Τώρα γιατί φαίνεται παράξενο, η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, που εξοργίζει τους Τούρκους, να εξοργίζει και τον ΣΥΡΙΖΑ και να την καταψηφίζει στη Βουλή, δεν μπόρεσε ούτε ο ίδιος ο αρχηγός του να το εξηγήσει καθαρά.

Ότι είναι πολλά τα λεφτά του εξοπλιστικού προγράμματος και της αγοράς των φρεγατών, που και ο ίδιος ήθελε, είναι ένα ζήτημα που πάντα συγκινεί την αριστερά που παίζει με το γνωστό δίλημμα “βούτυρο ή κανόνια”. Ο κ Τσίπρας προκρίνει το “βούτυρο”, αλλά δεν μας λέει πως θα το προφυλάξει από τους γείτονες, που το επιβουλεύονται.

Ότι μπορεί να υπάρξει μια συμφωνία, που ο ένας εκ των συμβαλλομένων, θα στηρίξει τον άλλο με τα όπλα του, αν απειληθεί και ο άλλος δεν θα του προσφέρει τίποτα ως αντάλλαγμα, μόνο στο μυαλό συριζαίων μπορεί να σταθεί. Πολύ περισσότερο που για τη ζώνη Σαχέλ, ο ίδιος ως πρωθυπουργός, είχε υπογράψει για στρατιωτική παρουσία της ΕΕ. Και επειδή ως γνωστόν η ΕΕ δεν διαθέτει Ένοπλες Δυνάμεις, στην Αφρική θα έστελναν στρατιώτες τα κράτη -μέλη.

Ότι το Διεθνές Δικαστήριο έχει αποδεχθεί πως ένοπλη επίθεση δεν είναι μόνο εισβολή αλλά και κάθε περιστατικό χρήσης βίας έναντι στρατιωτικών δυνάμεων ακόμα και εκτός επικράτειας, δεν φαίνεται να το έχει ακούσει ο κ Τσίπρας.

Και γιατί να το μάθει άλλωστε; Εκείνος δεν ήταν που δήλωσε ως πρωθυπουργός, ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα;

Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Είναι μια συμφωνία που λογικά θα ήθελε και ο ίδιος (γι αυτό αναφέρθηκε θετικά στην πρώτη ανακοίνωση του κόμματος του), αλλά δεν μπορεί να τη δεχτεί για μια σειρά από λόγους. Πρώτα ιδεολογικούς, καθώς πολλοί στο κόμμα του, προερχόμενοι από την κομμουνιστική αριστερά έχουν μια στρεβλή εικόνα για τις αμυντικές δαπάνες, κυρίως όταν δεν αφορούν ρωσικά οπλικά συστήματα.

Δεύτερον για γεωπολιτικούς λόγους καθώς είναι γνωστό ότι ο κ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός, ακολούθησε κατευναστική πολιτική απέναντι στην Τουρκία, πολιτική που υπερασπίζεται και σήμερα, μάλιστα σε μια στιγμή που έχουν αγριέψει τα πράγματα, μετά την προσπάθεια εισβολής με τους μετανάστες στον Έβρο και την κρίση στην ΝΑ Μεσόγειο. Προσκάλεσε στην Αθήνα, τον κ. Ερντογάν ο οποίος ως σουλτάνος ζήτησε την αλλαγή της συνθήκης της Λωζάνης και δεν τόλμησε να υπογράψει την ΑΟΖ με την Ιταλία, ούτε να αυξήσει στα δώδεκα μίλια τα χωρικά μας ύδατα στο Ιόνιο..

Τρίτος λόγος είναι καθαρά κομματικός. Ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν δυόμιση χρόνια μετά την ήττα του, παραμένει σε ποσοστά πολύ χαμηλότερα από εκείνα των εκλογών του 2019, ενώ η ΝΔ δείχνει στις δημοσκοπήσεις να βρίσκεται κοντά στα τα ποσοστά που έλαβε τότε. Που σημαίνει ότι δεν έχει τη φθορά που θα ήθελε ο κ Τσίπρας και προσμονούσαν με βεβαιότητα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Άρα σε κάθε ευκαιρία θα πρέπει να “γρατσουνίζει” την κυβέρνηση και όχι να τη στηρίζει με την ψήφο του στη Βουλή. Άλλωστε πολλές φορές έχει βρεθεί να καταψηφίζει φιλολαϊκές διατάξεις που φέρνει η κυβέρνηση, με αίολα επιχειρήματα, όπως τώρα.

Τη δομική αντιπολίτευση , το “όχι”σε όλα, την αντέγραψε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, την εφάρμοσε την τριετία 2012-15 και τώρα την επαναφέρει, παραβλέποντας πως η χώρα και οι πολίτες της βρίσκονται σε άλλη εποχή και έχουν άλλες ανάγκες.

Εκείνη την περίοδο, δεν είχε ψηφίσει κανένα νομοθέτημα. Όταν όμως ήρθαν οι δύσκολες μέρες και έφερε στη χώρα το τρίτο μνημόνιο, ως κυβέρνηση, ζήτησε από την αντιπολίτευση να το ψηφίσει, κάτι που έσπευσαν τότε να κάνουν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, για να μην χρεοκοπήσει η χώρα και βγει από την ευρωζώνη, εξαιτίας της αλλοπρόσαλλης πολιτικής της πρώτης κυβέρνησης της… αριστεράς.

Τώρα το “όχι” και το “παρόν” αποτελεί το νέο δόγμα του και στην εξωτερική και αμυντική πολιτική της χώρας. Δεν ψήφισε ούτε τη μεγάλη επιτυχία της συμφωνίας για την χάραξη ΑΟΖ με την Αίγυπτο που εξόργισε την Τουρκία, ούτε την αμυντική συμφωνία με τα ΗΑ Εμιράτα ούτε τώρα την αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία.

Πολιτική θολή, άτολμη, καιροσκοπική. Αλήθεια τι θέση θα πάρει ο κ. Τσίπρας αν, ο μη γένοιτο, μας επιτεθούν οι Τούρκοι; Θα ζητήσει από τους Γάλλους να κάτσουν στο σπίτι τους;