοτάκης επενδύει στην ευημερία τους, για να επανεκλεγεί.
Και μέχρι στιγμής, παρά τις συνεχόμενες κρίσεις, στην ενέργεια και την ακρίβεια και παρά τα λάθη στη διαχείριση της πανδημίας με την αύξηση των κρουσμάτων, των εισαγωγών στις ΜΕΘ και του αριθμού των απωλειών, παραμένει κυρίαρχος στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κυριαρχεί στο κέντρο, αλλά διατηρεί ταυτόχρονα ανοιχτές τις πόρτες και προς τα δεξιά του κόμματος, γνωρίζοντας πολύ καλά πως τα κομματικά τείχη του παρελθόντος έχουν υποστεί πολλές ρωγμές.
Αντίθετα ο κ. Τσίπρας, εξακολουθεί να μένει πίσω από τα τείχη, προσδοκώντας σωτηρία από “συμμάχους” στο ΚΙΝΑΛ, που δεν δείχνει τώρα να νοιάζεται για ένα αδειανό ζιβάγκο…
