Aν θέλεις πρακτικά να καταλάβεις τη δήλωση «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία», δεν έχεις παρά να δεις τα πεπραγμένα του προέδρου Μοράλες της Βολιβίας. «Πριν από τρία χρόνια οι Βολιβιανοί απάντησαν “όχι” σε δημοψήφισμα που θα έδινε τη δυνατότητα στον πρόεδρο της χώρας Εβο Μοράλες να εκλεγεί για τέταρτη φορά. Ο Μοράλες αποφάσισε να αγνοήσει το “όχι” των συμπατριωτών του και θα είναι εκ νέου υποψήφιος τον Οκτώβριο του 2019». Η απόφαση για να παρακαμφθεί το ενοχλητικό δημοψήφισμα ελήφθη από το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας, διορισμένο από τον κ. Μοράλες, που αποφασίζει ως κομματικό όργανο.
Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή της Βενεζουέλας, όπου κάποιος μπορεί να δει, για παράδειγμα, την έναρξη την νέας περιόδου για το Ανώτατο Δικαστήριο να συμπεριλαμβάνει τους δικαστές όρθιους να τραγουδούν υπέρ του καθεστώτος και ο πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου να θέτει ως στόχο του να κάνει την ουτοπία πραγματικότητα. Ο διαχωρισμός των εξουσιών είναι μια αστική «προκατάληψη». Βασίζεται στην ιδέα του περιορισμού της πολιτικής εξουσίας, σε ένα σημαντικό και σαφώς οριοθετημένο ελεύθερο πεδίο δράσης του ατόμου. Δεν υπάρχει απλά η αρχή του διαχωρισμού των εξουσιών, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και ένα οικοσύστημα θεσμών πέρα από το κράτος, όπως η οικογένεια, η Εκκλησία, οι τοπικές κοινωνίες, έξω και πάνω από τα στενά όρια της κρατικής εξουσίας.
Ο σκοπός κάθε Αριστεράς είναι η εξαφάνιση του διαχωρισμού των εξουσιών και του κοινωνικού οικοσυστήματος που συντηρεί την ελευθερία του πολίτη. Υπάρχει η λαϊκίστικη έκδοση, του Τσάβες, του Μοράλες και του Τσίπρα του ’15. Υπάρχει, όμως, και η έκδοση της Αριστεράς ως πεφωτισμένης τεχνοκρατίας που έχει ως σκοπό να καθορίσει και να ελέγξει κάθε λεπτομέρεια της ζωής του πολίτη. Η διαφορά των λαϊκιστών και των «πεφωτισμένων» τεχνοκρατών δεν βρίσκεται στην ουσία, αλλά στο μάρκετινγκ και στα μέσα. Οι λαϊκιστές βασίζονται στην επαναστατική ρητορική και στον απευθείας και απόλυτο έλεγχο της πολιτικής εξουσίας σε καίριους κοινωνικούς και οικονομικούς θεσμούς.
Η «πεφωτισμένη» τεχνοκρατία σε μια ρητορική «αμερόληπτης τεχνογνωσίας», που όμως πάντα έχει ως αποτέλεσμα τη διαρκή διάβρωση όλων των θεσμών και τον έμμεσο έλεγχό τους από τη νομενκλατούρα. Η εξάρτηση του πολίτη από το κράτος και η νηπιοποίησή του είναι βασικό μέσο και σκοπός και των δύο εκδόσεων της Αριστεράς.
Οταν γράφεις για τον Μοράλες ότι είναι «ένας πρόεδρος στα όρια του δικτάτορα», επειδή αγνόησε ένα δημοψήφισμα, αλλά ταυτόχρονα δεν βλέπεις τα πολλά δημοψηφίσματα που η πολιτική ελίτ της Ευρώπης επιλέγει να αγνοήσει προκειμένου να επιβάλει στα έθνη της Ευρώπης το «πεφωτισμένο» ιερατείο των Βρυξελλών, είσαι είτε άσχετος είτε υποκριτής.
