Χθές αποχαιρετήσαμε τον αγαπημένο μας φίλο , ΣΠΥΡΟ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟ.
Αποχαιρετήσαμε τον αγωνιστή ΣΠΎΡΟ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟ.
Αποχαιρετήσαμε το παλληκάρι της Ιατρικής Σχολής, έναν από τους μπροστάρηδες του φοιτητικού κινήματος εναντίον της χούντας, έναν από τους πρώτους 120 φοιτητές που η κυβέρνηση των συνταγματαρχών διέκοψε βίαια την αναβολή τους για τον στρατό ως τιμωρία, γιατί τους φοβόταν. Ατρόμητο παλληκάρι μέσα στο καμίνι του φοιτητικού κινήματος είχε μάθει να οργανώνει την συνδικαλιστική του δράση, να ξεφεύγει από τους χαφιέδες, να διαλύει παραστρατιωτικές φασιστικές ομάδες.
Αποχαιρετήσαμε τον σεμνό αγωνιστή που ποτέ δεν διατυμπάνισε την αντιχουντική του δράση ούτε την φυλάκιση του και τον βασανισμό του, ούτε και εξαργύρωσε ποτέ την συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνημα.
Αποχαιρετήσαμε τον καλό άνθρωπο, τον ΓΙΑΤΡΟ ΣΠΥΡΟ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟ, τον θεραπευτή των ασθενών.
Μεγάλωσε σε μια οικογένεια καλών δημοκρατικών ανθρώπων όπου διδάχθηκε την καλοσύνη, την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την προσφορά, την σεμνότητα, την ανιδιοτέλεια και βεβαίως τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιατρικής από τον αγαπημένο γιατρό ΒΥΡΑΚΗ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟ , τον πατέρα του, του οποίου ακολούθησε τα χνάρια του ως άξιο τέκνο του.
Ως αγροτικός ιατρός στη Ιθάκη, ένα νησί απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο ,με ένα κέντρο υγείας χωρίς ουσιαστική στελέχωση, κυριολεκτικά έσωσε την ζωή πολλών κατοίκων. Εκεί δεν ήταν ένας απλός ασκούμενος αγροτικός γιατρός με την στενή έννοια του όρου. Ήταν ο γιατρός πολλών ειδικοτήτων, ήταν η κοινωνική φροντίδα που δεν υπήρχε, ήταν το κράτος πού είχε ξεχασμένο ένα ολόκληρο νησί, ήταν ο ψυχολόγος, ο παρηγορητής, ο φίλος, ο δικός τους αγαπημένος άνθρωπος.
Στη συνέχεια, αφού τελείωσε την ειδικότητα του άνοιξε ιατρείο στο Αργοστόλι με το ζόρι. Από το ιατρείο περνούσαν πολλοί ασθενείς κάθε μέρα, χωρίς να παίρνει χρήματα σχεδόν από κανένα. Ούτε το νοίκι του ιατρείου δεν έβγαζε. ΄Όταν φίλοι του, του έλεγαν ότι πρέπει να αμοίβεται απαντούσε με το χαρακτηριστικό ήθος και χιούμορ του ότι: « δεν μπορώ να πάρω χρήματα γιατί αισθάνομαι σαν που…να να δέχομαι κόσμο από τις 9-12 με αμοιβή».
Ευτυχώς σ ε σύντομο χρονικό διάστημα προκηρύχθηκε η ειδικότητα του στο Νοσοκομείο Κεφαλονιάς και άρχισε από εκεί στην πραγματικότητα να θεραπεύει ασθενείς όπως ακριβώς ήθελε. Με άπειρες ώρες φροντίδας έκανε πράξη όλα όσα η συνείδηση του επέβαλε χωρίς να έχει την κατάλληλη υποδομή στον ευαίσθητο χώρο της υγείας με τις τεράστιες ελλείψεις και τα προβλήματα.
Μέσα σ αυτό το χώρο δούλεψε για τα ιδανικά του, δούλεψε για την λύση πολλών προβλημάτων των συναδέλφων του, του Νοσοκομείου, της δημόσιας υγείας γενικότερα. Συγκρούστηκε με νοοτροπίες καταπιεστικές, με κομματικές αγγυλώσεις, με μεσάζοντες και γραφειοκράτες, βοηθώντας έτσι στη λύση πολλών προβλημάτων που χρόνιζαν άλυτα. Οργάνωσε ο ίδιος την μονάδα τεχνητού νεφρού στο Νοσοκομείο γιατί « έπρεπε να υπάρχει», όταν το κράτος αδιαφορούσε για την αναγκαιότητα αυτή.
΄Ηταν πάντα παρών σ’ όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες για την δημοκρατία, την ειρήνη και την παύση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Για μένα ήταν ο καλός φίλος, ο συνοδοιπόρος, ο σύντροφος. ΄Ημουν πάντα περήφανη που τον γνώριζα. Ο κόσμος σήμερα είναι φτωχότερος που δεν υπάρχει, γιατί η παρουσία του και η δράση του σε όλα τα επίπεδα, ήταν ένα φώς στο σκοτάδι και το ζόφο των ημερών που ζούμε στον οποίο κυριαρχεί η ιδιοτέλεια.
ΣΠΥΡΟ, πάντα θα σε θυμόμαστε και σου υποσχόμαστε πως θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για όλα αυτά που πάλευες και συ.
Καλό ταξίδι αγαπημένε μου ΠΙΠΠΗ.
ΓΑΙΤΑΝΙΔΟΥ ΕΥΑΝΘΙΑ.
