Το πόσιμο νερό, είναι ένας πολύτιμος φυσικός πόρος που πρέπει να είναι Δημόσιο αγαθό και να παρέχεται στους Δημότες με ορθολογισμό και ΔΩΡΕΑΝ.
Αυτό πρέπει να εξασφαλίζεται πρωτίστως από τις Κυβερνήσεις, το Κράτος και την Νομοθεσία, ενώ από την πλευρά του και ο Δήμος, πρέπει να το παρέχει δωρεάν όπως άλλωστε και άλλες υπηρεσίες.
Όλες οι Κυβερνήσεις μέχρι σήμερα στα πλαίσια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προωθούν την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση του νερού. Η πολιτική της Ν.Δ., του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., έχει εκφραστεί ολοκληρωμένα νομοθετικά με το (ΦΕΚ 135275/2017), σύμφωνα με το οποίο το νερό καθορίζεται ως εμπόρευμα και ΠΩΛΕΤΑΙ μέσω κάποιας μορφής επιχείρησης η ως μια ανταποδοτική δημοτική υπηρεσία.
Σε αυτή την κατεύθυνση η τιμολόγησή του στα πλαίσια μιας Ανώνυμης Εταιρείας όπως επακριβώς ορίζεται, οφείλει να περιλαμβάνει:
1)το κόστος Κεφαλαίου, 2)το κόστος αντικατάστασης των παγίων και τις ετήσιες αποσβέσεις, 3)το κόστος ευκαιρίας του επενδυμένου κεφαλαίου, 4)το λειτουργικό κόστος, το κόστος συντήρησης (μισθοί, υλικά, ενέργεια κ.λ.π.), 5)το κόστος διοίκησης, 6)το περιβαλλοντικό κόστος που καθορίζεται από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση, 7) το κόστος πόρων.
Σημαντική παράμετρος για να υλοποιηθεί η παραπάνω πολιτική, αποτελεί το γεγονός ότι το κράτος και οι κυβερνήσεις δεν χρηματοδοτούν σοβαρά έργα υποδομής αξιοποίησης των επιφανειακών νερών (φράγματα), που στην περίπτωση του Δήμου Ληξουρίου, θα μπορούσαν να υδρεύσουν και να αρδεύσουν ακόμη, όλη την επικράτειά του. Ο μονόπλευρος προσανατολισμός τους επίσης στην εξεύρεση νερού αποκλειστικά και μόνο από γεωτρήσεις, σε συνδυασμό με την όλο και αυξανόμενη αύξηση της ζήτησης, έχει υποβαθμίσει τις ίδιες τις γεωτρήσεις και το νερό, που στο μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας του Δήμου Ληξουρίου, δεν ανταποκρίνεται πλέον ούτε σε ποσότητα, ούτε σε ποιότητα ( χλωριόντα κ.α.).
Ακόμη όμως και αυτό το πρόβλημα της έλλειψης και της υποβάθμισης της ποιότητας του νερού, σήμερα εργαλειοποιείται για την περαιτέρω εμπορευματοποίησή του και αυξήσεις στα τιμολόγια. Κυβέρνηση και Δήμος Ληξουρίου π.χ. προωθούν την λύση της πανάκριβης, κοστοβόρας και ενεργοβόρας αφαλάτωσης, την ώρα που τα επιφανειακά νερά βρίσκονται στο δήμο μας σε τεράστιες ποσότητες.
Συγκεκριμένα, η Δημ. Αρχή με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καν συζήτηση στο Δ.Σ. και μόνο με απόφαση της οικονομικής επιτροπής, πήρε την απόφαση να κατασκευάσει με κυβερνητική κατεύθυνση και συνδρομή, και με προγραμματική σύμβαση με την ΔΙΑΔ.Ε.Υ.Α.Δ.Κ., εργοστάσιο αφαλάτωσης συνολικού προϋπολογισμού 3.864.000,00 € (πλέον Φ.Π.Α.), για να τροφοδοτήσει επιπλέον την πόλη του Ληξουρίου με 2000 κ.μ. ημερησίως, χαρατσώνοντας το λαό με 30 χιλ ευρώ μηνιαίως και για όσους μήνες θα λειτουργεί. Δηλαδή προκειμένου να ανταποκριθεί έστω και μερικώς στο πρόβλημα της επάρκειας που παρουσιάζεται κυρίως στους καλοκαιρινούς μήνες, θα φορτώσει το λαϊκά νοικοκυριά με ένα δυσβάσταχτο κόστος (π.χ σε σύνολο 4 μηνών περίπου καλοκαιρινής περιόδου, θα υπάρξει επιπλέον κόστος 4μήνες Χ 30.000=120.000 ευρώ), που θα μετακυλιστεί στους λογαριασμούς του νερού κυρίως των λαϊκών νοικοκυριών.
Με βάση την παραπάνω Πολιτική κυβέρνησης και Δημοτικής Αρχής, μια ακόμη λαϊκή ανάγκη το νερό, διαχειρίζεται με επιχειρηματικά κριτήρια και με όρους που διαμορφώνεται σημαντική αύξηση στη τιμή του και μάλιστα όταν υπάρχουν ήδη τα χρέη, οι διατιμήσεις και οι απαλλαγές για τους ομίλους και τους μεγάλους καταναλωτές-επιχειρηματίες. Σε αυτά τα πλαίσια είναι πολύ αντιπροσωπευτική η κατάσταση που σοβεί σήμερα στην ΔΕΥΑΚ που εκτός των άλλων εδώ και πολλά χρόνια αρνείται να δώσει στη Λαϊκή Συσπείρωση και συνολικότερα λαό, συγκεκριμένα στοιχεία από την διαχείρισή της. Μια διαχείριση που είναι απόλυτα συμβατή με το θεσμικό πλαίσιο που έχουν ψηφίσει όλες μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και έχει όλα τα συνωδά χαρακτηριστικά των μεγάλων ελλειμμάτων, των τεραστίων χρεών των διαφόρων «μεγάλων» καταναλωτών και ομίλων, την αποθέωση των απευθείας αναθέσεων κ.α. αυτά τα χαρακτηριστικά, δεν αποτελούν απλά κάποιες παθογένειες όπως ισχυρίζονται οι υπεύθυνοι, αλλά συστατικό στοιχείο κάθε επιχειρηματικής διαχείρισης που λειτουργεί με κριτήριο το κέρδος. Επιπλέον, θα πρέπει να τονιστεί η πολύ μεγάλη έλλειψη σε ανθρώπινο δυναμικό όλων των ειδικοτήτων στη ΔΕΥΑΚ ή ακόμα και η εργασία με ελαστική μορφή σε αυτή, όπου ειδικά για την περιοχή της Παλικής η κατάσταση είναι οριακή. Το φιλότιμο και η αυτοθυσία του συνόλου των εργαζόμενων στη ύδρευση – αποχέτευση δεν επαρκούν από μόνα τους.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τις δηλώσεις του Πρόεδρου της ΔΕΥΑΚ κ. Στ. Σπαθή στις 30 Γενάρη του 2020 σε συνέλευση των κατοίκων της Τ.Κ. Σκάλας σχετικά με την οικονομική κατάσταση της επιχείρησης, όπως ακριβώς δημοσιεύθηκαν στα τοπικά ΜΜΕ: «Η επιχείρηση κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα. Το χρέος της είναι 14 εκ. ευρώ και αποτέλεσε για μένα μια αφορμή για να αναλάβω την προεδρία. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω σε μεγάλο βαθμό, αλλά θέλω και την βοήθεια όλων σας και κυρίως των συναδέλφων μου επαγγελματιών. Τα χρέη των επιχειρήσεων στη ΔΕΥΑΚ φτάνουν τα 7 εκατομμύρια ευρώ. Ξέρω ότι υπάρχουν συνάδελφοι με οικονομικά προβλήματα, αλλά και στρατηγικοί κακοπληρωτές, που εδώ και μια δεκαετία σχεδόν εκμεταλλεύονται πολιτικές καταστάσεις και δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς τους….».
Από τα παραπάνω φαίνεται καθαρά ότι ο δρόμος αυτός, μεταθέτει το κόστος διαχείρισης του νερού στα λαϊκά νοικοκυριά, τους φτωχούς και μικρούς αγρότες, αφού το μετατρέπει από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα ακριβό μόνο για το λαό, με αποτέλεσμα να γίνεται όλο και ποιο δύσκολη η απρόσκοπτη χρήση του για τις καθημερινές του ανάγκες.
Σε αυτά τα πλαίσια η Λαϊκή Συσπείρωση καλεί το Δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Ληξουρίου αλλά και το λαό της Παλικής, να μην αποδεχτεί την «λύση» που δίνουν σήμερα Κυβέρνηση και Δημοτική Αρχή στο αντικειμενικό πρόβλημα της ανεπάρκειας και της κάκιστης ποιότητας νερού, που βεβαίως υπάρχει στο Δήμο μας.
Η Λαϊκή Συσπείρωση, θεωρεί ότι η πανάκριβη λύση της αφαλάτωσης, πραχτικά δεν θα δώσει μακρόπνοη λύση στο πρόβλημα της επάρκειας του νερού, ούτε φυσικά και στο πρόβλημα της ποιότητας όσο και αν την βελτιώνει σε ένα βαθμό, αλλά αντίθετα θα φορτώσει με νέα μεγάλα χαράτσια τα φτωχά κυρίως νοικοκυριά.
Για άλλη μια φορά επισημαίνουμε ότι η διαχείριση του παραπάνω προβλήματος από την πλευρά των λαϊκών συμφερόντων, πρωτίστως είναι θέμα πολιτικό και όχι τεχνικό, αφού απαιτεί μεγάλα έργα υποδομής (φράγματα- αποταμιευτήρες, δίκτυα, εργοστάσιο καθαρισμού επιφανειακών νερών κλπ), που μόνο με κρατική χρηματοδότηση μπορούν να γίνουν και να λύσουν το πρόβλημα της ύδρευσης και της άρδευσης ακόμη, οριστικά και χωρίς χαράτσια για το λαό με καθαρό και επαρκές νερό. Απαιτεί επίσης το νερό να μην διαχειρίζεται με επιχειρηματικούς όρους είτε μέσα από το διαδημοτικό φορέα της ΔΕΥΑΚ, είτε μέσα από κάποια άλλη επιχείρηση στα πλαίσια του Δήμου Ληξουρίου, που θα έχει την μορφή Ανώνυμης Εταιρείας (Α.Ε.) ή είτε ακόμη και ως δημοτική ανταποδοτική υπηρεσία, αφού ο λαός της Παλικής σε κάθε περίπτωση , θα υποχρεωθεί να πληρώνει επιπλέον χιλιάδες ευρώ ετησίως για μια ανάγκη, ένα κοινωνικό αγαθό, που μπορεί με τα κατάλληλα έργα και την κρατική χρηματοδότηση να την απολαμβάνει δωρεάν.
Η διαχείριση του νερού συνολικότερα, πρέπει να γίνεται από έναν Εθνικό Δημόσιο Οργανισμό Υδάτινων Πóρων που θα χρηματοδοτείται από τον Κρατικό Προϋπολογισμό και θα προβαίνει σε προσλήψεις, θα υλοποιεί τα απαιτούμενα έργα και θα κάνει παρεμβάσεις για την ορθολογική διαχείριση των υδάτινων πόρων, θα αντιμετωπίζει το φαινόμενο της ερημοποίησης κ.λπ. Αυτή όμως η διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού, απαιτεί ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Είναι υπόθεση και ευθύνη ενός ισχυρού Λαϊκού Κινήματος και περνάει αναγκαστικά μέσα από την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής.
Ωστόσο, η λαϊκή πάλη σήμερα, μπορεί να υποχρεώσει Κυβερνήσεις και τοπική διοίκηση, έστω και προσωρινά, να στρέψουν πόρους σε υποδομές για το νερό αλλά και τις κατάλληλες λύσεις, που έστω και σε αυτές τις συνθήκες, βελτιώνουν άμεσα την ζωή της λαϊκής οικογένειας και δεν την επιδεινώνουν παραπέρα, όπως κάνει εκτός των άλλων και η αφαλάτωση στο Δήμο μας, σε μια περιοχή που τα ύψη της βρόχινων και των επιφανειακών νερών είναι τεράστια και εντελώς αναξιοποίητα.
Στα πλαίσια αυτά και προκειμένου να δοθεί οριστική λύση στο πρόβλημα, πρέπει να διεκδικηθεί άμεσα η κατασκευή των προγραμματισμένων εδώ και δεκαετίες φραγμάτων Κατωγής, Παρισάτων και Λυχνιά στην Παλική, καθώς και νέων σύγχρονων καθαρών δικτύων μεταφοράς νερού με κρατική και περιφερειακή χρηματοδότηση. Διεκδικούμε επίσης:
Την κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου εφαρμογής των Οδηγιών της Ε.Ε. για το νερό και της σχετικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Τη κατοχύρωση ότι το νερό αποτελεί Δημόσιο αγαθό και δεν ιδιωτικοποιείται.
Τη χρηματοδότηση από κοινοτικούς και εθνικούς πόρους για την κατασκευή έργων ύδρευσης-αποχέτευσης και αντιπλημμυρικής προστασίας.
Την κατάργηση του ΦΠΑ στην τιμή του νερού.
ΛΗΞΟΥΡΙ 9/2/2021
Η ΛΑΙΚΉ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
στο Δήμο Ληξουρίου
