Μπορεί να ηχεί παράταιρο μια γλυκιά, εαρινή νύχτα όπως η αποψινή, όπου άνθη, χρώματα και ήχοι πλέκουν το στεφάνι το πασχαλινό και η Κέρκυρα προσμένει τη λύτρωση της Ανάστασης. Όμως, για να υπάρξει Ανάσταση απαραίτητη προϋπόθεση είναι πάντα ένας θάνατος…

Στο πένθιμο εμβατήριο «Τα Δάκρυα των Αγγέλων» ο συνθέτης θρηνεί τον θάνατο της μητέρας του. Με τους σπαρακτικούς ήχους των ξύλινων, των χάλκινων και των κρουστών σκορπά ρίγη συγκίνησης και αγγίζει με τις μελωδίες του τις πιο ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης ψυχής.

Οι μελωδίες του φέρνουν στο μυαλό μας δικές μας χαμένες θύμησες και αναρωτιόμαστε από πού γνωρίζουμε το συναίσθημα που μόλις γεννήθηκε. Άλλοτε ευάλωτες κι αέρινες, άλλοτε δυναμικές κι αποφασιστικές, σκιαγραφούν πόσο σκληρό μπορεί να είναι το πεπρωμένο για έναν άνθρωπο που πέθανε τόσο νέος.

Οι Άγγελοι Δακρύζουν για την ψυχή που ζει πια ανάμεσά τους ενώ η μουσική του συνθέτη και μοναχογιού της  ηχεί αργά, απέλπιδα και δραματικά από την αρχή ως το τέλος του έργου.