Νοσταλγία για το παλιό Αργοστόλι
Κοιτώντας το ρoλόι του τοίχου να δείχνει κοντά 2 μεσημέρι (14.00) με τρώνε τα φίδια…Πάλι τα ίδια σκέφτομαι…
Απ΄το παράθυρο της κουζίνας μπαίνει μαΐστρος….Πάλι θα χάσω το μεσημεριανό μου μπάνιο. Το έχει δει ο μπαμπάς γι αυτό καθυστερεί…
Μα γιατί κάθε μεσημέρι τα ίδια και τα ίδια;;
Μου στερεί αυτός ο αέρας δυο πράγματα που αγαπώ…
Το μπάνιο στο φανάρι (εκεί έμαθα να κολυμπώ και στη Κυανή Ακτή του Πατσούρα) και την παρέα που κάνω με τον μπάμπα…..Όλη η διαδικασία κάτι σαν παραμύθι….Να περιμένω φορώντας το μαγιό να περάσει με την βέσπα να φύγουμε….
Να κορνάρει με τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει και να κατεβαίνω τα σκαλιά πέντε πέντε για να φύγουμε…
Πιο μικρή θυμάμαι πολύ καλά, με έβαζε μπροστά όρθια, (είχα μάθει στις διαταυρώσεις που έκοβε ταχύτητα) να πατάω το κουμπάκι της κόρνας μόνη μου…
Πολλές φορές το έκανα για πλάκα, πόσο μου άρεσε δεν λέγεται..Μεγαλώνοντας καθόμουν πίσω “αντρικά” ποτέ “γυναικεία” όπως ο μπαμπάς…Ετσι και μόνο έτσι!!
Να φθάνουμε στο φανάρι και να κάνουμε μπάνιο…Μεγάλη στιγμή, η πιο γλυκιά της μέρας μου..
Μικρούλα τον θαυμαζα που μπορούσε να κάνει βουτιές και να πηγαίνει μακριά…Μεγαλώνοντας έπαψα να τον θαυμάζω γιατί τα είχε κόψει αυτά. Κολυμπάει σαν γέρος, κουρασμένα…. όταν το λέω …δεν του αρέσει.
Να βάζει μαΐστρο και να μου λέει να βγω απ΄το νερό…
Να παίζουμε με άλλα παιδιά μπάλα στα ρηχά.
Όταν στο φανάρι έχει λαδιά, κάνουμε διαγωνισμό κολύμβησης ποιος θα φτάσει πρώτος στις καταβόθρες. Το βράδυ λοιπόν ο νικητής παίρνει κέρασμα στο ζαχαροπλαστείο του μπαμπά (βοσκοπούλα).
Ένα δροσερό αναψυκτικό ΔΙΑΝΑ ή υποβρύχιο βανίλια σε πολύ παγωμένο νερό ή δυό μπάλες παγωτό κρέμα-σοκολάτα
Μετά το κολύμπι καθόμαστε πάνω στις πέτρες για να στεγνώσουμε και μου μιλάει, μου μιλάει και εγώ ακούω, ακούω…
Απίστευτες ιστορίες της εποχής, της κατοχής, του σεισμού, του μαγαζιού, της δουλειάς και της πλατείας (Κεντρική πλατεία Αργοστολίου την δεκαετία του ΄70)…
Άμα έχει κύμα είναι καλύτερα, εμπνέεται περισσότερο στις πέτρες και στα φύκια του Φαναριού που καθόμαστε.. άσε που έχουμε περισσότερο χρόνο…Και εγώ νιώθω πως ο μαΐστρος με το ζόρι βάζει μέσα μου τη μυρωδιά της θάλασσας …Και εισπνέω, εισπνέω εισπνέω, βαθιά μέχρι να σκάσω από ευτυχία που ζω τη στιγμή!
Η ώρα της επιστροφής είναι πάντα η ίδια…Βλέπει το καράβι που έρχεται από Ληξούρι προς Αργοστόλι και καταλαβαίνει τι ώρα είναι.
Φεύγουμε από εκεί με μουρμούρα που μας “χάλασε” ο μαΐστρος το μπάνιο μας. Εγώ πάλι σκέφτομαι ότι πέρασα πολύ ωραία και ευτυχώς που δεν το έχασα…Σήμερα έκανα το έβδομο….
Σπίτι για φαγητό ξεκούραση και λίγο διάβασμα… Το βράδυ ΣΤΟ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΊΟ έχουμε να συσκευάσουμε μάντολες (τοπικό παραδοσιακό προιόν με αμυγδαλάκι και ζαχαρίτσα) βαμμένες με κόκκινο φυτικό χρώμα από φύκια θάλασσας και μόλις κλείσουμε, πολύ αργά πλένουμε πεζοδρόμια τα παιδιά με αμοιβή φυσικά!!!
(Aπό το ημερολόγιο μου -Στιγμές της ζωής μας με τον Μπαμπά… Ιούλιος 1973)
Μίκα Καππάτου
Πηγή: forwoman.gr
