Της Ελένης Βαλλιανάτου

Στο μυαλό του 95χρονου Χρύσανθου Τσαγκαράκη  ανάκατες οι μνήμες ξαναζωντανεύουν…

-Πως ήταν τα ταξίδια με το “γλάρος” εκείνη την εποχή του ’50 ποιους Κεφαλλονίτες θυμάστε που εργάζονταν μαζί σας; Ποια ήταν η δική σας ειδικότητα; 

-Ήμουν λεμβούχος με την μαόνα πριν ακόμα φτιαχτούν  οι προβλήτες τα πλοία έδεναν αρόδου και οι επιβάτες αλλά και τα εμπορεύματα έβγαιναν στη στεριά με βάρκες εμείς βοηθούσαμε να μεταφερθούν οι άνθρωποι και τα εμπορεύματα ! Θυμάμαι τον Φίλιππα τον  Φιοράτο ήταν χασάπης  και εξόριστος αλλά και αρκετούς άλλους οι οποίοι έφευγαν ένας ένας  για να βρουν την τύχη τους στην Αμερική ή στην Αυστραλία ήταν η περίοδος της μεταπολίτευσης  πολλοί μετανάστες εγκατέλειπαν τα  νησιά ελπίζοντας να βρουν την τύχη τους στην Αυστραλία και την Αμερική. Στο Φισκάρδο με  μικρές βάρκες μεταφέραμε στο πλοίο Γλάρος κόσμο για να ταξιδεύσει   για τον Πειραιά.

Ο Γλάρος ήταν κομψοτέχνημα, δεν το έφτανε κανένα στην χάρη ,η χάρη με την οποία η πλώρη του έσχιζε του Ιόνιου τα νερά ή ακόμη κ το ίδιο το ταξιδιάρικο το όνομα του το έκανε πολύ αγαπητό ….

-Τι είναι εκείνο που θυμάστε πιο έντονα από κείνα τα χρόνια;

Ο κ. Χρύσανθος  πέφτει σε βαθιά περισυλλογή ..

– Μια φορά έμεινα στο καράβι!  όταν φτιάχτηκε το λιμάνι των Παξών στο Ιόνις όπως πήγε να δέσει το πλοίο έμεινα μέσα ξεχάστηκα στην κουζίνα πήγα να φάω τηγανίτες ήταν του Αγίου παραμονή το πλοίο έφυγε έφτασε μέχρι Πάτρα εδώ με έψαχνε όλη νύκτα όλο το νησί ενώ ο σκύλος το Σπίθι όπως τον έλεγαν περίμενε στο λιμάνι μέχρι την άλλη μέρα που γύρισε το πλοίο!

-Πως ήταν το ταξίδι με το Γλάρο και πόσο κόστιζε το εισιτήριο τότε;

-Ήταν φθηνά, με ένα πενηντάρικο  πήγαιναν Αθήνα κ ερχόταν »«Δέκα το πρωί με έντεκα έφευγε από δω, περνούσαν ξημερώματα τον Ισθμό γυρω στις 5,30 – 6,00  και έδενε στο Πειραιά το άλλο το πρωί.»….Χρειαζόταν ένα 24ωρο γεμάτο   για  να φτάσει από Κεφαλονιά  στον Πειραιά «υπολόγισε πως έπιανε 13-14 μίλια ταχύτητα», με σταθμούς ενδιάμεσους (Φισκαρδο, Ιθάκη, Σάμη ,Πάτρα) φουνταρισμένο άροδο. Ενίοτε κ δυο 24 ωρα χρειαζόταν  άμα έκανε το γύρο της Πελοποννήσου ( αν ήταν κλειστός ο Ισθμός, πότε από προσχώσεις, ποτέ από κατολισθήσεις , ενίοτε από διαταγές για απαγόρευση κυκλοφορίας).

«Αγαμέμνων , Λουτσιντα και Γλάρος ήταν τα πιο γρήγορα όμως ο Γλάρος το πιο καλοτάξιδο, το πιο ευέλικτο από ολα.

-Τι άλλο θυμάστε  από το ατμόπλοιο Γλάρος;

-Αχ εκείνος ο φουγάρος που έβγαζε μαύρο καπνό από το κάρβουνο, αυτό μου έμεινε. Καραβάκι μικρό  ήταν, δεν ήτανε τίποτε μεγάλο ήταν όμως το καλύτερο βαπόρι»«για καμπίνες  ούτε λόγος,έπαιρναν  την κουβέρτα τους  και  κοιμόταν  κατάχαμα. Γεμάτο φαντάρους ήταν το κατάστρωμα, και στην πλώρη τα ζώα κ οι κασέλες με τα ψάρια και τα εμπορεύματα. Αργότερα που το άλλαξαν είχε κάτι καμπίνες με τέσσερις κουκέτες πάνω –κατω.

-«Κατέβαινε πολύς κόσμος τότε από τα νησιά για δουλειές  μόνο όσοι είχανε παράδες πήγαιναν στην πρώτη θέση, μέσα στα σαλόνια, οι άλλοι κατάστρωμα».«το χειμώνα άμα έβρεχε στριμωχνόταν  κάτω από τα παραπετά κ άμα έπιανε καταιγίδα και τους επέτρεπαν καμία φορά να μπούνε και  μέσα. Έπρεπε να ανοίξουν – μετά από άδεια- την πόρτα κ να καθίσουν  ακούνητοι σε μια καρέκλα.»  Όπου υπήρχε λιμάνι κ λιμανάκι στο Ιόνιο να σου κ πρόβαλε ο Γλάρος.« Κάθε φορά – δυο την βδομάδα- που έπιανε στο νησί , ήταν σαν πανηγύρι, γέμιζε κόσμο η παράλια , περίεργους , να δούνε ποιος έρχονταν , ποιος έφευγε.» Για μια δεκαετία ο Γλάρος με τα δυο του κατάρτια και το μεγάλο φουγάρο των ατμομηχανών κ τις κλάρες τις σκαλιστές της πλώρης μονοπωλούσε την προτίμηση των ταξιδιωτών όμως με τον καιρό απόκτησε καμπίνες για τους επιβάτες ( οι τετράκλινες των κουκετών ) , τα κατάρτια φύγανε, ο ατμός έγινε diesel και το τεράστιο φουγάρο έδωσε την θέση του σε ένα πιο σύγχρονο χαμηλό «με αποτέλεσμα οι επιβάτες που καθόταν στα παγκάκια πίσω να αποκτούν μελαψό χρώμα»… στα 62 του χρόνια  βυθίστηκε εξαιτίας κακοκαιρίας.Εκείνη την εποχή τα καράβια μετέφεραν και εξόριστους στα νησιά όχι μόνο ντόπιους και τουρίστες !. Εκεί στο τέλος του Ιούλη του 1974 η εξορία αποτελεί πλέον παρελθόν και τα καράβια σταματούν πλέον να μεταφέρουν εξόριστους . !Τα παλιά χρόνια οι Παξοί ήταν τόπος εξορίας για τους Κεφαλονίτες…μας διηγείται ο κ. Χρύσανθος  δούλευαν σε σπίτια πλουσίων μακριά από τους δικούς τους και χωρίς καμιά επικοινωνία.

Φισκάρδο 1957

Κεφαλονίτες  μετανάστες στο Γλάρος !