Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2022 και θα ήθελα, ως πρόεδρος του Οδοντιατρικού Συλλόγου Κεφαλληνίας και ως πολίτης αυτής της χώρας, να διατυπώσω και να κοινοποιήσω στους συνανθρώπους μαζί με τις προσήκουσες ευχές και μερικές σκέψεις, σχετικές με την τρέχουσα υγειονομική πραγματικότητα.
Ήδη πέρασαν δύο χρόνια με την απειλή της πανδημίας και τα μέτρα πρόληψης που περιόρισαν σε μεγάλο βαθμό την ελευθερία μας και δοκίμασαν τις αντοχές μας. Αυτό που θυμάμαι από το 2020 είναι ο φόβος, η έλλειψη από την αγορά των βασικών μέσων προστασίας και η αυστηρή καραντίνα. Ήταν και η γρήγορη ανταπόκριση της επιστήμης, σε ότι αφορούσε την αναγνώριση της νόσου, αλλά και η υιοθέτηση στοχευμένων προληπτικών μέτρων δημόσιας υγείας από τις οργανωμένες κοινωνίες. Το 2021 ήταν η χρονιά της κόπωσης από την εφαρμογή των προληπτικών μέτρων, της πιο χαλαρής εφαρμογής τους και της ελπίδας για την απελευθέρωση από όλους τους περιορισμούς. Ήταν και η χρονιά της επάρκειας των μέσων (παρά το τσουχτερό κόστος τους) και της μεγάλης συζήτησης για τον εμβολιασμό, που αποτελούσε πλέον το κύριο μέσο δημόσιας υγείας για την εξάλειψη της πανδημίας.
Πίστευα από την αρχή-και το είχα γράψει πέρυσι- ότι η πρόοδος της επιστημονικής γνώσης και οι δυνατότητες της τεχνολογίας αποτελούσαν ικανές συνθήκες για την γρήγορη αντιμετώπιση της νόσου. Αυτό όμως συνέβη μερικώς, γιατί ενώ αναπτύχθηκαν τεχνολογικά μέσα και τρόποι ελέγχου της διασποράς (μέσα ατομικής προστασίας, διαγνωστικά τεστ, εμβόλια), εντούτοις αυτά δεν εφαρμόσθηκαν στο βαθμό που θα έπρεπε, με σοβαρότερη απόκλιση στις φτωχές χώρες του τρίτου κόσμου, όπου ο ιός μπορούσε άνετα να διαγράψει την βιολογικά αναμενόμενη πορεία του.
Στις αναπτυγμένες χώρες, με κυρίαρχη την αναγκαιότητα του εμβολίου, η ποικιλία των μέσων που προσέφερε η επιστήμη μας έδωσε και εναλλακτικές επιλογές, ώστε η πανδημία να εξελιχθεί με ήπιο τρόπο, παρά τις πιέσεις στα Συστήματα Υγείας, τις ανθρώπινες απώλειες και τις δυσμενείς οικονομικές επιπτώσεις. Οι ανθρώπινες απώλειες στους φιλικούς και τους οικογενειακούς μας κύκλους ήταν ηχηρές αλλά αριθμητικά περιορισμένες. Το κυριότερο κατά τη γνώμη μου αποτέλεσμα ήταν η διαπίστωση, που πρέπει να την έχουμε υπόψη μας για το μέλλον, ότι είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης και της ανθρώπινης κοινωνίας η συνύπαρξη του ορθολογισμού της επιστήμης με τις υποκειμενικές προσωπικές πεποιθήσεις, ιδιότητες οι οποίες εκτός ακραίων καταστάσεων τελικά μπορούν να συνυπάρχουν με αμοιβαία αποδοχή και παραχωρήσεις.
Στο επαγγελματικό μου πεδίο υπήρξε μια διετής δοκιμασία. Όπως έγραφε και κάποιος συνάδελφος, τα οδοντιατρεία μας λειτουργούν σαν υγειονομικά κάστρα, που δεν είναι εύκολο να τα περάσει ο ιός. Και πράγματι, τα μέσα που πάντα λαμβάναμε για την πρόληψη των λοιμώξεων απέδωσαν απόλυτα και δεν είχαμε προβλήματα νόσησης ή διασποράς, ενώ εργαζόμαστε σε μια πολύ ευαίσθητη περιοχή του ανθρώπινου σώματος. Το ζήτημα που μας απασχόλησε ήταν η οικονομική επιβάρυνση, πολύ κρίσιμη για την λειτουργία μας που είναι ούτως ή άλλως οριακή εξαιτίας των από δεκαετίας πάγιων επιβαρύνσεων. Οι οδοντίατροι υποστηρίξαμε τον εμβολιασμό και με συλλογική απόφαση, που έλαβε η Ομοσπονδία μας, ταχθήκαμε υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού μας.
Με όλα τα παραπάνω, μπορώ σήμερα να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, τόσο στην οικονομική και υγειονομική μας συνέχεια, όσο και στην ενότητα των ανθρώπινων σχέσεων και συναναστροφών. Εύχομαι σε όλους ένα ελπιδοφόρο, χαρούμενο και δημιουργικό 2022. Με υγεία, ελευθερία και ορθές επιλογές!
Χρόνια πολλά, καλή χρονιά!
Διονύσης Γαρμπής, πρόεδρος Οδοντιατρικού Συλλόγου Κεφαλληνίας.
