Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην κεφαλληνιακή εφημερίδα «Η Εβδομάδα» του Φώτη Χαλιώτη, 18-12-2004, αρ. φυλ. 123, έτος 3ο αναδημοσιεύεται με μικρές χρονικές αλλαγές, λόγω που ο Δημήτριος Δρακόπουλος δε βρίσκεται στη ζωή.
Υπάρχουν μορφές που το πέρασμά τους στάθηκε ικανό για να αξιοποιηθούν και να εκπληρωθούν σκοποί και στόχοι σε διάφορες καταστάσεις και θεσμούς. Μάλιστα, πολλές μορφές που υψώθηκαν σε αξιόλογες προσωπικότητες, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση κάποιων Συλλόγων και Σωματείων, συμβάλλοντας με τον τρόπο τους και τη δράση τους, να φτάσουμε εμείς στο σήμερα.
Μια τέτοια μορφή πολύχρονης προσφοράς, ήταν και ο μουσικός- μαέστρος Δημήτριος Δρακόπουλος. Γεννήθηκε το 1912 στο Ληξούρι και σε μικρή ηλικία, 6-7 ετών, με την παρακίνηση ενός φίλου του, γράφτηκε στη Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου. Πρώτος του δάσκαλός ήταν ο περίφημος μαέστρος και συνθέτης Σπύρος Ζερβός – Κουτσουμπής, ο οποίος τον οδήγησε σταθερά στην τέχνη των ήχων. 
Τα χρόνια γύρω στο 1915 και μετά, το Ληξούρι ευτύχισε να έχει πέρα από τον τροβαδούρο Τζώρτζη Δελλαπόρτα και τον προαναφερόμενο συνθέτη και μαέστρο, Σπύρο Ζερβό – Κουτσουμπή, ο οποίος έχοντας χορωδία και μαντολινάτα πολλά χρόνια στη Ρουμανία και για ένα διάστημα στη Βουλγαρία, ερχόμενος στη γενέτειρά του, ανέλαβε τη διεύθυνση της Φιλαρμονικής και συγχρόνως, δημιούργησε ένα μεγάλο φυτώριο από μαθητές, που αργότερα, όλοι σταδιοδρόμησαν ως αξιόλογοι μουσικοί.
Στον Κουτσουμπή οφείλουμε τη στήριξη των παλιών χοροεσπερίδων του Ληξουρίου, (έδρασε καλλιτεχνικά και στο Αργοστόλι), τόσο στη μουσική συνθετική τους μορφή, όσο και στην καλλιτεχνική εκδηλωτική πράξη τους. Μαζί του ο Δημήτριος Δρακόπουλος έμαθε να παίζει τρομπόνι, αλλά και πολύ καλό μαντολίνο, λόγω που ο Κουτσουμπής ήταν ικανότατος μαντολινίστας.
Παράλληλα, ο Δημήτριος Δρακόπουλος έμαθε την ξυλουργική τέχνη, ιδίως πάνω στα έπιπλα, πράγμα που αργότερα εξάσκησε ως κύριο επάγγελμα στο Ληξούρι με συνέταιρο τον Γεράσιμο Τσαούση- Προκόπη.
Όταν μαέστρος της Φιλαρμονικής Ληξουρίου ήταν ο Κερκυραίος Λεωνίδας Δαπέργολα, ο Μίμης Δρακόπουλος συνέχισε να μαθαίνει σταθερά τη γνώση της μουσικής και να εξελίσσεται στη μάθηση και άλλων μουσικών οργάνων, όπως ευφώνιο και μαντόλα. Δεν άφησε όμως και τη μάθηση πάνω στην κιθάρα, όπου την υπηρέτησε σε στιγμές κεφιού και πολιτιστικών μουσικών εκδηλώσεων. 
Ο Δρακόπουλος μιλούσε με πολλή αγάπη για τον Δαπέργολα, θεωρώντας τον άριστο μουσικό και μουσικοπαιδαγωγό. Αυτό βέβαια, πιστοποιείται από το ό,τι, οι μαθητές του Δαπέργολα , αργότερα βοήθησαν με τη διδασκαλία τους και τη μαεστρία τους τη Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου. Μαθητές του Δαπέργολα και συμμαθητές του Δρακόπουλου ήταν ο περίφημος Νίκος Τσιλίφης που για ένα διάστημα υπηρέτησε ως αρχιμουσικός στη Φιλαρμονική και έπειτα μαέστρος χορωδιών στην Αθήνα, ο Ανδρόνικος Κουρούκλης, γνωστός για τους πολιτικούς του αγώνες, αξιόλογος αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής και μαέστρος πολλών χορωδιών του ελλαδικού χώρου.
Ο Μίμης Δρακόπουλος αξιοποίησε σε δύσκολα χρόνια, όσο μπορούσε το «κάλεσμα» και την ευαισθησία του για την τέχνη και την επιστήμη της Μουσικής. Συμμετείχε δε και στον «Μουσικό Όμιλο Ληξουρίου – Η Φρέγια- » το 1932, που συνδύαζε εκδηλώσεις με χορωδία και μαντολινάτα. Επίσης, ήταν χορωδός στη Δημοτική Χορωδία Ληξουρίου στη δεκαετία 1960-70 υπό τη Διεύθυνση του Νικολάκη Κουρούκλη, παράλληλα δε και στην εκκλησιαστική και κοσμική χορωδία του μαέστρου και χοράρχη, Γεράσιμου Δρακόπουλου.
Ο Δρακόπουλος ποτέ δεν εγκατέλειψε τη Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου, όπου του έδωσε τις μουσικές γνώσεις, και, όταν χρειάστηκε, την υπηρέτησε κάνοντας ακόμη και χρέη αρχιμουσικού.
Πόσος αγώνας χρειάζεται για να διατηρηθεί ένα σωματείο, ένας σύλλογος, μια φιλαρμονική… και ιδιαίτερα εδώ και 80 χρόνια… που ήταν δύσκολες οι πολιτικές καταστάσεις. Μπορούμε άραγε να αναλογισθούμε τις οικονομικές και διοικητικές δυσκολίες που υπήρχαν τότε ; Μέσα σε τέτοιες καταστάσεις καλέστηκε ως ικανός μαέστρος να καλύψει το κενό του αρχιμουσικού και να βοηθήσει , ώστε να βγάλει τη Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου, άξια της ιστορικής πορείας της.
Χωρίς παχουλούς μισθούς, με ώρες ατελείωτης εργασίας, ο Μίμης εκπαίδευε και διεύθυνε τη Φιλαρμονική ή ακόμα βοηθούσε τον κάθε μαέστρο, μαζί με τον παλιό κλαρινίστα Διονύση Αλεξανδρόπουλο (Καραπατάλη).
Ο Μίμης Δρακόπουλος αμέτρητες φορές διεύθυνε το Φιλαρμονικό Σώμα, σε παρελάσεις, σε λιτανείες, σε καρναβάλια, σε πληθώρα πολιτιστικών εκδηλώσεων, σε φεστιβάλ, κι όπου αλλού συμμετείχε η Φιλαρμονική. Πόσες φορές σε συναυλίες στην κεντρική πλατεία του Ληξουρίου, ή ακόμη και για τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς, όπου γύριζε η Φιλαρμονική όλο το Ληξούρι… και ο Μίμης πάντα με την μπακέτα στο χέρι, από πόρτα σε πόρτα, έδινε το σύνθημα για το άκουσμα του «Αϊ Βασίλη».
Ο Δρακόπουλος συμμετείχε και σε μαντολινάτες, είτε ως μαέστρος είτε και ως οργανοπαίχτης. Στο Πολιτιστικό Σύλλογος «Ανδρέας Λασκαράτος», στα Δημοτικά Σχολεία της πόλης του Ληξουρίου, στο Γυμνάσιο της Αγίας Θέκλης και σε άλλους Συλλόγους, κι όπου καλέστηκε να προσφέρει τη συμμετοχή του και τη βοήθειά του, ήταν πρώτος μέσα στην απλότητα και την ταπεινότητα του αληθινού καλλιτέχνη, του καλού ανθρώπου, που ήξερε το εφήμερο της ζωής και απλόχερα έδινε το καλύτερο.
Στις 21η Μαΐου 1966 η Φιλαρμονική Ληξουρίου με πρόεδρο τον Γεράσιμο Μπατιστάτο, τον τίμησε με δίπλωμα που του απονεμήθηκε «..τω υπηρετήσαντι τω μουσικώ Σώματι αφιλοκερδώς επί έτη τεσσαρόκαοντα»!
Το 1977 ο Σύλλογος Φίλων Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου, με πρόεδρο τον Γιώργο Γαλάτη, τον τίμησε για τη «μακρόχρονη προσφορά του και τον υπερβάλλοντα ζήλο με τον οποίο υπηρέτησε την Φιλαρμονική Ληξουρίου».
Οι μαθητές του τον αγαπούσαν, τον σέβονταν, και του αναγνώριζαν την προσφορά του και την πολύχρονη υπηρεσία του στη Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου, που χωρίς να θεωρηθεί υπερβολή, θα είχε αναστείλει τη λειτουργία της, για κάποια χρονικά διαστήματα, αν δεν υπήρχε ο Μίμης. 
Όσο ήταν στη ζωή, τον συνόδευε η ανάμνηση της δημιουργίας της δεύτερης Φιλαρμονικής Ληξουρίου « ο Ορφέας», η οποία συγκροτήθηκε από παλιούς αποχωρήσαντες μουσικούς το 1948, τους οποίους προσπάθησε να υποτάξει με μουσική εκπαίδευση και αυστηρότητα ο μαέστρος Χρήστος Τσέκος.
Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όταν βάρυναν τα βήματά του, και δεν μπορούσε να πάει στη Φιλαρμονική, κάθε λίγο ρωτούσε… αν λειτουργεί καλά, αν έχει μαθητές, δηλαδή το μυαλό του ήταν στο χώρο, όπου έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Για τον Μίμη Δρακόπουλο η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου ήταν ένας έρωτας.
Ο Μίμης Δρακόπουλος- μουσικός, εκπαιδευτής, υπαρχηγός και διατελών αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου, έδωσε για πολλά- πολλά χρόνια της ζωή του, το ΔΥΝΑΤΟ ΠΑΡΟΝ , και όλοι οι Ληξουριώτες το αναγνωρίζαμε και το θυμόμαστε ως μιαν αγαπητή μνήμη προσφοράς.
Ο Μίμης Δρακόπουλος ήταν ένας δικός μας άνθρωπος, που έδωσε τη ζωή του στην υπηρεσία της μουσικής εκπαίδευσης και δράσης στο Ληξούρι του, όταν δεν υπήρχαν τα ανθηρά οικονομικά ή όταν ήταν σχεδόν ανύπαρκτα… «ως η μόνη λύση».
Μπορεί να του έλειπαν τα μεγάλα πτυχία, είχε όμως μυηθεί πολύ καλά, πατούσε στις νότες στερεά, σου μετέδιδε σωστά το κάθε μουσικό μάθημα, καθώς και την πρακτική μουσική άσκηση και όλα αυτά, γιατί, ζούσε μέσα στην αγάπη του κόσμου, της μουσικής, της καλής του διάθεσης για προσφορά. Δεν βιαζόταν να εκτελέσει το κάθε μουσικό κομμάτι, το στερέωνε πρώτα μέσα του, το φιλτράριζε μέσα στην πολύχρονη πείρα του και το αποτέλεσμα ήταν όμορφο στο άκουσμά του.
Είναι αυτό που λέμε, πως αν έχεις μεράκι και θέλεις κι αγαπάς αυτό που κάνεις, η γνώση έρχεται και σ’ ακολουθεί και σε οδηγεί σταθερά…
Αυτός ήταν ο Μίμης Δρακόπουλος. Ο ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ στην υπηρεσία της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου.
Στις 29 Οκτωβρίου 2005 ο Μίμης έφυγε για την αιωνιότητα, σε όσους θυμούνται κάτι από τα περασμένα της προσφοράς του, ίσως ακόμη να αντηχούν στα αυτιά τους οι μελωδικοί μπαντικοί πένθιμοι σκοποί, της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου, που τον συνόδευσε στη « Ζωή εν Τάφω», προσφέροντάς του ..το τελευταίο μελωδικό… – ΜΙΜΗ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ – !
