Πριν μερικές δεκαετίες το πιο δημοφιλές παιχνίδι στις γειτονιές ήταν η καραμπάνα ( ή κουτσό). Για τους νεότερους ήταν ένα παιχνίδι όπου πάνω στο δρόμο με μια κιμωλία ή και στο χωματόδρομο με ένα ξύλο χαράζαμε αριθμημένα τετράγωνα και τα παιδιά σημαδεύοντας στη σειρά κάθε τετράγωνο με μια πέτρα ή με ένα κομμάτι από σπασμένο κεραμίδι, ισορροπούσαν με κουτσό βήμα από τετράγωνο σε τετράγωνο μέχρι να φθάσουν στο τέρμα με το χαλίκι λάφυρο.
Η καραμπάνα μέσα από την απλότητα της απαιτούσε συγκέντρωση , ηρεμία , ισορροπία και στόχο.
Κάποια χρόνια μετά , κάποια “καλομαθημένα” παιδιά , που σίγουρα δεν είχαν παίξει ποτέ καραμπάνα , πήραν ένα μαύρο σπρέι και κύκλωσαν ένα κεφάλαιο Α πάνω στον τοίχο στην ίδια γειτονιά.
Έτσι άρχισαν το δικό τους παιχνίδι , ένα παιχνίδι χωρίς αρχή και τέλος , ένα παιχνίδι καταστροφής, έντασης, ανισορροπίας χωρίς κανένα στόχο. Τα παιδιά αυτά με τον τόσο στενό ορίζοντα (φαίνεται κι από τον κύκλο που καταπιέζει το Α τους) ένιωσαν σπουδαία που με την πέτρα από την ξεχασμένη καραμπάνα έσπασαν το κεφάλι του γείτονα.
Πώς να μη νιώσουν σπουδαία αφού δεν είχαν τίποτε μα τίποτε άλλο μάθει να κάνουν ή να σκεφτούν;
Όταν ένα παιδί ξεκινάει να περπατά , να μιλά, να αισθάνεται , να σκέφτεται χωρίς αρχές  (άναρχα) και χωρίς τέλος (ατελέσφορα) είναι θέμα χρόνου να γίνει μισάνθρωπος.
Θα πει κάποιος , μα οι γονείς αυτού του παιδιού δεν έπαιζαν καραμπάνα;
Ναι μπορεί να έπαιζαν , αλλά δεν την έμαθαν ποτέ στο παιδί τους γιατί νόμιζαν ότι είχαν σημαντικότερα θέματα να ασχοληθούν.
Τα παιδιά αυτά λοιπόν με το κυκλωμένο Α στην πλάτη και με κουκουλωμένα πρόσωπα (γιατί άραγε;) γεμίζουν το χαμένο χρόνο τους με μίσος , βανδαλισμούς και καταστροφές.
Το τραγικό όμως είναι ότι κατάφεραν μέσα στο μηδενισμό και την ασημαντότητα τους να γκρεμίσουν , υπό την εγκληματική ανοχή και μικροπολιτική κάποιων “σπουδαίων” υπευθύνων, την έννοια και το θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου.
Το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελεί το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και πνεύματος μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και όχι το δικαίωμα ελεύθερης διακίνησης ναρκωτικών, όπλων και παρανόμων μέσα σε αυτά.
Στις μέρες μας βέβαια τις ιδέες και τις απόψεις του ο καθένας μπορεί να τις εκφράσει ελεύθερα , όσο ακραίες και αν είναι , μέσα από το διαδίκτυο , τα ΜΜΕ, το πεζοδρόμιο , τη Βουλή, τα σχολεία, τα γήπεδα, αρκεί να μην βιαιοπραγεί και να μην βανδαλίζει.
Οπότε κατ’ ουσίαν το πανεπιστημιακό άσυλο πιο πολύ εθιμοτυπικό χαρακτήρα έχει αποκτήσει.
Όμως επιβάλλεται οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και οι φοιτητές σύσσωμοι , ανεξαρτήτως πολιτικών αποχρώσεων, να προασπίσουν το ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ και να μην ετευλιζουν άλλο το προϊόν της γνώσης που αυτό κυρίως τα πανεπιστήμια οφείλουν να προωθούν.
Όσο για την καραμπάνα θα συνεχίζει να θυμίζει σε εμάς τους ρομαντικούς τα χρόνια που πέρασαν και μας άφησαν χρώματα και εικόνες ανεξίτηλες.
Γιατί πολλές φορές  νιώθω ότι σήμερα ο χρόνος  περνά μόνο για να περνά …

Φώτης Αυγουστάτος
Μαιευτήρας Γυναικολόγος