Σε δυο μέρες καλούμαστε για ακόμη μια φορά να ψηφίσουμε.

Αυτή τη φορά για την εκπροσώπηση της χώρας στο ευρωκοινοβούλιο.

Πολλοί θα πουν και τι μας νοιάζει , μήπως λαμβάνουν αποφάσεις για τη χώρα μας οι λίγοι, όποιοι ευρωβουλευτές εκλέξουμε εμείς;

Κάποιοι άλλοι θα πουν όλοι το ίδιο είναι. Πάνε για τον παχυλό μισθό του ευρωβουλευτή και τίποτα άλλο.
Και κάποιοι άλλοι θα πουν τόσα χρόνια που ψηφίζουμε τι άλλαξε.

Με όλους θα συμφωνήσω

Όμως όλοι όσοι σκέφτονται έτσι, που τελικά αποτελούν ίσως την απόλυτη πλειοψηφία,αν πήγαιναν να ψηφίσουν τελικά τι θα γινόταν;

Μήπως θα ενσωματώνονταν διασπώμενοι στη γενικότερη εικόνα του εκλογικού αποτελέσματος χωρίς να αλλάξει κατ’ ουσία τίποτε;

Ή μήπως εκφράζοντας κάτι ξεχωριστό και μαζικό θα άλλαζαν τους συσχετισμούς και τελικά το αποτέλεσμα;
Αυτό ποτέ δεν θα το μάθουμε αν και για όσο το ποσοστό αποχής κάθε φορά υπερισχύει στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Δυστυχώς όμως η αποχή δεν κυβερνά ούτε παίρνει αποφάσεις για εμας.

Ακόμη και όταν το όχι γίνεται ναι.

Η αποχή δεν σημαίνει αποδοκιμασία γιατί απλά αυτοί που θα εκλεγούν θα αδιαφορήσουν, αφού το ποσοστό της αποχής δεν καθορίζει ούτε αλλάζει για αυτους τα δεδομένα.

Κάποιοι θεωρούν ότι απέχοντας δεν ευθύνονται για το αποτέλεσμα και τις συνέπειες του και δικαιούνται να κρίνουν και να κατακρίνουν πιο εύκολα μετά.

Σε αυτους θα πω ότι ουσιαστικά η αποχή τους ενσωματώνεται άτυπα αναλογικά στα τελικά αποτελέσματα οποτε αποτελεί σιωπηλή αποδοχή τού ότι προκύψει και συμβει.

Σίγουρα η πολιτική και οι πολιτικοί με τη στάση και τα έργα τους χρόνια τώρα , έχουν στρέψει τους πολίτες και ιδιαίτερα τους νεους απέναντι τους , στην άρνηση , στην αμφισβητηση και στην αδιαφορία.

Όμως η κοινωνία μας, η χώρα μας, ο μικρόκοσμος του καθενός έχει όρια , κανόνες και νόμους. Κάποιοι καλούνται να πάρουν αποφάσεις εκπροσωπώντας κάποιους άλλους. Κάποιοι θα χρειαστεί να διαχειριστούν τη λειτουργία και οργάνωση της κοινωνίας μας και τα προβλήματα της.

Διαφορετικά υπάρχει και η ζούγκλα.

Το τι αρέσει ή δεν αρέσει στον καθένα μας είναι ευκαιρία να το δειξει στην κάλπη. Μια στο τόσο.

Η αποχή δεν σημαινει αποδοκιμασία ή απόρριψη του συστήματος γιατί δεν οδηγεί πουθενά.

Αντίθετα αποτελεί σιωπηλή αποδοχή του.