Ακούγοντας μάλιστα ελληνίδες γιατρούς, που εργάζονται σε νοσοκομεία της βόρειας Ιταλίας, να περιγράφουν, εικόνες “αποκάλυψης” και να μας παρακαλούν να μην κάνουμε τα ίδια λάθη, που έκαναν οι ταλοί αντιλαμβάνομαι, πως ίσως, να είναι και ο μοναδικός. Μπορεί να είναι δύσκολο, μπορεί να είναι πρωτόγνωρο, μπορεί να είναι ψυχολογικά δυσβάστακτο, μπορεί να μην αντέχεις συνέχεια τα παιδιά με στα πόδια σου, τη γυναίκα σου η την πεθερά σου.
Όμως, το να παίρνουμε τα πλοία και τα αυτοκίνητα μας, οικογενειακώς να πάμε στα νησιά και στα χωριά, χωρίς να έχουμε υποβληθεί σε 14ημερη καραντίνα, είναι τελείως διαφορετικό. Είναι σαν άθελα μας – και μόνο για τη δική μας προστασία, όπως εμείς την εννοούμε- να μεταφέρουμε ένα υγειονομικό πρόβλημα, ανεύθυνα και ωχαδερφικά, σε περιοχές που δεν υπάρχει ακόμα.
Από αυτόν τον ωχαδερφισμό, ενδέχεται να θέσουμε σε κίνδυνο ζωές άλλων. Μπορεί να ασθενήσουν, μπορεί ακόμα να χάσουν ακόμα και τη ζωή τους ηλικιωμένοι, που ίσως να είναι γονείς μας, συγγενείς μας, φίλοι μας. Και αν συμβεί αυτό, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις της πολιτείας, να καθίσουμε στο σπίτι μας, μήπως θα πρόκειται για …φόνο εξ αμελείας; Ας το σκεφτούμε. Κι όμως οι Έλληνες φεύγουν, με κάθε μέσο, από τα μεγάλα κέντρα για τα εξοχικά τους και οι επιστήμονες ελπίζουν πως θα έχουν τουλάχιστον την ευαισθησία και την υπευθυνότητα να παραμείνουν σε οικειοθελή καραντίνα 14 ημερών, πριν αρχίσουν τις βόλτες τις παραλίες.
Βεβαίως κανείς, μπορεί να μην κρίνει τόσο αυστηρά τις μετακινήσεις προς την επαρχία και τα νησιά και να τις δικαιολογήσει, εν μέρει, αν λάβει υπόψη ότι το αίσθημα αυτοσυντήρησης, είναι ισχυρό και η ανάγκη προφύλαξης και προστασίας από μια πανδημία, των ίδιων και των οικογενειών τους, από έναν αόρατο εχθρό, υψηλή ανθρώπινη προτεραιότητα.
Είναι όμως ο καλύτερος τρόπος αυτός, ή πρόκειται για κίνηση ρίσκου που μπορεί να μετατραπεί σε αυτοκτονική; Στην Ιταλία οι γιατροί επιλέγουν ποιοι ασθενείς, θα ζήσουν και ποιους θα αφήσουν να πεθάνουν, γιατί δεν έχουν κλίνες, δεν έχουν ΜΕΘ. Εδώ στα νησιά και τα χωριά μας, αν ο μη γένοιτο συμβεί κάτι, οι γιατροί δεν θα μπαίνουν σε τέτοιο δίλημμα, γιατί δεν θα μπορούν να προσφέρουν τίποτα, καμία ουσιαστική βοήθεια στον ασθενή, γιατί δεν υπάρχει τίποτα στα νοσοκομεία. Ο εχθρός είναι αόρατος και να τρέχεις στους δρόμους να ξεφύγεις από αυτόν, δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος, λένε οι επιστήμονες.
