Σοβαρά κρούσματα κάθε μέρα.

Έφηβοι , κάποιοι ακόμη αμούστακα παιδιά, βαρειά κρούσματα μιας πονεμένης και παραπαίουσας κοινωνίας.

Εικόνες βίας και λυσσαλέου μίσους από δεκαπενταχρονα, ληστείες μέχρι ανθρωποκτονίας από εφήβους , αρρωστημένες σχέσεις εφήβων με εκβιασμούς και κτηνωδία , συχνές εξαφανίσεις ανηλίκων και δεν αναφέρομαι σε χρήσεις ουσιών και βανδαλισμούς.

Όλα αυτά καθημερινές ιστορίες,ελληνικές και παγκόσμιες που μας συγκλονίζουν.

Ομως μάθαμε με τον καιρό να περιμένουμε την επόμενη ιστορία ,σαν απλές σκηνές ενός θρίλερ.

Και βέβαια όλα αυτά τα βλέπουμε μακρινά και ξένα μέχρι να χτυπήσουν τη δική μας πόρτα.

Νιώθουμε θεατές- κριτές μέχρι να μπούμε οι ίδιοι πρωταγωνιστές στη σκηνή.

Ξεχνάμε ότι όσο μια αρρώστια καλπάζει τόσο πιθανότερο να νοσήσει ο καθένας μας.

Αυτό δεν ζούμε άλλωστε;

Το πρόβλημα όμως στην ασθένεια της κοινωνίας είναι ότι ξεκινά από τα κύτταρα της, από τα σπλάχνα της , από την ίδια την οικογένεια.

Ο Vitorio Alfieri είχε πει ότι η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα , ο εγκληματίας απλά το διαπράττει.

Πολλα παιδιά σήμερα σε τι περιβάλλον μεγαλώνουν αλήθεια, μέσα σε ένα σπίτι ή μια οικογένεια; Με τι συναισθήματα και παραστάσεις διαποτίζονται στα τρυφερά παιδικά τους χρόνια,μέχρι η υπόλοιπη κοινωνία αναλάβει να τα “διαπαιδαγωγήσει”;

Πόσα από τα παιδιά σήμερα δεν μεγαλώνουν σε οικογενειακά περιβάλλοντα με μίσος , αδιαφορία, εγωισμό και αλαζονεία;

Πχ μίσος γιατί δεν έχουμε αυτό που κάποιοι άλλοι έχουν, αδιαφορία γιατί οι προτεραιότητες των γονιών είναι αλλες κι όχι τα παιδιά τους , εγωισμό γιατί κοιτάμε τη δική μας ικανοποίηση χωρις να σεβομαστε τις ανάγκες του άλλου κι ας είναι αδελφός μας ή σύντροφος μας , αλαζονεία γιατί αν οι γονείς, υλικά μάς τα παρέχουν όλα,τι να μας πει ο κάθε κακομοίρης ξένος;

Έτσι σιγά σιγά και κάθε μερα γκρεμιζουμε.

Σιγά σιγά η αρρώστια προχωραει και θεριεύει.

Κι εμείς θεατές-κριτές παρακολουθούμε.

Τι ;

Την κοινωνία κομμάτι κομμάτι να οδηγείτε στην εντατική

Υπάρχει ελπίδα;

Υπαρχει μονο, αν έστω και την ύστατη ώρα επενδύσουμε και φροντισουμε να δώσουμε οξυγόνο στο κύτταρο.

Την υγεία του κυττάρου που ο καθένας μας μπορεί να αγγίξει , την οικογένεια.

Δύσκολο έργο γιατί δυστυχώς ξεχάσαμε και να παιδευόμαστε και να αγωνιζόμαστε παραδομένοι σε ο,τι μας πετάνε.

Παρότι οι πειρασμοί και οι συγκυρίες , οι σκύλες και χαρυβδες ,ηταν πολλές και αντίξοες , ο Οδυσσέας μπόρεσε να επιστρέψει στο σπιτικό του , στην Ιθακη του.

Εμείς θα μένουμε απλά θεατές -κριτές και ως πότε ;

Φώτης Αυγουστατος

Μαιευτηρας Γυναικολογος