Θλιβερή η σημερινή ημέρα… η απώλεια του πολυαγαπημένου εκκλησιαστικού ανδρός, Ανθρώπου, δασκάλου, επιστήμονα, ρήτορα, παπα-Γιώργη Μεταλληνού γέμισε τα μάτια μου δάκρυα και την καρδιά μου πόνο. Τον θυμάμαι με κατάνυξη να ψάλλει στην Αθήνα, στο μικρό εκκλησάκι δίπλα στο νοσοκομείο, στην Κέρκυρα, στο Ληξούρι. Να αναλύει θέματα πρωτογενή, αποτελέσματα όλα μακράς, επίπονης και επίμονης έρευνας. Να μιλά με πάθος για τις κλασικές αξίες, για την αλληλεγγύη, για την προσφορά. Να προσεγγίζει τον άνθρωπο με κατανόηση και απλότητα και να του μεταδίδει την αγάπη του Θεού, την χριστιανική αλήθεια. Να μεταγγίζει τη γνώση με δύναμη λόγου επάνω σε ένα στέρεο ιστορικό υλικό και να τεκμηριώνει τις θέσεις του. Να προσεγγίζει τον φιλοσοφικό στοχασμό με ακρίβεια τεχνοκράτη.
Πολυσύνθετη προσωπικότητα, χαρισματικός, γενναιόδωρος με όλους, πρόθυμος να στηρίξει με κάθε τρόπο κάθε νέο που αναζητούσε βοήθεια από έναν σοφό διδάσκαλο, μορφή εμβληματική με επιστημονικό βάθος και αταλάντευτο ήθος μετακένωνε με ευγένεια μοναδική την προσωπική του γνώση που αντανακλούσε χρόνια ατελείωτης και ακούραστης μελέτης, επιστημονικής απεικόνισης και σεβασμού προς τους προ αυτόν μελετητές. Το έργο του πλουσιώτατο, πολυσχιδές και πρωτοπόρο, άνοιξε νέους ορίζοντες στην Ιστορία την Εκκλησιαστική, αλλά και στην ευρύτερη. Η παρακαταθήκη του σπουδαία, αποτελεί φάρο των ερευνητών για το παρόν και το μέλλον. Η διδαχή του θεραπεία στις καρδιές όλων όσοι είχαν την τύχη να βιώνουν εν του σύνεγγυς τη φλόγα και την αλήθεια των λόγων του. Μοναδικός δημιουργός που τίμησε την Κέρκυρα, την Κεφαλλονιά, την Ελλάδα, τη Γερμανία.
Έτσι έζησα για πολλά χρόνια τον παπα-Γιώργη, αυτό το ακούραστο εργαστήρι αγάπης και γνώσης, και αυτή την εικόνα έχω για τον φωτισμένο και προικισμένο εκκλησιαστικό πατέρα με τις πολύτιμες μελέτες, την πλατειά εργογραφία, την ορθόδοξη γαλήνη. Δίπλα του η παπαδιά του, η σεβάσμια και αγαπημένη από όλους μας Κυρία Βαρβάρα, συνοδοιπόρος όχι μόνον στη ζωή, στην καθημερινότητα, αλλά συμπαραστάτης και αρωγός στο μέγα έργο του. Δίπλα του τα τρία παιδιά του και τα εγγόνια του. Μέσα από τον Δημήτρη του γνώρισα ακόμα περισσότερο την εκλεκτή προσωπικότητά του –ας με συγχωρήσουν τα άλλα δυο παιδιά του, αλλά είμαι πιο κοντά με την οικογένεια του Δημήτρη-. Έμαθα πώς επιτέλεσε με αγάπη, σοβαρότητα πράξης και πνευματική επιμονή τον πολύμορφο και καθοριστικό ρόλο του πατέρα-ιερέα-πανεπιστημιακού δασκάλου.
Ο αγαπημένος παπα –Γιώργης μού έκανε την ύψιστη τιμή να μελετήσει το έργο μου και να το παρουσιάσει, να σκύψει επάνω μου γόνιμα να με συμβουλέψει, να με ενθαρρύνει. Χρέος μου λοιπόν στη ψυχή του ετούτες οι ταπεινές λέξεις που βγαίνουν από τα βάθη της καρδιάς μου κι εύχομαι οι λέξεις μου αυτές να πλέξουν άλλο ένα φωτοστέφανο τιμής και σεβασμού στον σοφό ιερωμένο, στον καλό χριστιανό, στον λαμπρό δάσκαλο που το έργο του υπηρετεί και προσφέρει στον χριστιανικό πολιτισμό και δοξολογεί τον ελληνικό λόγο.
Καλό ταξίδι σεβαστέ παπα-Γιώργη στους άγνωστους ουράνιους δρόμους. Ο κάθε χωρισμός είναι αρχή για νέα ανταμώματα πνευματικά, άϋλα.
