Ταξιδεύω με το πλοίο της γραμμής.
Αρκετός κόσμος παρά τους σχετικούς περιορισμούς.
Λίγα καθίσματα παραδίπλα κάθεται μια μητέρα γύρω στα τριάντα πέντε με το περίπου τετράχρονο αγοράκι της.
Η μητέρα από την ώρα που κάθισε στη θέση της είναι κολλημένη στο κινητό της τηλέφωνο.
Δίπλα ο γιος της κρατά στα χέρια του σφιχτά ένα παρόμοιο κινητό, δεν έχει σηκώσει το βλέμμα του από αυτό , δεν έχει αρθρώσει λέξη (υποθέτω ότι μιλάει σε τέτοια ηλικία),και το μόνο που κάνει είναι να κουνάει τα μικρά του δακτυλάκια πάνω στην οθόνη του κινητού.
Αυτό συμβαίνει πάνω από μισή ώρα σαν παγωμένη σκηνή ταινίας και παρακολουθώντας την εικόνα αρχίζω κι εγώ να γράφω.
Θα μου πουν κάποιοι μπράβο σου που ανακάλυψες την Αμερική.
Το θέμα δεν είναι αυτό.
Το θέμα είναι με πόσο ιλιγγιώδεις ρυθμούς αλλάζει ο κόσμος, πόσο ψύχραιμα το αντιμετωπίζουμε όλοι αυτό και τελικά πόσο πιο ευτυχισμένοι γινόμαστε.
Η τεχνολογία σε όλες της τις εκφράσεις αναμφισβήτητα προσφέρει ευκολίες και έχει βελτιώσει πολλές καθημερινές μας ανάγκες.
Υπάρχει όμως όριο και μέτρο σε όλο αυτό ;
Ή ταξιδεύουμε όλοι παρασυρόμενοι από τον ορμητικό αυτό χείμαρρο;
Τι χρειάζεται ένα τετράχρονο παιδάκι μια συσκευή κινητού τηλεφώνου ή αργότερα ένας μαθητής δημοτικού και γυμνασίου;
Πόσο απαραίτητο τους είναι;
Εγώ προσωπικά στενοχωριέμαι όταν ένα εξάχρονο παιδάκι σερφάρει άνετα στο internet αλλά δεν μπορεί να αποστηθίσει ένα τετράστιχο ποιηματάκι, ή όταν ένας έφηβος έχει εκατοντάδες likes στις φωτογραφίες του αλλά δεν μπορεί να συζητήσει με τους φίλους του διάφορα θέματα της κοινωνίας ή ακόμη και της ηλικίας τους.
Κι επειδή μεγάλωσα σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες και εννοείται τότε χωρίς κινητά ,θα ήθελα να κάνω μερικές ερωτήσεις στα σημερινά παιδιά και εφήβους.
Τι θεωρούν παιχνίδι σήμερα;
Τι έχουν κρατήσει στη μνήμη τους σαν όμορφη στιγμή τον τελευταίο χρόνο για παράδειγμα;
Πώς θα νιώσουν αν χάσουν το κινητό τους;
Τι θα κάνουν τον ελεύθερο χρόνο τους αν δεν έχουν κινητό;
Όσο για εμάς τους μεγαλύτερους τα ερωτήματα μου είναι τα εξής:
Πόσο ωφέλιμες είναι οι υλικές εξαρτήσεις οποιασδήποτε μορφής για τον άνθρωπο;
Τι μηνύματα αποκομίζει ένα παιδί από το κινητό του όταν ακόμη και κάποιες εφαρμογές του παραποιούν την πραγματικότητα;
Και εννοώ για παράδειγμα τα φίλτρα στις φωτογραφίες που η λογική τους τελικά είναι να μην αποδεχόμαστε ούτε καν αυτό που πραγματικά είμαστε.
Πόσο μπορεί να συγκεντρωθεί ένας μαθητής που διαβάζει και χρειάζεται να σκεφτεί ,να κρίνει και να απομνημονεύσει πληροφορίες όταν έχει δίπλα το κινητό και το κοιτάζει κάθε δέκα δευτερόλεπτα μήπως έχει κάποιο μήνυμα;
Κι αν δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε κάποιο αντικείμενο ως παιδί θα μπορέσει να συγκεντρωθεί αύριο ως ενήλικας;
Επίσης πόσο μας αρέσει να ελέγχουν κάθε μας κίνηση και να μην είμαστε ουσιαστικά ελεύθεροι να φύγουμε , να μείνουμε , να ταξιδέψουμε, να χαθούμε χωρίς να ξέρει κανένας πού είμαστε και τι κάνουμε;
Και τέλος μια ερώτηση στους συναδέλφους γιατρούς.
Η αόρατη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που μας περιβάλει από παντού μπορεί να έχει κάποια επίπτωση στα ανθρώπινα κύτταρα κι αν ναι μπορεί να αξιολογηθεί από τη στιγμή που όλοι πλέον είμαστε εκτεθειμένοι, κι αν έχει επίπτωση πόσο χρόνο μετά μπορεί να εμφανιστεί;
Νομίζω δύσκολη απάντηση από πολλές απόψεις.
Η τεχνολογία μάς χρειάζεται και θα εξελίσσεται μαζί μας.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να μας ισοπεδώσει το συναίσθημα, τη λογική, το ένστικτο , την κοινωνικη μας υπόσταση.
Παρεμπιπτόντως το παιδάκι ακόμη δεν έχει σηκώσει το κεφάλι του από το κινητό.
Το πλοίο πλησιάζει στον προορισμό του.
Τελικά δεν θα το δω να παίζει κυνηγητό με το συνομήλικό του κοριτσάκι που κάθεται λίγο παραπέρα.
Βλέπετε είναι και ο Covid που πρέπει να κρατάμε αποστάσεις …
Τελειώνοντας για όσους προλάβαμε να ζήσουμε ξέγνοιαστα γεμάτα αναμνήσεις παιδικά χρόνια θέλω να ρωτήσω αν θα τα αλλάζατε.
Εγώ πάντως με τίποτα …
Φώτης Αυγουστάτος
Μαιευτήρας Γυναικολόγος
