Αναπολώντας, θυμήθηκα το αναγνωστικό της τέταρτης δημοτικού, ‘’τα ψηλά βουνά’’ του Ζαχαρία Λ. Παπαντωνίου
Ένα από τα αναγνώσματα του βιβλίου ήταν “η κατάρα του πεύκου”.

Η ιστορία αναφέρεται στο Γιάννη ο οποίος έκοψε το μεγάλο πεύκο στο βουνό. Από τη στιγμή που το έκοψε δεν μπορεί να βρει ούτε σκιά να ξαποστάσει, ούτε νερό να πιει, ενώ τον στοιχειώνει μια φωνή που του λέει ‘’Γιάννη γιατί έκοψες τον πεύκο, γιατί, γιατί;

Οι τέσσερις πρώτοι στίχοι του αφηγήματος.
Ἡ κατάρα τοῦ πεύκου.
«Γιάννη, γιατί ἔκοψες τὸν πεῦκο;
γιατί; γιατί;»
—«Ἀγέρας θάναι» λέει ὁ Γιάννης,
καὶ περπατεῖ.

Ἀνάβει ἡ πέτρα, τὸ λιβάδι
βγάνει φωτιά·
νάβρισκε ὁ Γιάννης μιὰ βρυσούλα,
μιὰ ρεματιά!

Μὲς στὸ λιοπύρι, μὲς στὸν κάμπο
νὰ ἕνα δεντρί…
Ξαπλώθη ὁ Γιάννης ἀποκάτου
δροσιὰ νὰ βρῆ.

Τὸ δέντρο παίρνει τὰ κλαδιά του
καὶ περπατεῖ!
«Δὲ θ’ ἀνασάνω» λέει ὁ Γιάννηςˑ
«γιατί; γιατί;»

Ένα εφιαλτικό σκηνικό για παιδιά 8 χρονών και προφανώς ο λόγος που μου έμεινε τόσο εντυπωμένο ώστε να το θυμάμαι 50 χρόνια μετά . Σίγουρα δεν ταιριάζει με τις παιδαγωγικές θεωρίες και πρακτικές του σήμερα.
Όμως το ηθικό δίδαγμα ήταν τόσο επίκαιρο τότε, όσο είναι και τώρα. Το δέντρο είναι πολύτιμο. Πρέπει να το σέβεσαι για αυτά που σου προσφέρει, όχι να το καταστρέψεις.

Σήμερα το να κόβεις υγιή μεγάλα δέντρα είναι αντίθετο σε κάθε έννοια βιωσιμότητας, Η βιώσιμη ανάπτυξη είναι η πορεία που όλοι έχουμε συμφωνήσει ότι πρέπει να πάρει ο τόπος μας, συμπεριλαμβανομένης της Δημοτικής αρχής..

Ο καλός μας δήμαρχος δεν έκοψε πεύκο, έκοψε όμως τον ευκάλυπτο που βρισκόταν στις εγκαταστάσεις του ΝΟΑ. Ένα δέντρο 15 m ύψος με διάμετρο κορμού 1,10 m. Το μοναδικό δέντρο και η μοναδική σκιά σε όλο το παραλιακό μέτωπο του Αργοστολίου. Και ένα σημείο αναφοράς για όσους έχουν μεγαλώσει στο Αργοστόλι.

Τον αντικατάστησε με δύο κοκκοφοίνικες.
Δεν εύχομαι ‘’την κατάρα του πεύκου’’ στο δήμαρχο μας αλλά πρέπει να ρωτήσω.
Θεόφιλε γιατί έκοψες τον ευκάλυπτο, γιατί, γιατί;

Διονύσιος Τρωϊάνος,
Δημοτική Παράταξη «Κεφαλονιά, νησί για όλους»

Όλοι οι στίχοι του αφηγήματος εδώ
Τα ψηλά βουνά/Η κατάρα του πεύκου – Βικιθήκη (wikisource.org)