Δάκρυα θλίψης για τη φίλη Αικατερίνη (Κάκια) Αλεξάτου

Γράφει ο Γεράσιμος Γαλανός

Η Κάκια Αλεξάτου έφυγε από τούτη τη ζωή, στις 3-12-2019, ημέρα όπου είναι αφιερωμένη στα άτομα με αναπηρία. Της ζωής της το υφαντό ήταν γεμάτο με πόνο, λόγω που τη συνόδευε από μικρή μια δύσκολη αναπηρία, που την καθήλωνε συχνά σε ένα καρότσι. Όσο είχε πνοή πήγαινε κόντρα στη μοίρα της, μελετούσε, επιστράτευε τις δυνάμεις της για να νικήσει το πρόβλημά της και τα κατάφερνε, δίνοντάς μας παραδείγματα ψυχής και ζωής. Παρακολούθησε μοδιστρική και την έμαθε σωστά στη λεπτομέρειά της και την έκαμε επάγγελμα βιοτικό, δημιουργικό και επικοινωνιακό. Αυτή η εργασία της έδινε χαρά.
Κάποιες φορές έλεγε … Τι να κάνω; Ποιος να με προσέξει εμένα…;
Ο δικός μου αντίλαλος, στεκόταν δίπλα της φιλικός, μα πάνω από όλα ολόψυχα αληθινός.
Κοίτα Κάκια, της έλεγα.. Εσύ μου λες πως δεν μπορείς, πως δεν είσαι καλά, πως σε δίκασε η ζωή και σε καθήλωσε …κοίτα εμάς που λέμε πως είμαστε υγιείς, που τα έχουμε όλα, κοίτα εμάς που λέμε πως είμαστε καλά στο περπάτημά μας… οι περισσότεροι αφηνόμαστε στην απραξία και στην ακηδία της ζωής και του σκοπού μας. Τι κάνουμε οι περισσότεροι; Έχουμε έργο; Έχουμε αγώνα δημιουργικό για τον εαυτό μας και για το κοινό σύνολο; Έχουμε δύναμη να αγωνιστούμε, που οι περισσότεροι άνθρωποι αφηνόμαστε και μας ισοπεδώνει η ζωή, αντί να την ισοπεδώνουμε..! Τέτοια τα λόγια μου, αληθινά στην κουβέντα μας και έπαιρνε κουράγιο για να συνεχίσει. Πρόσεξε τον εαυτό σου, και δες πόσα κάνεις όμορφα και καλά. Ντύνεις ανθρώπους, πρωτίστως τα παιδιά των Πολιτιστικών Συλλόγων και χορεύοντας αυτά χαράζουν στην ψυχή σου το χνάρι της ικανοποίησης πως είσαι δημιουργική και χρήσιμη. Αυτά τις μουρμούριζα και στύλωνε το ταλαίπωρο σώμα της και ευθυγράμμιζε τα χέρια της και σηκωνόταν από το καρότσι και έπιανε τις βελόνες και τα ψαλίδια για να δημιουργήσει τα ρούχα. Εκεί στα Σαρλάτα είχε κάνει το πατρικό της σπίτι εργαστήρι και πόστο συνάντησης φίλων και δικών της.

Έφτιαχνε παραδοσιακές φορεσιές, στολές καρναβαλικές, κούκλες εμπορίου με παραδοσιακές στολές, ρούχα για πολιτιστικούς συλλόγους, που με τη σειρά τους κάποιοι σύλλογοι αναγνώρισαν το έργο της και την τίμησαν. Πήρε χαρά και παράταση χρόνων. Συνεργαστήκαμε για το απλό, το δικό μας φκιασίδι της κεφαλονίτικης φορεσιάς.
Ο χρόνος σκληρός της φόρτωσε κι άλλα προβλήματα στο σώμα της και οι δικοί της άνθρωποι, οι άνθρωποι της οικογένειά της, στάθηκαν στο πλάι της , την βοήθησαν και την κράτησαν με πολλή αγάπη, έως που σιωπηλά ξεγέλασε αυτούς που ήταν κοντά της και έφυγε για τον άλλον κόσμο, όπου εκεί δε υπάρχει πόνος και στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.
Κάκια, στη φυγή σου προς την αιωνιότητα, μένουν πίσω οι εικόνες σου, με πολλά και καλά μηνύματα, εικόνες καλής άθλησης για τη ζωή, μένουν εικόνες που λένε πως δεν υπάρχουν άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες, αλλά άνθρωποι, συνάνθρωποι μας με Ειδικά Προτερήματα, όπως αυτά που είχε κι εσύ!
Καλό Παράδεισο να έχεις, μέσα στο φως, όπου αγαλλιάζονται οι άγγελοι του Θεού. Τούτο θα προσευχηθούμε το Σάββατο το πρωί στο αιώνιο κατευόδιο σου.