Σήμερα Μεγάλη Τετάρτη στο ιατρείο μου χτυπά η πόρτα κι ανοίγοντας αντικρυζω μια γυναίκα κοντά στα εξήντα , με ένα φρέσκο και λαμπερό πρόσωπο κι ένα πεντακάθαρο βλέμμα που αστραπιαία ανέσυρε από τη μνήμη μου το ίδιο πεντακάθαρο βλέμμα που είχα ξαναδεί δεκατέσσερα χρόνια πριν.

Τότε, που η σημερινή μου επισκέπτρια -έκπληξη, είχε έρθει στο ιατρείο μου για ένα τακτικό έλεγχο ρουτίνας.

Τότε ζούσε και εργαζόταν στο νησί.

Ήταν τότε που στα πλαίσια του ετήσιου ελέγχου της, είχα ψηλαφίσει ένα ύποπτο ογκίδιο στο στήθος της. Ήταν τότε που σε μια μέρα , εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα άλλαξε η ζωή της.

Μετά από λίγο καιρό έχασα τα ίχνη της καθώς έφυγε από το νησί και μόλις σήμερα ξαναγύρισε μετά από τόσα χρόνια και πέρασε να με δει. Η χαρά μου δεν περιγράφεται.

Αντίκρισα μια γελαστή χαρούμενη γυναίκα που φαινόταν να απολαμβάνει τη ζωή.

Το πρόσωπο της έδειχνε γεμάτο φως και αισιοδοξία.

Κάπως έτσι φαντάστηκα θα είναι η Ανάσταση.

Στο λίγο χρόνο που κουβεντιάσαμε μου είπε όσα έζησε στη συμβίωση της με τον καρκίνο του μαστού αλλά και τα χρόνια μετά το πολυπόθητο διαζύγιο της από αυτόν.
Ανάμεσα στα λόγια της, αυτά που ξεχώρισα και τα μεταφέρω αυτούσια είναι:

“Αν δεν ζήσεις το χειμώνα δεν χαίρεσαι τόσο πολύ την Άνοιξη”
“Πριν αρρωστήσω στεναχωριόμουν με το παραμικρό, τώρα χαίρομαι και γελάω με το παραμικρό”.
“Η ζωή είναι μικρή κι απρόβλεπτη για να την κάνουμε από μόνοι μας δύσκολη.”

Η χαρουμενη επισκέπτρια μου, είχε γίνει γιαγιά και απολάμβανε τη συντροφιά της μικρής εγγονής της που είχαν βγει μαζί βόλτα. Με μια ζεστή αγκαλιά αποχωριστήκαμε και ανανεώσαμε αόριστα στο μέλλον, μια νέα συνάντηση έκπληξη.

Όπως ακριβώς είναι η ζωή μας.

Τελικά τώρα που το σκέφτομαι,κι εγώ γκρινιάζω και χαλιέμαι συχνά. Όχι πως έχω άδικο ή ότι δεν πρέπει να βλέπουμε και τα στραβά γύρω μας, αλλά μάλλον η ουσία είναι ότι μέσα από το κάθε κακό πρέπει να αναζητούμε και να προσδοκούμε το επόμενο καλό. Μέσα από τη στενοχώρια και τον πόνο να ψάχνουμε και να προσπαθούμε για την επόμενη χαρά και ανακούφιση. Μέσα στο γκρίζο και το μαύρο να αναζητούμε και να απολαμβάνουμε το κάθε χρώμα και όλο το φως.

Η Μεγάλη Εβδομάδα που διανύουμε και η ανάμνηση της ζωής και των Παθών του Χριστού ας μας θυμίσουν έστω για λίγο την αξία της ζωής, τη σημασία της κάθε μας μέρας αλλά και ότι με αγώνα, υπομονή, αγάπη και σεβασμό θα φτάσουμε και θα χαρούμε πραγματικά την Ανάσταση.