Αν με ρωτούσαν πριν από ένα χρόνο πώς φαντάζομαι έναν τριτο παγκόσμιο πόλεμο θα απαντούσα σήμερα με σιγουριά ότι είναι αυτό που ζήσαμε τη χρονιά που πέρασε και θα συνεχίσουμε για όσο λίγο ή πολύ ακόμη προκύψει.

Γιατί, τι έχει να ζηλέψει ένας παγκόσμιος πόλεμος από αυτό που ζήσαμε και ζούμε;

Μήπως δεν έχει όλος ο πλανήτης σκεπαστεί από τρόμο;
Μήπως ο φόβος και η σκιά του θανάτου δεν έχει κυριεύσει τον κόσμο;

Μήπως σε όλα σχεδόν τα κράτη δεν έχουμε χιλιάδες απώλειες ζωών;
Μήπως όλοι αυτοί οι εκατομμύρια πολεμιστες δεν βιώνουν τη σκληρή μοναξιά ενός πολέμου, είτε κερδίσουν είτε χάσουν τη μάχη τους;

Μήπως δεν έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους νεκρούς ;

Μήπως δεν πονάμε για τους χαμένους δικούς μας ανθρώπους;

Μήπως δεν καλλιεργείται σε πολλες περιπτωσεις η καχυποψία και η μισανθρωπία;

Μήπως δεν έχουμε καθημερινά πολεμικα ανακοινωθέντα με νεκρούς και βαριά “τραυματίες”;

Μήπως δεν έχουμε σειρήνες συναγερμού από πολεμικούς ανταποκριτές σε διάφορα μέτωπα και πολεμικα διαγγέλματα;
Μήπως δεν έχουμε περιορισμούς κυκλοφορίας, μετακινήσεων και άλλων μορφών ελευθερίας;
Μήπως δεν έχουμε νοσοκομεία πολέμου που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της μάχης;
Μήπως δεν έχουμε και θα συνεχίσουμε να έχουμε αύξηση της ανεργίας και φτωχοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως όπως σε κάθε πόλεμο;
Η μόνη μικρή διαφορά είναι ότι λόγω της βιολογικής φύσης του πολέμου ,τη μάχη χαράζουν γιατροί και πολιτικοί αντί για στρατιωτικούς και αντί για εμπορους όπλων ,παιχνίδι κάνουν φαρμακευτικοί και τεχνολογικοί οικονομικοί κολοσσοί.
Πού και πόσο θα πάει όλο αυτό ,ο χρόνος θα δείξει.
Όπως σε κάθε πόλεμο στην ιστορία οι περισσότεροι χάνουν.
Οι νικητές , ή καλύτερα οι ωφελημένοι στο συγκεκριμένο πόλεμο θα είναι ακόμη λιγότεροι.
Το μεγάλο στοίχημα για την επόμενη μέρα είναι πώς θα την διαχειριστεί η τεράστια μάζα των ηττημενων και πληγωμενων ανθρώπων του πλανήτη μας.
Θα συνεχίσουμε συνεπαρμένοι από την ιλιγγιώδη ταχύτητα του 5G,6G, …8G, της τεχνητής νοημοσύνης και της εικονικής πραγματικότητας αδιαφορώντας για βασικές αξίες ζωής;
Θα αφεθούμε μαγεμένοι στην προοπτική των νεανθρώπων της Silicon Valley που στην προσπάθεια τους να συμπυκνώσουν την τεχνολογική αιωνιότητα σε μια μέρα ρισκάρουν με το χάος;
Ή θα επανακινήσουμε διεκδικώντας τη χαμένη μας καθημερινή αξιοπρέπεια;
Δηλαδή να εργαζόμαστε για να ζήσουμε κι όχι να επιδοτούμαστε για να επιβιώσουμε, να μορφωνόμαστε κι όχι να εκπαιδευόμαστε, να επιλεγουμε ενημερωμένοι κι όχι να ακολουθούμε κατευθυνόμενοι.
ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΣΕΡΝΟΜΑΣΤΕ ΠΙΣΩ ΤΗΣ.

Καμιά φορά, έστω κατα λαθος,ένας πόλεμος μπορεί να λειτουργήσει θετικά ενεργοποιώντας τα αντανακλαστικά επιβίωσης.
Γιατί όχι και τώρα;

Μήπως πρέπει να το δούμε σαν μια τελευταία ευκαιρία επαναπροσδιορισμού μας;
Ιδωμεν…