Χθες το πρωί χρειάστηκε να πάρω ένα ταξί για να πάω σε μία συνάντηση στο κέντρο. Ύστερα από λίγη ώρα στην κίνηση της βροχής ξεκίνησα να κουβεντιάζω με τον ταξιτζή. Μου φάνηκε άνθρωπος συγκροτημένος και προσγειωμένος. Καμία σχέση με τα στερεότυπα του ταξιτζή-ξερόλα που έχει για όλα μια λύση. Θα τον ονομάσω κύριο Κώστα αν και δεν είναι αυτό το πραγματικό του όνομα, για να προστατεύσουμε τους αθώους.

Μετά από λίγα λεπτά κουβέντας για το πώς πάει η δουλειά και τι του λέει ο κόσμος καθημερινά, μου σκάει τη βόμβα:

– “Ξέρετε, εγώ δεν είμαι ταξιτζής, βιοτέχνης είμαι.”
– “Δηλαδή;” του λέω με απορία.
– “Βιοτεχνία είχα για χρόνια, αλλά έπεσαν έξω κάποιοι πελάτες στη λιανική, μετά μου έσκασαν και δικές μου επιταγές και τρέχω ακόμα στα δικαστήρια. Κάθε επιταγή και ξεχωριστό δικαστήριο. Ποινικό.”
– “Καλά και το ταξί πώς το έχεις;” τον ρωτώ (αφού με το θέμα της Δεύτερης Ευκαιρίας ασχολούμαι σχεδόν μισή δεκαετία, και γνωρίζω τις απίστευτες στρεβλώσεις που δημιουργεί το δικομανές ελληνικό πτωχευτικό δίκαιο.)
-“Το έχω στο όνομα του γιου μου, που είναι και ανήλικο το παιδί. Ακόμα και κάποια επιδόματα που δικαιούμαι δεν έχουν νόημα γιατί πάνε κατευθείαν στους μπλοκαρισμένους λογαριασμούς μου και τα παίρνει πάλι το κράτος.”

Χωρίς να θέλω να γίνω κουραστικός, ο κύριος Κώστας μου εξήγησε από την πλευρά του θιγόμενου και όχι επιφανειακά που το βλέπει κάποιος έξω από το χορό, όπως εγώ, ότι κάποιοι δικαστές τον έκριναν αθώο ενώ κάποιοι άλλοι για οφειλές προς το δημόσιο τον έβγαλαν χωρίς πολύ παίδεμα ένοχο. Δυστυχώς όλα τα λεφτά του τα είχε σε μηχανήματα της δουλειάς και έτσι δεν είχε κάποιο ακίνητο να πουλήσει για να ξεμπερδεύει.

Από την άλλη, μου λέει, “ένας καταδικασμένος τρομοκράτης ή δολοφόνος έχει το δικαίωμα να ξεκινήσει δουλειά μετά από τρία χρόνια από την καταδίκη του και μέσα από τη φυλακή.”

Ο κύριος Κώστας δεν μπορεί ούτε τραπεζικό λογαριασμό να ανοίξει.

Κάποια στιγμή μού λέει πως αν είχε σκοτώσει άνθρωπο θα είχε περισσότερα δικαιώματα παρά τώρα που έπεσε έξω επειδή δούλευε όπως όλη η υπόλοιπη αγορά.

– “Ευτυχώς που σε δυο μήνες θα έχει ολοκληρωθεί και ίσως ακόμα και να έχει ψηφιστεί το νέο νομοσχέδιο για τον εκσυγχρονισμό του πτωχευτικού δικαίου μας σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Οδηγία”, του λέω εγώ.

-“Αυτές τις σαχλαμάρες τις έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ” μου λέει, “αλλά μετά έμπλεξαν οι δικηγόροι και δεν έφτιαξαν τίποτα. Χειρότερα τα έκαναν. Είναι πολλά τα λεφτά κύριέ μου. Έντεκα δικαστήρια ως τώρα χωρίς τις αναβολές και συνεχίζουμε για έκτο χρόνο. Το έν τρίτον από όσα βγάζω κάθε μήνα πάνε στο δικηγόρο…”

Του είπα πως δεν πιστεύω πως θα παραμείνει το ίδιο αναχρονιστικό σύστημα του 19ου αιώνα, και ότι το παρακολουθώ στενά το θέμα. Ομολογώ όμως ότι κλονίστηκα.

Παραμένω αισιόδοξος αλλά και πολύ προσεκτικός. Ελπίζω να μην ξαναμπλέξει το θέμα της Δεύτερης Ευκαιρίας σε συντεχνιακά συμφέροντα όπως επί ΣΥΡΙΖΑ. Όσα και αν είναι τα λεφτά που θα χαθούν από το μεσαιωνικό βασανισμό των πτωχευσάντων, είμαι βέβαιος ότι η μεγέθυνση της οικονομίας που θα επιφέρει η επανενεργοποίηση όσων δεκάδων χιλιάδων τίμια έπεσαν έξω, θα είναι πολύ μεγαλύτερη και για τους δικηγόρους και κυρίως για την υπόλοιπη κοινωνία.

Οψόμεθα.

Δυο μήνες υπομονή ακόμα κύριε Κώστα!
Δυο μήνες.