Γράφει ο Γαβριήλ Μανωλάτος

Πριν είκοσι δύο χρόνια, στις 23 Ιουνίου 1996, το τέλος μιας διαδρομής που διέτρεξε τις αντιφάσεις της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που τον φώναζαν με το μικρό του όνομα φίλοι αντίπαλοι και εχθροί. Πολυδιάστατη προσωπικότητα, γεμάτος ανατροπές, αντιθέσεις και αλλαγές. Ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ το 1974 αψηφώντας το παλιό μεγάλο και ιστορικό κόμμα του πατέρα του Γέρου της Δημοκρατίας. Εισέβαλε στην πολιτική σκηνή την ταραγμένη δεκαετία του ’60, αφήνοντας πίσω του μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα στην Αμερική. Ξεκίνησε σαν ένας μετριοπαθής μεταρρυθμιστής και μεταμορφώθηκε σε ριζοσπάστη πολιτικό. Αναδείχθηκε σε πολιτικό ηγέτη, οραματιστή αλλά και βαθιά ανθρώπινο, μέχρι το τέλος της ζωής του.
«Η Ελλάδα είναι σε ένα κομβικό σημείο. Είμαστε ταυτόχρονα Ευρώπη, είμαστε Βαλκάνια, είμαστε Μεσόγειος και Μέση Ανατολή και μία ολοκληρωμένη εξωτερική πολιτική δεν πρέπει ποτέ να αγνοεί κανέναν από τους παράγοντες αυτούς που συνθέτουν το περιβάλλον μας…»
Άλλαξε το δόγμα του «από Βορρά κινδύνου» σε δόγμα του «εξ Ανατολών κινδύνου» και όταν μιλάμε για Ανατολή δεν αναφερόμαστε σε καμία άλλη χώρα παρά μόνο την Τουρκία. »πρέπει να μειώνουμε την ένταση σε σχέση με την Τουρκία και να προσπαθούμε να αποφευχθεί η σύγκρουση, αυτό είναι «Μη Πόλεμος». Γιατί, ειρήνη σημαίνει ότι δεν υπάρχει η πρόθεση για πόλεμο, αλλά δυστυχώς η πρόθεση υπάρχει. Δεν πρόκειται να υποβαθμισθεί ο ρόλος της Τουρκίας…
Τι να πει κανείς τι να θυμηθεί! Είναι τόσα πολλά είναι ατελείωτα…