Επειδή είμαι φιλόζωη και εθελόντρια στο καταφύγιο Αρκ για μια δεκαετία, διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον ένα έγγραφο της Περιφέρειας Ιονίων νήσων που απαγορεύει την είσοδο νέων ζώων στο καταφύγιο Αρκ. Και σκέφτηκα τη Μαρίνα Μασάδο που έχει δώσει τη ζωή της γι αυτό το καταφύγιο, που μένει εκεί ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ, από αγάπη για τα ζώα. Και χάρηκα γι αυτή, για τους εξής λόγους:

1 Θα πάψει πια να θεωρείται η Μαρίνα και οι εθελοντές της οι μόνοι υπεύθυνοι για τη ζωή και την τύχη των αδέσποτων. Θα πάψουν πια όλοι οι συντοπίτες μας να θεωρούν υποχρέωσή της να σηκώνει το τηλέφωνό της μέρα ή νύχτα, για να της μιλήσουν για το πρόβλημά τους με κάποιο αδέσποτο ή με το δικό τους ζώο που δεν το θέλουν πια ή γέννησε και: «τι να τα κάνω τώρα τα σκυλάκια ή τα γατάκια; Θα τα φέρω στο Αρκ»

2. Θα ησυχάσει το κεφάλι της από τις απαιτήσεις του κάθε «φιλόζωου» που αφού έβρισκε ένα ζώο ταλαιπωρημένο, θεωρούσε υποχρέωση της φιλοζωικής(δηλαδή της Μαρίνας), να το υιοθετήσει, αν ήταν άρρωστο να το φροντίσει και να το γιατρέψει (με έξοδα του συλλόγου), αφού η φιλοζωία μας φθάνει μέχρι τον εντοπισμό του αδέσποτου και την παράδοσή του στο καταφύγιο.

3.Θα πάψει πια να τρέχει σε βουνά και σε λαγκάδια για να βρει κακοποιημένα από τον άνθρωπο ζώα(όπως τον πυροβολημένο στο κεφάλι σκύλο από τα Διλινάτα), σε απόκρημνες ακρογιαλιές (όπως τα περιστατικά στο Μύρτο και στους Άσπρους βράχους), να διαπραγματεύεται με ψυχικά διαταραγμένα άτομα που βασανίζουν ζώα (όπως αυτόν που πέταγε σκυλιά σε μια στέρνα ή τον άλλο που είχε δεμένο χρόνια το σκύλο του στα κεραμίδια), να βγάζει σκύλους από κάδους σκουπιδιών, σπηλιές, τρύπες λιμανιών και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

4. Θα μπορεί να διαχειρίζεται τη σίτιση και τη φροντίδα ενός συγκεκριμένου αριθμού ζώων, αφού δε θα παίρνει καινούργια στο καταφύγιο. Έτσι το πιο πιθανό είναι να μην ξαναζήσει τον εφιάλτη της έλλειψης χρημάτων για τροφές, όταν τα ζώα κλεισμένα στα κλουβιά τους περιμένουν τουλάχιστον μια καλή ποσότητα φαγητού για να μην τσακώνονται και αλληλοσπαράσσονται.

5.Θα σταματήσει να ζητάει απελπισμένα από το δήμο την επιχορήγηση, από τους φιλόζωους τον οβολό τους για να ζήσουν αυτά τα ζώα που η κοινωνία μας πετώντας τα θεωρεί πως είναι υποχρέωση κάποιων άλλων «που ασχολούνται», να τα φροντίζουν! (Δεν είναι λίγες οι φορές που τη βρήκα απελπισμένη για το πώς θα ταΐσει αυτές τις ψυχές).

Όσο για τα ζώα που ζουν στο Αρκ: Κάποια θα δοθούν για υιοθεσία, κάποια άλλα γέρικα, θα κλείσουν τα μάτια τους στα κλουβιά .Τα υπόλοιπα όμως, τι θα γίνουν;
Εκείνο επίσης που με ανησύχησε με την απόφαση της Περιφέρειας, είναι η έλλειψη διάδοχης κατάστασης. Κλείνουμε το Αρκ για να φτιάξουμε κάτι καλύτερο; Και μέχρι τότε τι γίνεται; Ποιος θα ασχολείται με τις κακοποιήσεις ζώων; Πού θα καταφεύγουν τα κακοποιημένα ζώα, αυτά που από αύριο θα αφήσουν σε κούτες έξω από το καταφύγιο ή στα σκουπίδια ή στα σχολεία ή στα λαγκάδια; ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΝΕ αυτά τα ζώα; Η κοινή λογική λέει πως όταν κλείνεις το καταφύγιο θα πρέπει να έχεις ετοιμάσει έναν άλλο χώρο για να υποδεχθεί τους απόκληρους. Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει γίνει. Επειδή λοιπόν τα ζητήματα αυτά δεν λύνονται με μια γραφειοκρατική απόφαση και ένα δήθεν κλείσιμο του Αρκ, καλώ τους υπεύθυνους στο Δήμο και την Περιφέρεια να κάνουν έργα χειροπιαστά και να μη μεταθέτουν ελπίδες και ευθύνες στο μέλλον, σε ένα καταφύγιο που δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί. Να το δούμε το καινούργιο καταφύγιο και μετά βγάζουμε την όποια απόφαση!

Άρχισα ήδη να γράφω μια ταμπελίτσα για την είσοδο του καταφυγίου ΑΡΚ: « Μην εγκαταλείπετε εδώ τα ζώα σας. Αφήστε τα έξω από το Δήμο ή την Περιφέρεια που έχουν μεγάλα σχέδια για το μέλλον τους»