Του Άγγελου Πάκλαρα -Θεολόγου
“Τούτο αναγνωρίζεται, ως διάκρισις, η αλάνθαστος γνώσις και αντίληψις του Θείου θελήματος, εις κάθε καιρόν και τόπον και τούτο υφίσταται εις τους καθαρούς τη καρδία, τω σώματι και τω στόματι. Διάκρισις σημαίνει συνείδησις αμόλυντος και καθαρότης των αισθήσεων”
(Άγιος Ιωάννης, της Κλίμακος)
Αυτό το απόφθεγμα του Αγίου, αντικατροπτίζει με μεγάλη σαφήνεια την ψυχή του αοιδίμου Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κυρού Γερασίμου.
Δύο έτη συνεπληρώθησαν από την απροσδόκητη εκδημία του.
Δύο έτη, από του μοναδικού ίσως Επισκόπου στα εκκλησιαστικά χρονικά, με 22 μόνον ημέρες αρχιερωσύνης.
Ο μακαριστός Ιεράρχης, κατά κόσμον Ευάγγελος Φωκάς, εγεννήθη στη νήσο Κεφαλληνία στις 25 Μαρτίου 1951.
Από μικρό παιδί αφιέρωσε τον εαυτό του στην Εκκλησία και στην διακονία της.
Πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Εκάρη μοναχός το έτος 1988, στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, Αγίου Όρους.
Το 1989 εχειροτονήθη διάκονος στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς, από τον γέροντά του, Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Σπυρίδωνα Καλαφατάκη.
Πρεσβύτερος εχειροτονήθη στην Ιερά Μονή Αγίου Γερασίμου, Ομαλών Κεφαλληνίας, το 1998.
Από του έτους αυτού, έως και το 2015 υπηρέτησε στην γενέτειρά του, ως Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως.
Μετά την εκδημία του Μητροπολίτου Κεφαλληνίας Σπυρίδωνος, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος εκλέγει αυτόν στις 27 Μαίου 2015, Μητρολίτη Κεφαλληνίας.
Η εις Επίσκοπον χειροτονία του, τελείται στον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου, πολιούχου Αθηνών, υπό του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου και δεκάδων άλλων Αρχιερέων και παρουσία πρωτοφανούς σε αριθμό εκκλησιάσματος.
Μετά την χειροτονία του και έως την ημέρα της ενθρονίσεώς του, λειτουργούσε σε Ιερούς Ναούς της πρωτεύουσας και στην Ιερά Μητρόπολη Νικαίας, προσκεκλημένος του οικείου ποιμενάρχου κ. Αλεξίου, με τον οποίο συνεδέετο μετά πολλών ετών αδελφικής φιλίας και εν Χριστώ αγάπης.
Η ενθρόνισίς του είχε αποφασισθεί στις 2 Ιουλίου.
Το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου, είχε ταξιδέψει έως την Θεσσαλονίκη, διά να παραστεί στην ενθρόνιση του ευλαβούς και φιλάγιου, νέου Μητροπολίτου Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνου.
Διέμενε στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Χορτιάτου, Θεσσαλονίκης.
Εκεί στις 22 Ιουνίου, εκοιμήθη εν Κυρίω, αιφνιδίως μεν, έτοιμος από καιρού δε…
Οι κάτοικοι της Κεφαλληνίας ενώ ήταν εν αναμονή της λαμπράς υποδοχής, εν όψει της ενθρονίσεώς του, υπεδέχθησαν στις 23 Ιουνίου, στο λιμάνι της νήσου, άφωνοι, δακρυσμένοι και συντετριμμένοι, τον άπνου ποιμενάρχη τους…
Η σορός του ετέθη εις προσκύνησιν εις τον Μητροπολιτικό Ναόν Ευαγγελιστρίας, η εξόδιος ακολουθία του ετελέσθη στις 24 του μηνός, ενώ η ταφή του έγινε στην Ιερά Μονή Αγίου Γερασίμου Ομαλών, με τις αρμόζουσες τιμές προς το αξίωμά του, τις οποίες ουδέποτε εκζήτησε.
Ήταν άνθρωπος της ησυχαστικής ζωής, της αδιαλείπτου προσευχής και της υποδειγματικής ταπεινώσεως και μετανοίας.
Ακτήμων και ελεήμων. Η φιλανθρωπική του φροντίδα προς τον λαό της Κεφαλληνίας απεριόριστη.
Επισκεπτόταν και περιέθαλπτε ασθενείς σε νοσοκομεία, μοίραζε ο ίδιος τρόφιμα και ρουχισμό σε απόρους αδελφούς του, ενώ εν κρυπτώ, ενίσχυε οικονομικά, όπως μπορούσε απο τα δικά του χρήματα, όπου υπήρχε ανάγκη.
Οι ευσεβείς Κεφαλλονίτες τον έβλεπαν πάντα στους δρόμους, σε καταστήματα, σε οικίες, να περιφέρεται με τριμμένα και ξεθωριασμένα ράσα, παντού να συνδράμει, να βοηθήσει, να συμπάσχει με κάθε θλιμμένη ψυχή.
Από το πετραχήλιό του βρήκαν παρηγορία, ανάπαυση και στηριγμό, άνθρωποι, που τους τύλιγε η απελπισία, η μοναξιά, η μελαγχολία, η κατάθλιψη…
Οι λίγες ώρες που του έμεναν από τον καθημερινό χρόνο του, θα τις περνούσε, με προσευχή και μελέτη ιερών κειμένων, ενώ κοιμόταν μόνον όσο ήταν αναγκαίο, κατά κοινή ομολογία των απείρων πνευματικών του τέκνων.
Ο παπά-Γεράσιμος, όπως τον αποκαλούσαν, ήταν ένας άγγελος που έτρεχε με τις στοργικές πτερούγες του να προστατεύσει, όποιον ζητούσε την βοήθειά του…
Συγκινητική η αναφορά στον τοπικό τύπο εκείνων των ημερών, ότι ως ιερέας είχε επισκεπτεί για να συνδράμει όπως μπορούσε, την εμπόλεμη τότε Σερβία και επέστρεψε χωρίς υποδήματα…
Τον γνωρίσαμε απο κοντά, επί σειρά πολλών ετών στην Θεσσαλονίκη, όταν συνόδευε τον μακαριστό γέροντά του, Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Σπυρίδωνα, για να παραστεί στις εορταστκές εκδηλώσεις του Ι.Ναού Αγίου Δημητρίου.
Ενθυμούμαστε την ιλαρή φωνή του, το πράον της όψεώς του, την γλυκύτητα της προσώπου του, το πάντοτε ταπεινό βλέμμα του.
Στο κέρασμα, που τού προσέφεραν κάποτε στο γραφείο του ναού, ως πρωτοσύγκελλο, ήθελε ένα ποτήρι νερό ακόμη. Δεν το ζήτησε. Πήγε ο ίδιος και το πήρε.
Ουδέποτε φλυαρούσε, πάντοτε ευγενής και μειλίχιος. Όσοι τον πλησίαζαν να λάβουν την ευχή του, χαιρόταν και πάντοτε έλεγε, “να μας έρθετε και στην Κεφαλλονιά, να δείτε τον Δεσπότη μας…”, όχι εκείνον, αφού ζούσε “λάθε βιώσας”.
Στα πολυάριθμα Αρχιερατικά συλλείτουργα, φρόντιζε να ίσταται κάπου απόμερα, διακριτικά, για να είναι ανενόχλητη η παρουσία του…
Δεν επεδίωξε ποτέ το Αρχιερατικό αξίωμα, ίσως δι’ αυτόν τον λόγο δεν είχε ακόμη συνειδητοποιήσει, ότι ήταν Ιεράρχης, ή και εάν το είχε, δεν ήθελε να το κοινοποιήσει πουθενά.
Η συμπεριφορά του ίδια, δίχως να αλλάξει το παραμικρό στον χαρακτήρα του, ή να αλλοιώσει το ήθος, την καλοσύνη και την έμφυτη αγάπη του, προς όλους ανεξαιρέτως.
Η καθαρή και γεμάτη απλότητα ψυχή του, ίσως ως δώρο Θεού προς αυτόν, να μην γνώρισε τον φθόνο , την αλλαζονεία και τον υπερφίαλο εγωισμό των ανθρώπων, ακόμη και εντός του εκκλησιαστικού χώρου.
Αλλά και εάν έγινε αποδέκτης κάποιου μικρού ψήγματος όλων αυτών, προφανώς δεν τα αντιλήφθηκε λόγω της αγιωσύνης του και του μέγεθος της συγχωρητικότητάς του.
Τα προσπέρασε, όπως ο βράχος ο οποίος δέχεται μεν τα αδίστακτα και ορμητικά κύματα της αγριεμένης θαλάσσης, μένει όμως ακλόνητος και ασάλευτος.
Ανθρωπίνως και με την κοινή λογική, δεν εξηγείται η ξαφνική και αναπάνεχη κοίμησίς του.
Εξηγείται ίσως μόνον πνευματικώς, “ηρπάγη ίνα μη κακία, αλλάξη σύνεσιν αυτού.”
Δεν πρόλαβε να ασκήσει την ποιμαντική διακονία του, αλλά ούτε να γευθεί τις πικρίες και τους πειρασμούς στο νέο του ξεκίνημα, αφού συχνά η Αρχιερωσύνη δεν είναι πάντοτε “στέφανος εκ λίθων τιμίων.”
Ουδείς έμεινε ασυγκίνητος και ανέκπληκτος στην “κεραυνώ εν αιθρία”, φοβερή είδησι της κοιμήσεώς του.
Εφυγε από την Κεφαλλονιά για λίγο διάστημα, αλλά δεν επέστρεψε εν ζωή, εκεί όπου έζησε, μεγάλωσε και προσέφερε “εν αφανεία”.
Οπωσδήποτε η απώλεια ενός τόσο πνευματικού ανθρώπου ήταν και είναι μεγίστη και αναντικατάστατη.
Ενθρονίστηκε “εν τη οικία του Πατρός, όπου μοναί πολλαί εισίν” και στις ψυχές του ποιμνίου του, που δεν πρόλαβε να τον δει ιερουργούντα και αγιάζοντα.
Είθε “να απολαμβάνει βραβεία και στέφη τα ουράνια.”
“Εν χώρα των Δικαίων Σου, Ελεήμον, τον εν πίστει μεταστάντα Αρχιερέα, εκ των προσκαίρων τάξον φιλάνθρωπε.”
(Το άρθρο είναι απο την Romfea.gr)
