Τώρα τι κάνει ο Μαχητής και τι έκανε τόσες ημέρες που πηγαινοερχόμαστε Πάτρα ή Πειραιά κάνοντας τον γύρο της Πελοποννήσου γιατί ο ισθμός έκλεισε; Ειδικά τώρα που άρχισαν τα συνεργεία την κατασκευή των ξύλινων σπιτιών και ήθελαν βοήθεια.Το Εθνικό Ίδρυμα με πρόεδρο, όπως είχα γράψει, την Βασίλισσα Φρειδερίκη είχε και σχολές μαθητείας και μαθαίνανε οι μαθητές για μαραγκοί, σιδεράδες, υδραυλικοί, οικοδόμοι. Και είχαν την ονομασία τα παιδιά της Φρειδερίκης. Ο Μαχητής ήταν και σχολή για εκπαίδευση ναυτών, αρμενιστών, λιπαντών και χειριστών μηχανής. Τώρα ήλθε και η σειρά των μαθητών. Με εντολή της Βασίλισσας Φρειδερίκης, όλοι οι μαθητές από όλες τις σχολές να μεταφερθούν στις σεισμόπληκτες περιοχές να εργάζονται, να κάνουν και μαθήματα και να μένουν στα Toll.Οι σχολές μαθητείας ήταν στην Κέρκυρα, στη Λέρο, στον Άγιο Νικόλαο, στο Βόλο και στην Μυτιλήνη. Η πρώτη διαταγή που πήρε το καράβι ήταν για Άγιο Νικόλαο. Στον Άγιο Νικόλαο που φτάσαμε, ήταν δύο γερμανικά φορτηγά πλοία, το ένα χαρούπια και το άλλο σταφύλια για την Γερμανία. Εν τάχει πήραμε κάπου 300 άτομα από το ανατολικό τμήμα της Κρήτης που είναι ο Άγιος Νικόλαος και κατ’ ευθεία πορεία Κύθηρα και στροφή 90 μοιρών για Κεφαλλονιά. Της Κέρκυρας τους μαθητές τους πήραμε τελευταίους όπου και απρόοπτο γεγονός. Φύγαμε από την Κέρκυρα τα μεσάνυχτα και στις 4 η ώρα το πρωί ο πρώτος μηχανικός – Πλωτάρχης Λάζαρος Δρούδες, έπαθε στο στομάχι του αιμορραγία. Του βάλαμε παγοκύστη στην κοιλιά και σε δυο ώρες ήρθε το αντιτορπιλικό Δόξα που ήταν στην Πάτρα και είχε γιατρό και τον πήρανε για το νοσοκομείο Πατρών.
Ακολούθως, εν τάχει και πάση δυνάμει, Λέρο στο λιμάνι Λακκί από εκεί Κεφαλλονιά, Βόλο και πάλι Κεφαλλονιά. Τους μαθητές της Μυτιλήνης τους φέρανε Πειραιά. Στην Κεφαλλονιά μαζεύτηκε κόσμος, υλικά και εν τάχει οργασμός. Άρχισαν να είναι εμφανή τα πρώτα αποτελέσματα. Τα οξύτατα προβλήματα άρχισαν να αμβλύνονται, η σίτιση και η στέγαση που αρχίσανε από το μηδέν, φτάσανε σε ικανοποιητικό επίπεδο.
Οι Ικάριοι ξέρουν και παίζουν όργανα τραγουδάνε και γράφουν και ποιήματα τα οποία στη συνέχεια τα τραγουδάνε. Στο καράβι που είχαμε μαθητές, ένας από αυτούς έγραψε και τραγουδούσε το παρακάτω τραγούδι συνοδευόμενο από την γκάιντα.
Ο χάρος έστησε χορό στου Άδου τα σκοτάδια και τρία όμορφα νησιά τα έκανε ρημάδια
Πέσανε σπίτια και εκκλησιές σώπασαν οι καμπάνες ‘χασαν οι μάνες τα παιδιά και τα παιδιά τις μάνες
Ιθάκη και Κεφαλλονιά και Ζάκυνθος ωραία και στη ζωή και στο χαμό βρεθήκατε παρέα
Μα των Ελλήνων οι ψυχές το βάλαν όλες άχτι να ξαναφτιάξουν τα νησιά μέσα από τη μαύρη στάχτη
Ιθάκη και Κεφαλλονιά και ξακουσμένο Ζάντε πάλι θα ξαναγίνεται το φιόρο του Λεβάντε
Πάντως στα Επτάνησα είχε αρχίσει ο ρυθμός ανοικοδόμησης με αντισεισμικές προδιαγραφές Ελλήνων τεχνικών. Γενικός επιθεωρητής των αντισεισμικών κατασκευών ήταν ο Μάκης Αποστολάτος που μέχρι δυο ετών είχα μάθει ότι έμενε στη Θεσσαλονίκη. Ακούραστος, μέρα νύχτα επί ποδός να επιθεωρεί τον οπλισμό του μπετόν. Σίδερο… Σίδερο να δουν τα μάτια σας… Από όλη την Ελλάδα μετακόμισαν οικοδόμοι τεχνικοί όλων των ειδικοτήτων, καλουπατζήδες που δούλευαν το μπετόν με τα χέρια γιατί δεν υπήρχαν μπετονιέρες, σοβατζήδες, τα πάντα. Οργασμός κατασκευής αντισεισμικών σπιτιών.
Στις 28 Αυγούστου του 1954, μετά από 29 μήνες υπηρεσία εις το Βασιλικόν Ναυτικόν, πήρα το απολυτήριο και απολύθηκα με διαγωγή εξαίρετον και ικανότητα αρίστη.
Ο μαχητής
Ο Μαχητής ήταν σαν πλοίο βάσης με λιμάνι το Αργοστόλι. Να γράψω και την προέλευση του πλοίου. Είχε ναυπηγηθεί στο ναυπηγείο Strong Airon Constructions του Καναδά με σκοπιμότητα ναρκαλιευτικό ανοικτής θαλάσσης, γιατί τα ναρκοπέδια ήταν παντού, σε όλες τις θάλασσες.
Το 1946 πήρε η ελληνική κυβέρνηση έξι από αυτά τα πλοία για επιβατικά – ακτοπλοϊκά, γιατί όλα τα πλοία που εκτελούσανε προπολεμικά ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες βυθίστηκαν. Ένα αγόρασε και η εταιρεία του Τόγια και το ονόμασε Κυκλάδες και αφού αφαιρέσανε τον οπλισμό και γίνανε ορισμένες εργασίες, άρχισε τα δρομολόγια. Μετά άλλαξαν γνώμη και εντάχθηκαν στη δύναμη του Βασιλικού Ναυτικού με τα ονόματα Αρματολός, Ναυμάχος, Πολεμιστής, Πυρπολητής, Μαχητής.
Να γράψω και τους αξιωματικούς του πλοίου: Νικόλαος Βασιλειάδης κυβερνήτης με βαθμό υποπλοίαρχου. Σε όλη τη διάρκεια του β’ παγκόσμιου πολέμου ήταν εν ενεργεία. Αθανάσιος Αθανασίου ‘Ύπαρχος. Ήταν 32 ετών, υποπλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού και υπηρετούσε τη θητεία του. Μηχανικοί ήταν: Λάζαρος Δρούδες α’ μηχανικός πλωτάρχης πολεμιστής του β’ παγκόσμιου πολέμου. Λεωνίδας Λεωνιδόπουλος β μηχανικός ανθυποπλοίαρχος των υποβρυχίων. Υπαξιωματικοί ήταν τέσσερεις με ειδικότητα αρμενιστή και δυο ασυρματιστές. Υπαξιωματικοί μηχανικοί ήταν έξι, καθώς και δυο υπαξιωματικοί ηλεκτρολόγοι.
Ο Μητροπολίτης Ιερισσού
Όταν ήλθα στην Αθήνα 16 ετών το 1946, βρήκα σπίτι στην οδό Ερμού 31 μέσα σε μια σοφίτα που ανέβαινες 92 σκαλοπάτια, αφού ασανσέρ δεν είχε. Τη σοφίτα αυτή την είχε νοικιάσει από το 1942 και ένας φοιτητής θεολογίας. Ο Παύλος Σοφός που ήταν διάκος στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνη στην οδό Αιόλου. Η μητέρα του Αδαμαντία είχε κελί στη Μονή Πετράκη και κάθε Κυριακή ερχότανε στην Ερμού με σκορδαλιά που ήταν η αρεσκεία του παπά. Οι Επτανήσιοι έχουν φαΐ τους την αλιάδα. Αργότερα έγινε ιερέας και διορίσθηκε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο. Μάλιστα γνώριζε και τον θείο μου τον Ρωμανό που ήταν στην Αμερική και έτσι κάθε Κυριακή ερχόταν να με δει και έδειχνε ενδιαφέρον για μένα που ήμουν 16 ετών μόνος, πήγαινα νυχτερινή σχολή μηχανικών και την ημέρα εργαζόμουν.
Το 1948 έφυγα από την οδό Ερμού και πήγα Καλλιθέα. Έμαθα τότε ότι ο πατήρ Παύλος πήγε στην πατρίδα του την Ζάκυνθο και έγινε ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως.
Όταν λίγο μπήκαν στη σειρά οι τρεχάλες, μέναμε στα λιμάνια της Ζακύνθου και της Κεφαλλονιάς αρκετές ώρες. Ρωτάω τότε ένα κύριο που ήταν σεισμοπαθής και μου λέει που έχουν βάλει αντίσκηνα για τους ιερείς και ότι είναι εκεί και ο Πατήρ Παύλος. Στον καταυλισμό που έφτασα και 50 αντίσκηνα μπροστά με κλειστά τα παραβάν, ένας διάκος που φορούσε ένα παντελόνι τζιν και δίχως καλυμμαύκι με πήγε στο αντίσκηνο του Πατήρ Παύλου. Τέτοιο σκηνικό, ότι και να γράψεις δεν μπορείς να αποδώσεις την εικόνα. Μέσα στο αντίσκηνο δυο κρεβάτια εκστρατείας με μια κουβέρτα το κάθε ένα και ο Πατήρ Παύλος με ένα παντελόνι τζιν και ένα πουκάμισο αλατζαδένιο. Τι κλάμα ήταν αυτό; Ο Θεός μας τιμώρησε παιδί μου, μου είπε. Δεν θυμάμαι ποια χρονολογία, αλλά αργότερα έγινε Μητροπολίτης Ιερισσού και Αγίου Όρους. *
* Πρόκειται για τον Μητροπολίτη Ιερισσού, Αγίου Όρους & Αρδαμερίου Παύλο Σοφό που διατέλεσε Μητροπολίτης από το 1960 μέχρι και το 1978.
«Αυτά που έγραψα δεν είναι τίποτα μπροστά στην πραγματική εικόνα. Και το αγγλικό ρητό λέγει: «Η πραγματικότητα ούτε λέγεται ούτε διαβάζεται. Βλέπετε». Και είχα την τύχη – ατυχία να την δω».
Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται το πραγματικά συγκλονιστικό αφήγημα του κ. Κωνσταντίνου Σαραντίδη του Πλάτωνα από τον Μεσότοπο Λέσβου που βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στο βαριά λαβωμένο απο τους σεισμούς νησί μας. Ως poulatakefalonias.gr θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε και πάλι των κ. Σαραντίδη που μας εμπιστεύτηκε τα χειρόγραφά του και να ευχηθούμε να είναι αυτός και η οικογένειά του γεροί και ευτυχισμένοι.
Πηγή: poulatakefalonias.gr
