Όταν φεύγουν φίλοι που ήταν τόσο κοντά σου στη ζωή σου και µε τους οποίους είχες δεθεί οικογενειακά, δεν µπορείς παρά να γράψεις δύο λόγια από καρδιάς να τους αποχαιρετήσεις.
Στο άκουσμα της απώλειας του Ερνέστου – Σπύρου Τζαννάτου, στιγμιαία πέρασαν από το νου μου οι στιγμές που έχουμε περάσει μαζί, οι χαρές, οι λύπες, οι αγωνίες, … στο Πόρτσμουθ και στο Λονδίνο και έπειτα ακολούθησε η απόλυτη θλίψη.
Ήταν τέτοια η μόρφωση, η παιδεία και το έξυπνο χιούμορ σου, φίλε μου Ερνέστο, που σε ξεχώριζαν. Το μυαλό σου ήταν μια τράπεζα γνώσεων και πληροφοριών. Ο λόγος σου παρεμβατικός αλλά όχι συγκυριακός, επιστημονικός αλλά όχι ουδέτερος, διδακτικός αλλά όχι επιδεικτικός. Απόλυτα επεξεργασμένος. Σε άκουγα και εμπιστευόμουν τη γνώμη σου.
Υπήρξες άνθρωπος που πίστεψες στις πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά, για έναν καλύτερο κόσμο με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη και αγωνίσθηκες γι’ αυτές. Αγωνίσθηκες σκληρά, στάθηκες πάντοτε στο ύψος των περιστάσεων με ήθος, καταξιώθηκες στο επάγγελμά σου κερδίζοντας το σεβασμό και την εκτίμηση.
Εσύ είσαι ασφαλής πια. Η φυσική σου σιωπή θα αναδεικνύει διαρκώς το μέγεθος του έργου και της προσωπικότητάς σου, το εύρος των αισθημάτων σου και το ανεξάντλητο περίσσευμα της διάνοιας και της ψυχής σου. Εμείς όμως; Υπήρξαμε, Ερνέστο, τυχεροί που ζήσαμε κοντά σου ως φίλοι. Η απέραντη θλίψη που έχει σκορπίσει ο θάνατος σου αποδεικνύει πόσο αγαπητός και αγαπημένος ήσουν. Μεγάλη αρετή να καταφέρεις να σε εκτιμούν και να σε αγαπάνε τόσοι πολλοί.
Ο άνθρωπος είναι τελικά κάτι παραπάνω από την υλική φθαρτή ύπαρξη του. Είναι η αίσθηση που αφήνει πίσω η προσωπικότητα του και το πέρασμα του από τη ζωή και η αίσθηση που αφήνεις πίσω σου Ερνέστο είναι αξιοπρέπεια και η δική σου αντοχή απέναντι στις μικρότητες – εδώ στην Ελλάδα, όχι ευτυχώς στη Μεγάλη Βρετανία και στην Ευρώπη – όσων δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να παραδεχθούν το προφανές.
Το βασικό τεκμήριο της δικής σου αθανασίας, Ερνέστο, είναι η ουσιαστική σχέση σου με τους άλλους. Με τους στενά δικούς σου ανθρώπους. Με τους φίλους σου και τους μαθητές σου. Με τους πολλούς που συγκροτούν τον δημόσιο χώρο σου. Με τον κόσμο και την ιστορία. Με την Κεφαλονιά, την Αθήνα, το Λονδίνο, το Πόρτσμουθ, με την επιστήμη σου.
Ερνέστο φεύγεις σε μια περίοδο όπου το ύψος, το ήθος και οι ικανότητές σου θα λείψουν σε όλους. Η στάση ζωής, η αφοσίωση στην οικογένεια, η επαγγελματική συνέπεια και η προσφορά στην κοινωνία, ο ακέραιος, φιλικός, γενναιόδωρος και ευγενικός χαρακτήρας σου, η προσωπική καλοσύνη σου και η αντοχή σου στις δύσκολες στιγμές, θα θεριεύουν τις αναμνήσεις, θα αναβιώνουν τις στιγμές, θα συντηρούν την μνήμη σου. Η μνήμη … Οι μνήμες σου από δω και πέρα.
Δρ. Σπυρίδων Α. Θεοτοκάτος
