Τον τελευταίο καιρό επανέρχονται στη δημόσια συζήτηση τα σενάρια για διάσπαση του ενιαίου δήμου Κεφαλλονιάς σε 2,3  ή 4 μικρότερους δήμους.

Είναι επίσης γνωστό ότι πολλοί τοπικοί παράγοντες έχουν εκφραστεί θετικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εξάλλου έχουν ληφθεί και αποφάσεις συλλογικών οργάνων που προτρέπουν ανάλογα…

Όσοι υποστηρίζουν την άποψη της διάσπασης του ενιαίου δήμου Κεφαλλονιάς σαν βασικό τους επιχείρημα έχουν ότι η εδαφική έκταση του δήμου είναι πολύ μεγάλη και η αντιμετώπιση της καθημερινότητας – κυρίως –  είναι ανέφικτη έως αδύνατη:

Την εν πολλοίς δικαιολογημένη αυτή άποψη εκμεταλλεύονται και φιλόδοξοι πολιτικοί παράγοντες που αποβλέπουν στην εκλογή τους με ευνοϊκότερες  συνθήκες…

Η ¨αποτυχία¨ ή  ¨η δικαιολογημένη αδυναμία¨ της δημοτικής αρχής να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του συνόλου των περιοχών του δήμου, αποτελεί βασικό επιχείρημα αυτών που επιχειρηματολογούν σχετικά.

Το κυρίαρχο όμως ερώτημα – και ανεξάρτητα πως κρίνει κανείς την παρούσα δημοτική αρχή – πρέπει να είναι αν:

¨η διάσπαση του ενιαίου δήμου Κεφαλλονιάς θα είναι συμφέρουσα και αποτελεσματική για την ανάπτυξη και την τοπική κοινωνία στο μέλλον;¨

Η απάντηση δεν είναι ούτε εύκολη ούτε αυτονόητη. Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις – απόψεις – κρίσεις που αναπόφευκτα οδηγούν και σε ακριβώς αντίθετα συμπεράσματα.

Η απάντηση στο ερώτημα θα ήταν πιο εύκολη και ¨αντικειμενική¨ αν είχε επιχειρηθεί η ορθολογική εφαρμογή του σχεδίου Καλλικράτης σε επίπεδο νησιού:

Απαραίτητη προϋπόθεση έπρεπε να είναι η  εφαρμογή συγκροτημένης πολιτικής και αναπτυξιακού – επιχειρησιακού προγράμματος που θα προσδιόριζε τόσο ποσοτικούς όσο και ποιοτικούς στόχους σε βασικούς – τουλάχιστον – τομείς: Αναπτυξιακά έργα-υποδομές, Κοινωνική Πολιτική, Πολιτιστική και Παιδαγωγική Στρατηγική.

Για λόγους – που δεν άπτεται της παρούσης ανάλυσης – ένα τέτοιο πρόγραμμα και μάλιστα στο πλαίσιο των συνθηκών της κρίσης που συστάθηκε ο ενιαίος δήμος Κεφαλλονιάς δεν έχει γίνει, άρα τα ¨αποδεικτικά¨ στοιχεία απολογισμού εκλείπουν και επαφίεται στην ατομική κρίση του κάθε πολίτη να κρίνει και να τοποθετηθεί. Έτσι καθίσταται πιο εύκολο το γενικό αίσθημα ότι ¨όσο μικρότερο το σχήμα τόσο καλλίτερα για τον τόπο, το χωριό , τη γειτονιά¨ .

Τέλος η μικροπολιτική εκτίμηση και τακτική ότι η πολιτική πίτα θα μοιραστεί καλλίτερα και θα ωφελήσει τον άλφα ή βήτα κομματικό μηχανισμό από την ύπαρξη και λειτουργία περισσοτέρων του ενός δήμου, είναι ένα επιχείρημα το οποίο υποβόσκει αλλά δημοσίως δεν λέγεται!

Δυστυχώς το εγχείρημα και η Πολιτική Δυναμική που (πρέπει να..) εκφράζει

Ο Ενιαίος Δήμος-Νησί  δεν γίνεται αντιληπτή σήμερα.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποκύψει η πολιτεία σε μικροκομματικές, προσωπικές και λαϊκιστικές σκοπιμότητες.

Η αυτοδιοίκηση (=η κοινωνία) σήμερα έχει ανάγκη Νέας Πνοής και Δυναμικής:

Όχι με μεθόδους διάσπασης ή κατακερματισμού αλλά με πρωτοβουλίες που θα συμβάλουν

στην κοινωνική αφύπνιση,

στην ενεργοποίηση και συμμετοχή νέων (και σε ηλικία) πολιτών,

στην ανιδιοτελή προσπάθεια,

στην κατάθεση ουσιαστικών προτάσεων,

στην αξιοποίηση παρκαρισμένων στα αζήτητα πόρων.

Η αυτοδιοίκηση (=η κοινωνία) σήμερα έχει ανάγκη,

ρηξικέλευθης πολιτικής και όχι διαχωρισμού δυνάμεων και δημιουργία τοπικιστικών βιλαετιών,

έχει ανάγκη ενός

Νέου, Σύγχρονου Οράματος για τον τόπο που θα πείσει και θα συνεγείρει Νέες δυνάμεις, Νέα πρόσωπα και Νέες ιδέες.

Ναι, η καθιέρωση της απλής αναλογικής για την εκλογή   των οργάνων της Τ.Α. εφόσον γίνει σωστά, μπορεί να συμβάλλει στην ανανέωση και συμμετοχή,

Ναι, η ενίσχυση των αποκεντρωμένων δομών λειτουργίας των δήμων αποτελεί αδήριτη ανάγκη,

Η Διάσπαση όμως είναι βήμα προς τα πίσω, είναι οπισθοδρόμηση, αποτελεί δειλία και επαναφορά σε μοντέλα ξεπερασμένα.

Το επικρατέστερο δε των σεναρίων – όπως διοχετεύεται – που προβλέπει τη δημιουργία ξεχωριστού δήμου στην επαρχία Παλικής (ανασύσταση του τ. δήμου Παλικής) και ενδεχομένως τη δημιουργία ενός ακόμη δήμου στη Βόρεια Κεφαλονιά στον οποίο θα υπάγονται οι περιοχές των πρώην καποδιστριακών δήμων Ερίσου, Πυλλάρου και Σάμης (κάποιες πληροφορίες που αναφέρονται στο ενδεχόμενο να προστεθεί στον ίδιο δήμο και η περιοχή του Πόρου ελπίζω να αποτελούν αποκυήματα φανταστικών σεναρίων…) θα έχει τη μοιραία συνέπεια της δημιουργίας ενός δήμου ¨ισχυρού¨ και μιας ή δύο μεγάλων κοινοτήτων με μοιραία αποτελέσματα για τις τοπικές κοινωνίες.

Ελπίδα αποφυγής της δυσοίωνης αυτής εξέλιξης μπορεί να είναι αφενός η επικράτηση – και υπάρχουν τέτοιες σε σημαντικά κυβερνητικά στελέχη – απόψεων που αντιστρατεύονται αυτά τα σενάρια ή οι γενικότερες πολιτικές εξελίξεις που δεν θα δώσουν τα χρονικά περιθώρια ενός θνησιγενούς – ούτως ή άλλως- εγχειρήματος.

Φεβρουάριος 2018

Νίκος Φραντζής