Του Παύλου Παπαδάτου

Στις αρχές του 2015 η χρηματιστηριακή αξία της ΔΕΗ ήταν 2.5 δις ευρώ. Σήμερα είναι μόλις300 εκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή αν κάποιος ήταν αφελής και είχε αγοράσει μετοχές της ΔΕΗ, μέσα σε τρία χρόνια θα είχε απολέσει το 88% των χρημάτων του. Σε αυτό το κατάντημα τηνέφθασε όχι μόνο η σημερινή κυβέρνηση αλλά επίσης οι προηγούμενες ‘σοσιαλιστικές’ κυβερνήσεις που ήθελαν να ασκούν κοινωνική πολιτική με τα λεφτά των μετόχων της ΔΕΗ, οι θλιβεροί συνδικαλιστές της και οι ακόμη χειρότερες διοικήσεις της. Το σημερινό όμως κατάντημά της – να δημοσιεύει στον ισολογισμό της κέρδη 30 εκατομμύρια ενώ στηνπραγματικότητα έχει 250 εκατομμύρια ζημιές – είναι πρωτόγνωρο.

Δυστυχώς στη χώρα μας δεν λειτουργούν οι θεσμοί της ελεύθερης οικονομίας αλλά ούτε καιοι θεσμοθετημένοι κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί. Η επιτροπή κεφαλαιαγοράς π.χ.μαθαίνειτελευταία αυτό που ολόκληρη η αγορά υποψιαζόταν σχετικά με τηFolieFolie και ηTράπεζα της Ελλάδος μαθαίνει τελευταία για τα θαλασσοδάνεια δισεκατομμυρίων τωντραπεζών που υποτίθεται ότι εποπτεύει η ίδια.

Πίστευα ότι το τέλος των μνημονίων θα συνοδευόταν όχι μόνο από το μαξιλάρι των 24 διςπου θα εξαφανιστεί με την πρώτη οικονομική κρίση, αλλά και από την υπογραφή μιας νέας συμφωνίας –‘για καλό και για κακό’ που λέει και ο λαός.Αντ’ αυτού επιλέξαμε την «καθαρή»έξοδο. Δηλαδή την έξοδο του Μεσολογγίου.

Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε ούτε καν πώς να αντιγράφουμε άλλες χώρες που είχαν αντίστοιχα προβλήματα με εμάς. Το Ισραήλ π.χ. το 1987 είχε δημόσιο χρέος που ξεπερνούσε το 160%του ΑΕΠ,όμως σε οκτώ χρόνια το είχε μειώσει κάτωαπό το 100% και σήμερα είναι περίπου στο 60%. Ούτε μνημόνια υπέγραψε, ούτε κούρεμα ομολόγων έκανε και ούτε συντάξειςέκοψε. Απλούστατα έκανε πέντε διορθωτικές κινήσεις που δύσκολα αντιλαμβάνεται ένας επαγγελματίας αφισοκολλητής που ξαφνικά έγινε υπουργός. Ένα από τα πρώτα πράγματαπου έκανε ήταν να φέρει σε συνεργασία πανεπιστήμια και επιχειρήσεις ώστε οιπροσφερόμενες σπουδές να ταυτίζονται και με τις ανάγκες της αγοράς. Εδώ φθάσαμε στοαπίθανο σημείο βλακείας να υπάρχουν οργανώσειςανεκδιήγητων καθηγητών που να μηνδέχονται ούτε καν μια δωρεά για να αποκτήσουν τα σχολεία τους κάποια υποτυπώδηεργαστήρια. Με τέτοια κυβέρνηση και τέτοιους δασκάλους, ένα είναι σίγουρο: Στην επόμενηγενεά θα κληροδοτήσουμε ένα εξαιρετικά δυσοίωνο μέλλον.

Σημείωση

Από τη μία έχουμε ένα κράτος με τη χειρότερη αρνητική θέση από όλα τα ευρωπαϊκά και απότην άλλη μία αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι πώς να κληροδοτήσει όσο το δυνατό περισσότερες νάρκες στην επόμενη κυβέρνηση.  Και δυστυχώς σε αυτό είναι ασυναγώνιστη.

*Το άρθρο του Παύλου Παπαδάτου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Real News