Παρήλθαν 45 και πλέον έτη από τότε που δεκαετής χειρουργήθηκα εις το ενταύθα Νοσοκομείο, πάσχων από οξεία σκωληκοειδίτιδα. Και μη υπάρχοντος τότε αναισθησιολόγου, χειρουργήθηκα από τον χειρουργό Λ. Δανάλη, αφού μου έγινε όχι νάρκωση αλλά μόνον τοπική αναισθησία. Και ενθυμούμαι τον πατέρα μου, υπηρετούντα τότε στο Νοσοκομείο, κατά τη διάρκεια της επέμβασης να μου βρέχει τα χείλη με βαμβάκι.
Ήταν τότε που η Ελλάδα με ανοιχτές τις πληγές από δικτατορίες και πολέμους, πάσχιζε να βρει ισορροπία.
Και οι Πολίτες ήλπιζαν [μάταια ίσως] και πάσχιζαν και συνάμα τραγουδούσαν. Μουσικές Μ. Χατζηδάκη, Μ. Θεοδωράκη και τόσων άλλων καλλιτεχνών.
Και ήλθαν στο νου μου όλα τούτα, τούτες τις ώρες, διαβάζοντας για την, μετά από περίπου μισό αιώνα, κατάρρευση των ενταύθα Νοσοκομειακών δομών, παρά τον αγώνα εκείνων των ανθρώπων [ανάμεσά τους, τιμή μου, ο πατέρας μου] που στήριξαν σε χαλεπούς καιρούς το Νοσοκομείο, οι περισσότεροι δε αυτών μεταστάντες ήδη εις Κύριον.
Και πια θαρρείς ότι η κατάρρευση του Δημοσίου Συστήματος Υγείας είναι ο στόχος, προκειμένου ο έλεγχος να περιέλθει σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες.
Και συνάμα μια Πατρίδα απογοητευμένη …
και ολόγυρα Πολίτες αδύναμοι όχι μόνον να τραγουδήσουν αλλά και να μιλήσουν … αδύναμοι να απαιτήσουν το αυτονόητο, αυτό που δικαιούνται: σεβασμό και αξιοπρεπή συμπεριφορά …
Και μόνον ¨μεγάλα¨ λόγια από τα χείλη των υπευθύνων πολιτικών παραγόντων, και ψεύτικες υποσχέσεις και πανομοιότυπα και επαναλαμβανόμενα ¨πανηγυρικά¨ δελτία τύπου, συνοδευόμενα συχνά από ρετουσαρισμένες φωτογραφίες …
Και νυχτώνει ξανά … και ακόμη και τα κτίρια Νοσοκομείων παραμένουν θαρρείς ερειπωμένα … θα γίνουν όμως λέει μελέτες … και λόγια … μόνον λόγια …
και συνάμα πληθαίνουν τα ερείπια πλάι στους δρόμους …
το χειρότερο όμως: πληθαίνουν τα ¨ερείπια¨ [είναι άνθρωποι] μέσα στους δρόμους …
και σιμώνει ο χειμώνας …
Είθε Θεέ τα μικρά σπουργιτάκια να αντέξουν τη βροχή και το κρύο του χειμώνα …
