Ενός λεπτού σιγή γιατί τη γενιά του ΄80.
Ενός λεπτού σιγή για τους νέους και τις νέες που ήρθαν στον κόσμο μεταξύ 1980 και 1990. Παιδιά της Αλλαγής, γεννήθηκαν εν μέσω πακέτων Ντελόρ, Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, εν μέσω διορισμών στο δημόσιο με ένα τηλεφώνημα, εν μέσω δικαίωσης κοινωνικών αγώνων κατοχύρωσης εργασιακών δικαιωμάτων.
Πέρασαν τα μαθητικά τους χρόνια τη δεκαετία του ‘90 μέσα στην αφθονία και τη σιγουριά ότι το μέλλον θα είναι ακόμα καλύτερο. Με τους γονείς τους να έχουν άνετες και καλοπληρωμένες δουλειές με μισθούς που σήμερα φαντάζουν άπιαστοι.
Στις επισκέψεις και τις συζητήσεις «των μεγάλων» οι σκοτούρες αφορούσαν στο πώς θα βγουν επιπλέον λεφτά, στο πόσο μεγάλη θα είναι η αύξηση του μισθού τους, τι μάρκα θα είναι το επόμενο αυτοκίνητο που θα αγοράσουν ή τι είδους ανακαίνιση θα κάνουν στο σπίτι ή το εξοχικό τους. Λέξεις όπως ανεργία, οικονομική ανασφάλεια, αγωνία για το μέλλον ήταν άγνωστες. Τα νυχτερινά κέντρα γέμιζαν ασφυκτικά τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας και έμοιαζαν περισσότερο με νομισματοκοπεία παρά με κέντρα διασκέδασης.
Οι νέοι και οι νέεες της γενιάς αυτής μεγάλωσαν μέσα στη σιγουριά ότι θα σπουδάσουν αυτό που τους αρέσει χωρίς δυσκολίες και μία δουλειά καλύτερη από αυτή των γονιών τους θα τους περιμένει στη συνέχεια, με ακόμη πιο παχυλό μισθό και μία ακόμα καλύτερη ποιότητα ζωής. Που πέρασαν τα φοιτητικά τους χρόνια μέσα στη λάμψη της Ολυμπιάδας με τα λεφτά να συνεχίζουν να πέφτουν από τον ουρανό. Αλήθεια τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
Κάποιες ενοχλητικές φωνές μιλούσαν για φούσκα, μιλούσαν για υπερβολικά ελλείμματα, για χρέη, για υποθήκευση του μέλλοντος μέσω αλόγιστου δανεισμού, αλλά τι ήταν αυτές οι φωνές αν όχι ενοχλητικές Κασσάνδρες που παραληρούσαν μιλώντας για χίμαιρες.
Και τότε έχοντας μόλις μπει στην παραγωγική τους ηλικία, μόλις έκαναν να απλώσουν το χέρι τους για να πιάσουν τα ηνία του κόσμου, οι νέοι και οι νέες αυτής της γενιάς είδαν τη φούσκα να σκάει. Η γη κάτω από τα πόδια τους άρχισε να τρέμει και η γεμάτη αφθονία ζωή τους αποδείχθηκε κάστρο πάνω στην άμμο.
Η οικονομική και η συνακόλουθη κοινωνική κρίση ήρθε και πολύ γρήγορα σάρωσε σαν πανίσχυρος τυφώνας κάθε αυταπάτη, μέχρι που με τρόμο συνειδητοποίησαν ότι θα είναι η πρώτη γενιά, που εάν επιλέξει να μείνει στη χώρα στην οποία γεννήθηκε μεγάλωσε και αγαπάει, θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της.
Δέκα χρόνια μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης και ενώ όλα έδειχναν ότι επιτέλους αυτό το σκοτεινό τούνελ έφτανε στο τέλος του ήρθε η παγκόσμια πανδημία του κορωνοϊού covid 19 να διαλύσει κάθε βήμα που έγινε προς την έξοδο και να κάνει πάλι επίκαιρο το μύθο του Σίσυφου που με κόπο και μόχθο έσπρωχνε το βράχο μέχρι την κορυφή του λόφου μόνο και μόνο για να τον δει να κατρακυλάει στα βάθη της κοιλάδας.
