Γράφει ο Γεράσιμος Γαλανός
Ελάττωσε για μένα ο χρόνος πάνω στο γράψιμο των αναμνήσεων και την παρουσίαση φωτογραφικού υλικού. Όμως μια φωτογραφία από τις άπειρες που έχω, μου έφερε στο μυαλό μου, μια μορφή του Ληξουρίου μας, τον Γεράσιμο Περάτη. Είχε το καφενείο του στην πλατεία Ληξουρίου, εκεί που σήμερα είναι το SENSO και σερβίριζε παγωτό λεμόνι , καφέ, γλυκά του κουταλιού και τα τοιαύτα. Είχε μέσα του ο Γεράσιμος την καλλιτεχνία, και του άρεσε το τραγούδι. Συμμετείχε με τον δικό του τρόπο και στις αποκριές, στα ληξουριώτικα καρναβάλια, ιδιαίτερα εκείνου του τρόπου, που οι παρέες πήγαιναν στις ταβέρνες και στα καφενεία και ξεδίπλωνα τα καλύτερα εσώψυχά τους…
Άλλες εποχές, τότε που τα καφενεία και οι ταβέρνες στο Ληξούρι ήταν ωδεία, και οι αριέττες και οι λαϊκές καντάδες είχαν την κυρίαρχη θέση στη ψυχή και στη βραδιά.
Στα χρόνια τση νεότητά μου, παρακολουθούσα αθόρυβα όλους αυτούς, τους τότε πρωταγωνιστές της καθημερινότητας, που εκδήλωναν το είναι τους, από τα απογεύματα έως τα βράδια, με κρασί, με σαρδέλα ψητή, με λίγο μεζέ. Πόσα μπορώ να γράψω από όλα αυτά που γίνονταν, τα κωμικά, τα τραγουδιστικά, τα σκώμματα, όλα αυτά που
«ξετυλίγονταν» άδολα και γεμάτα ζωντάνια, μα πάνω από όλα με καλή επικοινωνία. Τα ονόματα πολλά , τα αστεία άπειρα τον αριθμό, οι ιστορίες και τα πειράγματα ατελείωτα και εγώ να έχω τις συχνές παρατηρήσεις από το σπίτι μου, γιατί λείπω… και γυρίζω αργά…!
Πόσες φορές ο Γεράσιμος ο Περάτης δεν έλεγε το αγαπημένο του σόλο , « Ένας βράχος στο βουνό». Τραγούδι υπέροχο, συμβολικό, από τα καλύτερα ποιητικά του σπουδαίου Γεώργιου Βιζυηνού. Ποίημα, κατά μένα « του Φρενοκομείου», όπου ο Βιζυηνός κλείστηκε και ταλαιπωρήθηκε. Ποίημα που ντύθηκε επάξια με τη μουσική επένδυση του Χρήστου Στρουμπούλη και αγαπήθηκε από πολλούς μουσικούς και τραγουδιστές, ιδίως από τον Κεφαλονίτη στην καταγωγή, μεγάλο λυρικό καλλιτέχνη, Νικόλαο Μοσχονά . (Υπάρχει στο διαδίχτυο). Το ποίημα ,
« Ένας βράχος στο βουνό», έχει το αρχικό τίτλο από τον ποιητή του «Η ανεμώνη», αλλά το βρίσκουμε στη δισκογραφία και με τον τίτλο
« Διατί, αχ διατί ». Ο Γεράσιμος Περάτης είχε τροποποιήσει κάποιους στίχους με δικά του λόγια και είχε κάνει το τραγούδι … ληξουριώτικο.
Ἡ ἀνεμώνη
Στιχουργός: Βιζυηνός Γεώργιος
Συνθέτης: Στρουμπούλης Χρήστος
Ἕνας βράχος στο βουνό
συλλογιέται μοναχός του.
Ἕνα ρυάκι, ποὺ περνᾷ,
κάτι τραγουδάει ἐμπρός του.
Μία ἀνεμώνη, ποὺ ἀνθεῖ
εἰς τὸν βράχο στηριγμένη,
νὰ νοήσῃ προσπαθεῖ
τὸ τραγούδι τί σημαίνει.
Κι᾿ ὅλο σκύφτει πιὸ πολύ,
καὶ ξεχνᾷ τὸ στήριγμά της.
Τί τραγούδι νὰ λαλῇ
ὁ τρεχάμενος διαβάτης;
Τραγουδεῖ γιὰ μία ἀγκαλιά,
ποὺ μὲ πόθον ἀνοιγμένη
στὴν χρυσὴν ἀκρογιαλιὰ
μέρα νύχτα τὸν προσμένει.
-Ἄχ, κι᾿ ἂς ἤμουν, λέγ᾿, ἐγὼ
κείνη ποὺ θὰ τ᾿ ἀγκαλιάσῃ!
Καὶ το ρεῦμα τὸ γοργὸ
σκύβ᾿ ἡ λουλουδιὰ νὰ φθάσῃ,
Μά, σὰν ἔσκυβ᾿ ἔτσι δὰ
τὸ νερὸ μὲ τὴν ὁρμή του
τὰ φυλλάκια της μαδᾷ
τὰ κατρακυλᾷ μαζύ του.
Τώρα στέκει μαδητή,
στέκει στέλεχος μονάχο!
Διατί, ἄχ! διατὶ
ξεστηρίχθηκ᾿ ἀπ᾿ τὸν βράχο!
