Διανύουμε τη χρoνιά covid ή, όσο και να το απεύχομαι,τη αρχή της δεκαετίας covid.

Οι αλήθειες για τον covid όπως και η παγκόσμια διαχείριση του θα κριθούν από τους ιστορικούς του μέλλοντος.

Χωρίς να ξεχνώ τους 600.000 θανάτους από covid παγκοσμίως μέχρι τώρα , θα αναφερθώ σε τρεις ιστορίες που καταγράφουν αυτό που βιώσαμε , βιώνουμε και θα συνεχίσουμε (;) να βιώνουμε σαν παγκόσμια κοινωνία.

1. Παράπλευρες απώλειες.

Ο κύριος Γ. εβδομηντάρης συνταξιούχος ,τα προηγούμενα δυο χρόνια ένιωθε να ξανανιωνει πηγαίνοντας σχεδόν κάθε μέρα βόλτα τον τετράχρονο εγγονό του , πότε στην παιδική χαρά, πότε στον εθνικό κήπο,πότε στο Αττικό πάρκο και πότε στην παραλία.

Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια.

Τον Φεβρουάριο διαγνώστηκε στον κυριο Γ. καρκίνος παχέος εντέρου.

Μετά τις πρώτες εξετάσεις και το τεράστιο σοκ μπήκε σε μια λίστα αναμονής χειρουργείου.

Καπου εκεί μας ήρθε ο covid κι όλα άλλαξαν.

Τα τακτικά χειρουργεία αναβλήθηκαν, οι λίστες πάγωσαν , αλλά το χειρότερο για τον κύριο Γ. ήταν ότι επειδή ανήκε σε ευπαθή ομάδα σταμάτησε να βλέπει και να πηγαίνει την καθημερινή βόλτα με τον εγγονό του.

Τρεις μήνες τον έβλεπε και του μίλαγε , συχνά κρύβοντας τα δάκρυα του, μονο από βιντεοκλήσεις.

Δυστυχώς στους τρεις μήνες ο κύριος Γ. έπαθε ειλεό ( μια συχνή επιπλοκή σε τέτοιες καταστάσεις),χειρουργήθηκε επειγόντως αλλά μετά από μια σειρά μετεγχειρητικων επιπλοκών,στα τέλη Ιουνίου κατέληξε.

Ο κύριος Γ. δεν πέθανε από covid.

Ίσως ο κύριος Γ. πέθανε το Φεβρουάριο , όταν πήγε την τελευταία βόλτα με τον εγγονό του.

Και μια σχετική ερώτηση:

Πόσα εκατομμύρια νεοπτωχοι( άνεργοι και ανασφάλιστοι) θα πεθάνουν παγκοσμίως του χρόνου επειδή δεν θα έχουν δυνατότητα πρόσβασης σε φροντιδα υγείας;

Ο τριαντάχρονος Σ. , μάγειρας στο επάγγελμα, ξενιτεύτηκε το 2011 , στα χρόνια της κρίσης, και πήγε στη Γερμανία για μια καλύτερη ζωή.

Μετά από οκτώ χρόνια σκληρής ζωής και δουλειάς στη ξενιτιά , έχοντας συγκεντρώσει κάποια χρήματα , αποφάσισε πέρυσι με ένα φίλο του να κάνουν το μεγάλο βήμα επιστροφής στην πατρίδα.

Θα άνοιγαν ένα μαγαζί εστίασης στην Κρήτη. Κι ενώ όλα είχαν σχεδιαστεί, προγραμματιστεί και δρομολογηθεί το Μαρτη όλα άλλαξαν.

Τελικά ο Σ. και ο φίλος του παρέμειναν στη Γερμανία κι ένας θεός ξέρει πότε θα καταφέρουν να γυρίσουν πίσω.

Και μια σχετική ερώτηση:

Πόσες εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι άλλαξαν ή θα αλλάξουν τη ζωή τους ( οι περισσότεροι μάλλον προς το χειρότερο) το επόμενο διάστημα;

Ο επτάχρονος Π. μαθητής Δευτέρας τάξης δημοτικού , μοναχοπαίδι, τρεις μήνες έμεινε κλεισμένος σε καραντίνα, στο παιδικό του δωμάτιο χωρίς ουσιαστικά επικοινωνία με άλλα παιδιά.

Περίμενε με λαχτάρα να ανοίξει το σχολείο.

Τι πιο φυσικό για τον μικρό Π. όταν τα σχολεία ξανάνοιξαν να τρέξει χαρούμενος να αγκαλιάσει και να παίξει με τους φίλους του.

Το σύστημα όμως είχε άλλη γνώμη.

Υποχρέωσε τον μικρό Π. να στέκεται μακριά από τους φίλους του και σε συγκεκριμένη απόσταση.

Τι παιχνίδια θα μπορούσε να παίξει με τα νέα δεδομένα ;

Μήπως του έμενε μονο η οθόνη ενός τάμπλετ;

Σε έναν κόσμο που εκατομμύρια χρόνια οι άνθρωποι από παιδιά μαθαίνουν και αναζητούν την σωματική επαφή, επειδή είναι πλέον εγγεγραμμένη στο DNA μας, σήμερα τι ζητάμε;

Κρατείστε αποστάσεις.

Με άλλα λόγια , απομακρυνθείτε ο ένας από τον άλλο.

Και μια σχετική ερώτηση:

Πόσα εκατομμύρια παιδιά και μεγάλοι βιώνουν και θα βιώνουν αυτόν τον εκφοβισμό και τη ψυχική καταπίεση;

Για πόσο;Αξίζει τον κόπο;

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα απαντήσει.

Η δικιά μου άποψη είναι ότι ο καθένας μας στα πλαίσια της ατομικής του ευθύνης πρέπει να βρει και να ακολουθήσει το μέτρο·ειδικά καθώς ένας δύσκολος χειμώνας αναμένεται.

Η υπερβολή σε κάθε της έκφραση ,είτε του απόλυτου φόβου είτε της άκρατης συνωμοσιολογίας και ισοπεδωσης πρέπει να αποφευχθούν.

Η ζωή πρέπει να ανακτήσει τους ρυθμούς της στηριζόμενη στο μέτρο , αυτό που δυστυχώς έχουμε χάσει.

Φώτης Αυγουστατος

Μαιευτηρας Γυναικολογος.