Ούτε και για τούτη την ημέρα [την 17 Νοεμβρίου 2020] μπόρεσαν να συμφωνήσουν … Προσηλωμένες οι παρατάξεις θαρρείς σε γραμμές … περιχαρακωμένες … Και ο καθένας να δίδει τη δική του ερμηνεία … τη δική του σημασία … Και εσύ να πρέπει να ανήκεις είτε από εδώ … είτε από εκεί … είτε πιο πέρα … Ποτέ όλοι μαζί … Για τελικά ίσως, ίσως αυτό να φοβούνται … την ένωση … Και αντί της ένωσης να κυριαρχεί η νοοτροπία της εμφύλιας σύρραξης σε υπολανθάνουσα μορφή, κυρίως για τα απλά θέματα που αφορούν την καθημερινότητά σου … Η νοοτροπία της διαίρεσης και σκοπός η ¨κυριαρχία¨ του ¨βαθύ ύπνου¨ της μάζας …

Ιστορική αναγκαιότητα όμως να θυμηθούμε κάποιες λέξεις: ¨Εδώ … Τώρα … Αύριο … Μαζί … Ελπίδα … Χαμόγελο … Κοινή προσπάθεια … Δίκαιος αγώνας … Ελλάδα … Τιμιότητα … Συνέπεια … Ήθος … Λόγος …¨.

Και να αποκτήσουν ξανά οι λέξεις την πραγματική τους σημασία … Και όπως λέει ο ποιητής της Ρωμιοσύνης Γιάννης Ρίτσος [¨Καπνισμένο Τσουκάλι¨]: ¨… Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα. Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί. Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος σ᾿ ὅλες τὶς καρδιές, σ᾿ ὅλα τὰ χείλη. Ἔτσι νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη. Κι ἔτσι ποὺ νὰ χαμογελᾶνε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ λένε, «Τέτοια ποιήματα, σοῦ φτιάχνουμε ἑκατὸ τὴν ὥρα.». Αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς. Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε ἀδελφέ μου ἀπ᾿ τὸν κόσμο. Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο….ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει. …¨.

Ταπεινά

Γεράσιμος Βασ. Θεοδωράτος