Του Ναπολέοντος Λιναρδάτου
Η κα Κλίντον κέρδισε σε εθνικό επίπεδο με διαφορά τριών εκατομμυρίων ψήφων. Βέβαια αυτή η διαφορά προήλθε από το γεγονός ότι η κα Κλίντον και το επιτελείο προς στο τέλος της προεκλογικής εκστρατείας ήταν σίγουροι ότι είχαν κερδίσει τις εκλογές. Έτσι αποφάσισαν να χαλάσουν αρκετά εκατομμύρια για να αυξήσουν τον αριθμό των ψήφων σε πολιτείες που σίγουρα θα κέρδιζαν. Το έκαναν αυτό γιατί ο μόνος φόβος που είχαν ήταν ότι το μόνο που υπήρχε περίπτωση να κερδίσει ο Trump ήταν ο αριθμός ψήφων, αλλά σίγουρα θα έχανε στο κολλέγιο των εκλεκτόρων.
Τα γεγονότα όμως εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά. Πιο συγκεκριμένα, το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Θα περίμενε κάποιος ότι στο νέο βιβλίο της Χίλαρι Κλίντον θα είχε γίνει έστω και μια τυπική προσπάθεια να εξηγηθούν γεγονότα όπως το παραπάνω. Ένα βιβλίο που θα εμπεριείχε μια ισχυρή δόσης αυτοκριτικής θα είχε αρκετό ενδιαφέρον. Έστω ένα βιβλίο που θα προσπαθούσε να εξηγήσει με κάποια ψήγματα αυτογνωσίας πως η κα Κλίντον έχασε από έναν ανίδεο, χυδαίο και γενικώς ανίκανο αντίπαλο θα είχε κάποιο ενδιαφέρον.
Αν θέλει κάποιος καλύτερα να κατανοήσει το φαινόμενο Χίλαρι Κλίντον, το βιβλίο Shattered των Άλεν και Παρνς, φιλικά προσκείμενων δημοσιογράφων, δίνει μια πολύ πιο ρεαλιστική εικόνα. Η κα Κλίντον όχι μόνο είχε αποτύχει ως πρώτη κυρία, ως γερουσιαστής και ως υπουργός εξωτερικών, αλλά ακόμα και ως υποψήφια για πρόεδρος ήταν εξίσου ανίκανη. Τουλάχιστον καθεστωτικές υποψηφιότητες έχουν συνήθως το προτέρημα να λειτουργούν αποτελεσματικά σε προεκλογικές εκστρατείες, έστω και αν δεν τα καταφέρνουν στην διοίκηση του κράτους.
Η κα Κλίντον δημιούργησε ένα εκλογικό επιτελείο αποτελούμενο από ανθρώπους που το κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν μια ισχυρή κλίση στο να συμφωνούν πάντοτε με τη κα Κλίντον. Ήταν μια ομάδα που ποτέ δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, να βάλει συγκεκριμένους στόχους και να καταλάβει το εκλογικό κοινό. Ήταν μια διογκωμένη, χαοτική και πανάκριβη γραφειοκρατία που κατάφερε να χάσει μια σχεδόν σίγουρη εκλογική νίκη.
Το πρώτο λάθος της κας Κλίντον ήταν που θέλησε να είναι υποψήφια, μια άχρωμη γεμάτη κλισέ προσωπικότητα, με μια μακρόχρονη πολιτική καριέρα που το μόνο που είχε να επιδείξει ήταν σκάνδαλα και πολλές λανθασμένες επιλογές. Το δεύτερο λάθος ήταν που προσπάθησε να διοικήσει ένα εκλογικό επιτελείο με το ίδιο τρόπο που διοικούσε στο κράτος. Η κα Κλίντον ανήκει στην μεγάλη κατηγορία των πολιτικών που αν και δεν έχουν επιδείξει καμία ουσιαστική ικανότητα, η κατοχή της υψηλής πολιτικής θέσης υποτίθεται ότι αυτομάτως αποδεικνύει την ηθική και διοικητική υπεροχή τους.
