Τις γιορτινές τούτες μέρες και ειδικά όσο μεγαλώνω, στο μυαλό μου έρχονται αναμνήσεις και εικόνες από την παιδική μου ηλικία. Αποφάσισα να μοιραστώ κάποιες τέτοιες εικόνες μαζί σας, πιο πολύ για να σας μεταφέρω το αποτύπωμα που έχει αφήσει η λέξη γονιός στην ψυχή μου.
Εγώ με κοντό παντελονάκι τριών χρονών , κρεμασμένος από το φόρεμα της μάνας μου που προσπαθεί να απλώσει τη μπουγάδα της στο σύρμα της αυλής. Και να τη ρωτάω ασταμάτητα για το καθετί ·γιατί τα λουλούδια έχουν χρώματα ,αν τα τζιτζίκια πίνουν νερό, πώς οι ψηλοί στέκονται όρθιοι και γιατί , γιατί , γιατί. Και εκείνη ήρεμη να προσπαθεί με διάφορους τρόπους να απαντήσει στα κάθε λογής ερωτήματα μου , κρεμασμένη στα σύρματα της μπουγάδας.
Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στο δημοτικό κάθε πρωί μου ένιβε το πρόσωπο με κρύο νερό , μου χτενιζε τα μαλλιά και με κοίταζε από την κορφή μέχρι τα νύχια αν τα ρούχα μου ήταν καθαρά και περιποιημένα. Μπορεί να είχα δυο τρεις αλλαξιές αλλά ήταν πάντα ευωδιαστά ( τι μαγικό έβαζε στη μπουγάδα της;) και έλαμπαν.
Θυμάμαι κάποιες δύσκολες νύχτες που τουρτούριζα από τον πυρετό και πόναγε  όλο μου το κορμί, η μάνα μου ξενυχτούσε στο προσκεφάλι μου κρατώντας μια βρεγμένη δροσερή πετσέτα που την άλλαζε όλο το βράδυ στο μέτωπο μου για να μου πάρει τον πυρετό.
Τις Κυριακές που μοσχομύριζε η κρεατόσουπα από βοδινό στο τραπέζι , έβλεπα αρκετές φορές τα πιάτα των γονιών μου να έχουν μόνο σούπα ενώ εμένα και των αδελφών μου είχαν πάντα κρέας. Βλέπετε όπως κατάλαβα μετά ,δεν έφτανε κάθε Κυριακή για όλους μας.
Από τον πατέρα μου μέχρι την ηλικία των δέκα ετών δεν έχω εικόνες γιατί έλειπε σχεδόν συνέχεια στα καράβια -σκληρή η ζωή των ναυτικών , ειδικά τότε-και έχω μόνο στα αυτιά μου τη φωνή του θρυμματισμένη και μακρινή από τους ασυρμάτους της εποχής.
Αργότερα η έξοδος και η διασκέδαση των γονιών μας ήταν οι σχολικές γιορτές και παρελάσεις που έρχονταν να καμαρώσουν εμένα και τις αδελφές μου.
Κι ακόμα πιο μετά φοιτητής στην Αθήνα , περίμενα με ανυπομονησία κάθε 15 μέρες το δέμα από το χωριό. Και τι δεν είχε μέσα. Γλυκό του κουταλιού, φρούτα από τον κήπο, αμύγδαλα, καρύδια, κεφτεδάκια , μέχρι και κυκλάμινα. Μόνο την ψυχή τους δεν είχαν βάλει μέσα !
Και τέλος δεν μπορώ να ξεχάσω την λάμψη των ματιών τους , όταν για πρώτη φορά με τη γυναίκα μου τους πήγαμε το γιο μας σπίτι, για να τον προσέξουν κάποιες ώρες. Σαν να κρατούσαν όλο τον κόσμο στα χέρια τους!
Αυτές είναι μερικές από τις εικόνες που με γεμίζουν από τους γονείς μου.
Γονιός δεν είναι κάτι που μαθαίνεται ή διδάσκεται.
Δεν είναι κάτι που μετριέται ή περιγράφεται.
Γονιός είναι ο ύψιστος τίτλος τιμής
Γονιός είναι μια αέναη δύναμη ζωής που κυοφορείται από την παιδική μας ηλικία με τα δικά μας βιώματα , γεννιέται από τη στιγμή απόφασης απόκτησης παιδιού και κορυφώνεται μετά καθημερινά κι ασταμάτητα.
Το πόσο καλός γονιός είναι κάποιος δεν ξέρω να το μετρήσω.
Το μόνο που μπορώ να δω είναι τα πρόσωπα των παιδιών και των γονιών τους όταν πάνε βόλτα, όταν μιλάνε, όταν τσακώνονται. Εκεί μπορώ νομίζω να δω πολλές αλήθειες.
Ανεξάρτητα εποχής, χρόνου, τόπου και συνθηκών υπάρχουν τρεις έννοιες που δεν μπορεί να λείπουν από την έννοια γονιός.
ΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ, ΑΛΗΘΕΙΑ
Η οικογένεια αποτελεί το κύτταρο της κοινωνίας. Αν θέλουμε ή ελπίζουμε να βελτιωθεί κάτι στην κοινωνία μας πρέπει να επενδύσουμε στην οικογένεια και κυρίως η μάνα και ο πατέρας του κάθε σπιτιού.

Στη μνήμη του πατέρα μου που τέτοιες μέρες περίμενε τον αγιασμό για να αγιάσει τη στέρνα μας και τα πηγάδια της γειτονιάς.

Φώτης Αυγουστάτος
Μαιευτήρας Γυναικολόγος