Τούτες τις άγιες μέρες που πάντα ξεχώριζαν στη ζωή και στις θύμησες μας , αντί για κατάνυξη, ηρεμία και συμμετοχή στα άγια πάθη και στη ζωή εν ταφω, βιώνουμε βαλλόμενοι από παντού μια ζωή στον πάγο.
Πάγο στις καρδιές μας , πάγο στην καθημερινότητα μας, πάγο στο χαμόγελο μας, πάγο στη ματιά μας.
Καθημερινά μας πολιορκούν πολεμικα ανακοινωθέντα ,πολύωρα, τρομακτικά και σφυροκοπούν τα αυτιά μας , τα μάτια μας , τη διάθεση μας. Νιώθοντας κι εγώ αυτήν την πίεση θα ήθελα να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις κι ερωτήματα που έχω.
Πρώτον ζούμε όντως μια πανδημία περίεργης γριπης που ξεκίνησε για ακόμη μια φορά από την Κίνα. Τυχαίο;
Τελευταίες αντίστοιχες μεγάλες πανδημίες με εκατομμύρια νεκρούς, έχει ζήσει ο πλανήτης το 1968 και το 1958 (αξίζει να ανατρέξετε).
Τότε όπως και τώρα αποδείχτηκαν ευάλωτα και ανεπαρκή όλα τα συστήματα υγείας, ακόμη και των πιο προηγμένων χωρών.
Με άλλα λόγια το έργο έχει ξαναπαιχτεί και ισως πιο έντονα. Απλά έχουν περάσει πενήντα χρόνια και έχει ξεχαστεί.
Δεύτερον, η παγκόσμια πολιτική αντίδραση σε πανδημία τώρα και για πρώτη φορά φαίνεται να προκρινει την ανθρώπινη ζωή και υγεία από την οικονομία. Σωστό ή υπερβολικό θα κριθεί. Ανθρωπιστικη αντίδραση ή κατευθυνόμενη παγίδα επίσης θα κριθεί.
Τρίτον και ειδικά στη χώρα μας, η οποία ομολογουμένως δεν εχει πληγεί ιδιαίτερα ,και παρότι οι πολίτες γενικά έχουν συμμορφωθεί, συνεχίζουμε μονότονα ,απειλητικά και μακάβρια να μετράμε τα κρούσματα και τους νεκρούς παγκοσμίως λες και η ζωή μας είναι μόνο αυτό . Για πόσο ακόμη θα συνεχίσει έτσι;
Κανένας δε λέει. Γιατί άραγε;
Αλήθεια τι άλλο κάναμε όλο αυτόν τον καιρό εκτός τού να βάλουμε τη ζωή μας στον πάγο;
Τέταρτον ,οι παράπλευρες απώλειες άμεσες και απώτερες από τη ζωή στον πάγο μοιάζουν ανυπολόγιστες και δυσοίωνες ,ίσως πολύ περισσότερο από την ίδια την πανδημία.
Ενδεικτικά,στην οικονομία αναμένεται καθίζηση στη χώρα μας κι όχι μόνο,με φτωχοποίηση και ανεργία εκατομμυρίων ανθρώπων , δημιουργία νέων οικονομικών εξαρτήσεων και παγκόσμια ύφεση με απροσδιόριστες συνέπειες ιδιαίτερα σε αδύναμους και φτωχούς λαούς.
Όλο αυτό ,πόσες ζωές θα στοιχήσει άραγε;
Σε επίπεδο υγείας επισης, αρκετές εκατοντάδες συμπατριώτες μας με διαγνωσμένο καρκίνο περιμένουν σε λίστες αναμονής χειρουργείων σε νοσοκομεία που όλα έχουν παγώσει λόγω κορωναϊού.
Αντιστοίχως διαγνώσεις και θεραπείες άλλων σοβαρών παθησεων καθυστερούν για τον ίδιο λόγο.
Με πόσες απώλειες ζωών θα το πληρώσουμε όλο αυτό; Ή αυτές οι ζωές δεν έχουν την ίδια αξία επειδή δεν τις καταμετράμε κάθε μέρα;
Στη δίνη και στο φόβο της πανδημίας θεωρούμε όλοι ή μας δείχνουν σαν μόνη λύτρωση από τα δεσμά μας ένα θαυματουργό εμβόλιο. Αναγκαιότητα ή μια ακόμα επιβαλλόμενη εξάρτηση;
Επίσης στον ψυχολογικό τομέα η νοσηρή καθημερινότητα που ζούμε είναι βέβαιο ότι επιβαρύνει και αυξάνει τις περιπτώσεις κατάθλιψης.
Η απομόνωση των ηλικιωμένων προκαλεί και επιταχύνει την άνοια.
Στις διαπροσωπικές σχέσεις αρχίζει να επικρατεί ανασφάλεια και αίσθηση διαρκούς απειλής. Δηλαδή οδηγούμαστε σε μια κοινωνία μοναχικών, φοβισμένων ατόμων. Μήπως και αυτό βολεύει κάποιους;
Τέλος και ίσως το πιο επικίνδυνο στην παρούσα και στις κατά το δοκουν μελλοντικές καραντίνες είναι η πλήρης ψηφιακή μας ιχνηλάτηση. Δηλαδή κάθε μας κίνηση και αντίδραση θα είναι κάτω από απόλυτο έλεγχο. Πάντα για το καλό μας βέβαια. Ή μήπως όχι;
Δοκιμή ή απώτερος στόχος;
Όσο περνά παγωμένα ο χρόνος πιστεύω ότι όλα τα παραπάνω ζητήματα ,μάς απασχολούν όλους και μάς προβληματίζουν.
Μέχρι να ξεπεράσουμε τελείως το πρώτο σοκ ας παραμείνουμε υγειώς σκεπτόμενοι.
Ας περιορίσουμε το οπτικοακουστικο και ψυχολογικό bullying που μας περιβάλλει.
Με θετική σκέψη και όχι καθοδηγούμενη ,ας προετοιμάσουμε ψύχραιμα τη δική μας αντίδραση την επόμενη μέρα.
Τέτοιες μέρες οι ορθόδοξοι χριστιανοί ψάλλουμε την ζωή εν τάφω για τα πάθη του Χριστού.
Ας περάσουμε αυτές τις μέρες με ηρεμία και κατάνυξη όπως αρμοζει, αναμένοντας την Ανάσταση που ο καθένας μας επιθυμεί…
Καλή Ανάσταση σε όλες και όλους!
Φώτης Αυγουστάτος
Μαιευτήρας Γυναικολόγος
