Τα ξημερώματα της Tρίτης έφυγε από κοντά μας ένας γνήσιος άνθρωπος. Και σαν γνήσιος χαρακτηρίζεται κάποιος που δεν κρύβει τίποτα αλλά αυθόρμητα αφήνει ανοιχτό τον εαυτό του στο περιβάλλον του.

Ξεκίνησε για το «μεγάλο ταξίδι χωρίς γυρισμό» ο Νίκος Καλλιακούδης.

Γνήσιος μετανάστης των δύσκολων χρόνων, γνήσιος Κεφαλλονίτης και πάνω απ’ όλα γνήσιος Έλληνας.

Φύση τολμηρή αλλά όχι παράτολμη ο Νίκος πάντα συμπλήρωνε με σκληρή δουλειά και με «επιστράτευση» του Κεφαλλονίτικου δαιμόνιου, ότι του στέρησαν οι δυσμενείς οικονομικές συνθήκες της μεταπολεμικής περιόδου σε γνώση.

Πάντα αισιόδοξος, πάντα φιλόδοξος, πάντα να κοιτάζει πώς θα κάνει την υπέρβαση, πώς θα φτάσει ένα σκαλοπάτι παραπάνω στην κοινωνική καταξίωση.

Μια ματιά στην πορεία του στην Αυστραλία θα βοηθήσει να καταλάβουμε όλα τα παραπάνω.

Στην Αυστραλία έφτασε τον Δεκέμβριο του 1952.

Στο ξεκίνημά του για αρκετό καιρό εργάστηκε στην βαριά δουλειά των σφαγείων. Είδε όμως ότι μια καλύτερη και σχετικά λιγότερο βαριά δουλειά ήταν αυτή του φωτογράφου. Μαζί λοιπόν με άλλους τρεις συμπατριώτες άρχισε να επιδίδεται σε φωτογραφήσεις γάμων, βαπτίσεων και γενικά κοινωνικών δραστηριοτήτων της παροικίας.

Με τη δουλειά αυτή, όπως είναι φυσικό, γνώρισε πολύ κόσμο και μαζί με τους συνεργάτες του αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια ταξιδιωτική επιχείρηση. Ηταν στα τέλη της δεκαετίας του ’60 όταν οι μετανάστες άρχισαν να εξοικειώνονται με τις αερομεταφορές και να διαπιστώνουν ότι πολύ πιο γρήγορα μπορείς να πας στην πατρίδα με το αεροπλάνο από ότι με το καράβι.

Ετσι δημιουργήθηκαν τα ταξιδιωτικά γραφεία «Παρθενών» με το Νίκο Καλλιακούδη να φιγουράρει για πολλά χρόνια σαν μια από της ηγετικές φυσιογνωμίες της επιχείρησης.

Ποτέ δεν τον απασχόλησε το πόσο καλή ήταν η γνώση του στην Αγγλικής γλώσσα. Σκοπός του πάντα ήταν να εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο στο συνομιλητή του τι επιδίωκε και να εκφράζει με πειστικό τρόπο τα επιχειρήματά toy. Για να μην εστιάσουμε άνευ λόγου στο θέμα αυτό αρκεί να πούμε ότι σε μια σύνοδο της Αυστραλιανής Ομοσπονδίας Ταξιδιωτικών Πρακτόρων που είχε γίνει πριν πολλά χρόνια στο Χόμπαρτ ο Νίκος ήταν το τιμώμενο πρόσωπο και απηύθυνε μακροσκελή χαιρετισμό στους συνέδρους στα Αγγλικά.

Ακούραστος για όσο διάστημα ήταν δραστήριος στον Ταξιδιωτικό τομέα, μείωσε την ένταση της δραστηριότητας του όταν διαπίστωσε ότι ο γιος του ο Παναγιώτης συνέχιζε με επιτυχία στον ίδιο τομέα επαγγελματικής δραστηριότητας.

Εφυγε πλήρης ημερών έχοντας δει όλα τα μέλη ης οικογένειάς του να προκόβουν. Κάτι που πάντα ήταν ο στόχος της ζωής του.

Οι αγγλοσάξονες έχουν μια καλή έκφραση για αυτούς που φεύγουν μετά από πολύχρονη δραστηριότητα στη ζωή. Όταν σε καλούν σε μια τελετή για να τιμήσουν κάποιον που αποδήμησε λένε “we gather to celebrate his life”, δηλαδή «μαζευτήκαμε για να γιορτάσουμε τη ζωή του». Κάτι τέτοιο ταιριάζει και στον πολυπράγμονα Νίκο.

Σε μια τέτοια «μάζωξη» όλοι θα έχουν κάτι να διηγηθούν και να χαμογελάσουν για τις διάφορες εμπειρίες που είχαν μαζί του.

Προσωπικά δεν ξεχνώ τότε που μου είπε ότι είχε περάσει μια ολόκληρη μέρα παίζοντας γκολφ με το διευθυντή της τράπεζας, Σtην απορία που εξέφρασα τότε «γιατί γκολφ και όχι ένα καλό τραπέζι σε ένα Ελληνικά μαγαζί» πήρα την εξής αφοπλιστική απάντηση: «Στο τραπέζι θα κάτσεις δυο ώρες και μετά τελείωσε και φεύγετε. Το γκολφ όμως πηγαίνει μια ολόκληρη μέρα. Τον έχεις εκεί τον άλλο συνεχώς και δεν μπορεί να σου ξεφύγει αν δεν ακούσει όλα τα αιτήματά σου. Το πιο πιθανό είναι να σου δώσει αυτά που του ζητάς»

Προσέγγιση λογική του γνήσιου Κεφαλλονίτη.

Καλό σου ταξίδι Νίκο. Θα σε θυμόμαστε μέχρι να σε… ξανασυναντήσουμε.