Η περίπτωση της δωδεκάχρονης ανήλικης που την βίαζε και την εξέδιδε κατ’ εξακολούθηση ο εργοδότης τής μητέρας της, η οποία είναι ύποπτη για συναίνεση ή τουλάχιστον ανοχή στην κακουργηματική αυτή ιστορία, αποδεικνύει την κατάρρευση της υπερπολύτεκνης οικογένειας των οχτώ παιδιών. Ποιος αλήθεια μπορεί σήμερα να ζήσει, να μεγαλώσει και να παιδαγωγήσει οχτώ παιδιά με αυτές, τις υπάρχουσες συνθήκες διαβίωσης;

Η απελπισία και η απόγνωση οδηγούν σε παραλογισμούς και αθλιότητες. Οδηγούν σε χαλάρωση ή και σπάσιμο των αποδεκτών ηθικών προτύπων και φραγμών. Οδηγούν σε αποτελέσματα όπως αυτό της δωδεκάχρονης. Η οικονομική εξαθλίωση οδηγεί σε κοινωνική εξαθλίωση και η κοινωνική εξαθλίωση σε ηθική κατάπτωση. Φαινόμενα σαν αυτό της δωδεκάχρονης δεν συμβαίνουν, δυστυχώς, για πρώτη φορά…

Μήπως όμως και η πολιτεία έχει κάποιες ευθύνες; Μήπως δεν είναι αμέτοχη σε αυτήν την άθλια ιστορία; Πού είναι η πραγματική μέριμνα για τις πολύτεκνες και υπερπολύτεκνες οικογένειες; Πού είναι το ενδιαφέρον της πολιτείας για το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδος;

Η πολιτεία, φέρει άραγε και αυτή κάποιες ευθύνες ή μήπως φέρει την κύρια ευθύνη σε τέτοιου είδους εξωφρενικές αθλιότητες;

Ας αναρωτηθούμε.