«Δημιουργώντας ένα ασφαλές πλαίσιο αντιμετώπισης των Εξαρτήσεων»
Από το 1987 που με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ καθιερώθηκε η 26 Ιουνίου ως «Παγκόσμια μέρα κατά της Χρήσης και Παράνομης Διακίνησης Ναρκωτικών», οι κοινωνίες κάθε χρόνο έρχονται να διαπιστώσουν μια δομική τους αντίφαση.
Ενώ ασχολούνται διεθνώς, υπερεθνικά και διακρατικά και οπωσδήποτε έντονα με την καταστολή της διακίνησης, δηλαδή την λεγόμενη «μείωση της προσφοράς», ολοένα και περισσότερο με την «μείωση της ζήτησης» (Πρόληψη και Θεραπεία) , αλλά και την «μείωση της βλάβης» από την κατάχρηση , οι ουσιοεξαρτήσεις, αλλά και νέες εξαρτητικές συνήθειες συνεχίζουν να ορίζουν ένα έντονο επιδημικό παγκόσμιο φαινόμενο.
Ασφαλώς όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε και πρόοδος και κάποιες επιμέρους επιτυχίες στην αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι δεν φτάνουν. Όπως παρατηρείται από πολλούς κοινωνικούς αναλυτές, η Εξάρτηση είναι σύμφυτη με τον έντονα ανταγωνιστικό και εστιασμένο στην φαινομενική «επιτυχία» τρόπο της ζωής μας. Οι «συνδέσεις» των ανθρώπων μειώνονται και τελικά αυτό που κυριαρχεί πολιτισμικά -για έχοντες και μη έχοντες- είναι η επιδίωξη αύξησης των δυνατοτήτων κατανάλωσης.
Τελικά όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πνίγονται μέσα στην στη μοναξιά και την αποξένωση…
Άλλοι πνίγονται μέσα στην φαινομενική «αποτυχία» τους να πιάσουν τα πρότυπα ατομικής και κοινωνικής «ευεξίας» που επιβάλλονται..
Άλλοι καθίστανται πραγματικά απόκληροι που πρέπει να «σβήσουν» με ουσίες τον πόνο και άλλοι κυριαρχούνται από την ανία, λόγω της απουσίας βαθύτερων διαπροσωπικών σχέσεων.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση, εδώ και 15 σχεδόν χρόνια βάρυνε ακόμα περισσότερο την κατάσταση, ενώ η πανδημία και η αναγκαία «κοινωνική αποστασιοποίηση» θα διαπιστωθούν ως ακόμα κάποιοι εκλυτικοί παράγοντες εκτίναξης του προβλήματος.
Εφόσον η Κοινωνία αναγνωρίσει ότι το φαινόμενο της Εξάρτησης είναι πολυπαραγοντικό και βαθιά δομικό, τότε το πλαίσιο αντιμετώπισης του σταματά να είναι «φιλανθρωπία», ή απλά «τιθάσευση των συμπτωμάτων του» και καθίσταται αναγκαία επανορθωτική λειτουργία όλης της Κοινωνίας.
Τότε σταδιακά μπορεί να γίνει «ασφαλές».
Ξεκινώντας από την Πρόληψη. Ξεκινώντας από την Χώρα μας.
Πρόσφατα ανανεώθηκε η χρηματοδότηση των Κέντρων Πρόληψης για άλλα εφτά χρόνια. Ωστόσο το θεσμικό πλαίσιο παραμένει ακόμα ad hoc, όπως πειραματικά ξεκίνησε.
Ούτε έναν Ενιαίο Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας των Κέντρων Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας του άρθρου 61 του ν.3459/2006 (ΦΕΚ Α` 103) δεν έχει κατορθώσει η Πολιτεία εδώ και 10 χρόνια να εισαγάγει (παρόλο που προβλέπεται από τον αναφερόμενο νόμο). Υπάρχουν φωνές που συνεχίζουν να θεωρούν ότι η Πρόληψη είναι επιφανειακό, συμπτωματικό και άρα «εποχιακό» εργαλείο και έτσι δεν παίρνει την θεσμική προτεραιότητα που χρειάζεται.
Το «ασφαλές πλαίσιο» είναι σημαντικό να έχει στην βάση του την Πρωτοβάθμια Πρόληψη, μια διαδικασία που αφορά όλη την Κοινότητα. Η επιμονή μας σε ένα ασφαλές, κοινοτικό, ολιστικό και πλουραλιστικό πλαίσιο θεωρούμε ότι επιβραβεύτηκε από τους συναδέλφους μας στην Εθνική Συντονιστική Επιτροπή Αντιμετώπισης των εξαρτήσεων που επέλεξαν το σύνθημα μας ως σύνθημα όλων των φορέων για τις 26 Ιουνίου 2021. Τους ευχαριστούμε!
Το Σωματείο μας, με ενεργή παρουσία και αναγνώριση σε συλλογικούς αγώνες της κοινωνίας έχει ήδη πείσει περί της αναγκαιότητας για έναν, εθνικό, ολοκληρωμένο, θεσμικά ισότιμο Οργανισμό πρωτογενούς Πρόληψης, ώστε να μπορέσουν να «εγερθούν» τα Κέντρα Πρόληψης ως ο πρώτος Πυλώνας του «ασφαλούς πλαισίου αντιμετώπισης των Εξαρτήσεων».
Περιμένουμε τα βήματα της Πολιτείας.
