Βράδυ Αυγούστου. Στην καρδιά της πόλης του Αργοστολίου ο όμορφος πεζόδρομος που οδηγεί στην κεντρική πλατεία ονομάζεται οδός Βαλλιάνου.

Τέτοιες μέρες η οδός Βαλλιάνου είναι ο πιο πολυσύχναστος πεζόδρομος της πόλης.
Στην αρχή αυτού του δρόμου συναντά κανείς δυο κτίρια.

Στη μια πλευρά υπάρχει ένας πραγματικά καλαισθητος χώρος διασκέδασης που σφιζει από παλμό και ζωή και από την άλλη πλευρά στέκεται ένα θλιμμένο κτίριο που το φωτίζουν στενάχωρα μετά βιας τα φώτα του δρόμου. Λίγοι είναι οι περαστικοί ,από τους εκατοντάδες , που στρέφουν το βλέμμα τους πάνω του κι αναρωτιούνται τι είναι.
Χθες καθώς περπατούσα ακουσα ένα παιδακι να ρωτά τον πατέρα του ,γιατί είναι κλειστό αυτό το μαγαζί μπαμπά;
Ντράπηκα.

Αυτός ο έρημος τώρα χώρος φιλοξενούσε μέχρι πριν εφτά χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας αυτού του τόπου. Το αρχαιολογικό μας μουσείο. Σήμερα κενός. Απο το σεισμό του 2014.

Εφτά ολόκληρα χρόνια
Δείχνει να στηρίζεται σε μερικες σκαλωσιές που μοιάζουν με δεκανίκια.

Για πόσο ακόμη άραγε;

Δεν ξέρω πόσους από εμας ενδιαφέρει ακόμη σήμερα ή μάς αγγίζει η ιστορία ενός τόπου , δεν ξέρω αν λειτουργούσε το μουσείο πόσο πιο ελκυστικό θα έδειχνε, δεν ξέρω αν θα συγκέντρωνε πολλά περισσότερα βλέμματα από ότι το απέναντι μπαρ , ξέρω όμως ότι αν έστεκε όπως του έπρεπε στη θέση του(ή όπου αλλού) θα δήλωνε σε όλους,ντοπιους και ξενους ,ότι η Κεφαλονιά έχει ιστορία και ότι οι Κεφαλλονίτες σέβονται και τιμούν την ιστορία τους.
Ενώ τώρα;

“Γιατί είναι κλειστό αυτό το μαγαζί μπαμπα;”
Γνωρίζω ότι ξύνω πληγές αλλά κάποια κομμάτια της καθημερινότητας μας δεν πεπτονται εύκολα , ειδικά τέτοιες μέρες που νιώθουμε να γινόμαστε περισσότεροι,πιο δημοφιλείς αλλά και πιο εκτεθειμένοι, ακόμα και στα παιδιά.
Κάποιοι άλλοι θα πουν, όλα συνήθεια είναι.
Συμφωνώ κι εγώ,αλλά ντρέπομαι κιόλας.

Φώτης Αυγουστατος
Μαιευτηρας Γυναικολογος