Διάβασα με προσοχή τις απόψεις του αγαπητού συγχωριανού Αντώνη Λουβερδή και συμμερίζομαι τους προβληματισμούς του για την ευρύτερη περιοχή της Θηνιάς, τους οποίους έχουμε συζητήσει από κοινού αρκετές φορές μιας και για πολλά χρόνια ήμασταν στο ίδιο πολιτικό μετερίζι.
Σε αυτές τις εκλογές ακολουθήσαμε διαφορετική πορεία αλλά αυτό δεν αφαιρεί από την εκτίμηση που έχω στο πρόσωπό του.
Ωστόσο, οφείλω να σταθώ σε ένα σημείο της ανακοίνωσής του, το οποίο πρέπει να ξεκαθαριστεί προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.
Είναι η αναφορά στην δημιουργία αυτόνομης δημοτικής ενότητας για την περιοχή της Θηνιάς, που δυστυχώς πλέον δεν είναι εφικτή.
Οι ευκαιρίες για την ευρύτερη περιοχή, μας δόθηκαν δυο φορές αλλά και τις δυο δεν ανταποκριθήκαμε ως οφείλαμε.
Η πρώτη ήταν όταν το κεντρικό κράτος με την νομοθετική ρύθμιση 1622/1986, έδωσε την δυνατότητα να συγχωνευθούν όσες κοινότητες το επιθυμούσαν και να σχηματίσουν δήμους.
Αυτήν την ευκαιρία άρπαξαν το 1992 οι κοινότητες Αγίας Ευφημίας, Μακρυώτικων και Διβαράτων και κάνοντάς χρήση του παραπάνω νόμου, συστήνουν 5 χρόνια πριν την διοικητική μεταρρύθμιση του Καποδίστρια, τον δήμο Πυλαρέων.
Τότε, θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο και με την Θηνιά αλλά για λόγους που αγνοούμε, κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Η δεύτερη και ουσιαστικά μεγαλύτερη ευκαιρία, χάθηκε με την διάσπαση του ενιαίου δήμου Κεφαλονιάς και με την διαφαινόμενη προσάρτηση μας στον υπό σύσταση δήμο Ληξουρίου, ως αυτόνομη δημοτική ενότητα.
Για να φανταστείτε το μέγεθος αυτής της δυναμικής που κάποιοι πολέμησαν με μένος, σήμερα η ευρύτερη περιοχή της Θηνιάς θα έβγαζε δυο δημοτικούς συμβούλους ανεξάρτητα των ψήφων που θα λάμβαναν, σύμφωνα με την νομοθετική τροπολογία.
Ωστόσο, αυτή η μοναδική ευκαιρία πέρασε ανεπιστρεπτί και δεν υπάρχει πλέον καμιά τέτοια δυνατότητα στο μέλλον.
Πρώτον, δεν φαίνεται στον ορίζοντα νέα χωροταξική αναδιοργάνωση των δήμων και μάλιστα σε βάθος διετίας κατά την οποία δεν γνωρίζουμε ποιο θα είναι το πολιτικό σκηνικό στην χώρα μας.
Δεύτερον, δεν υπάρχει σε καμιά περίπτωση η προοπτική του να συζητηθεί το ενδεχόμενο δημοτικών ενοτήτων διότι κάτι τέτοιο θα άνοιγε την όρεξη και σε άλλες κοινότητες που θα απαιτούσαν κάτι παρόμοιο.
Γιατί να μην αξίωναν το ίδιο, για παράδειγμα το Πυργί, η Άνω Λειβαθώς, η Ανωγή στο Ληξούρι, τα Διλινάτα, τα Φάρσα, οι κοινότητες στην Έρυσσο και φυσικά σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, πράγμα για το οποίο δεν θα συμφωνούσε ποτέ το κεντρικό κράτος και δεν θα ακουμπούσε κανείς υπουργός.
Συμπερασματικά λοιπόν, η περιοχή της Θηνιάς μπορεί να απαιτήσει, να διεκδικήσει και να επιτύχει πάρα πολλά πράγματα αλλά όχι πλέον την οντότητά της ως αυτόνομη δημοτική ενότητα.
Μαρία Μαρκάτου-Αλυσανδράτου
