Όσοι από εμάς έχουμε μεγαλώσει με τα κατορθώματα του Νίκου Γκάλη θυμόμαστε σίγουρα κάποιον αγώνα όπου ο μεγάλος αυτός παίκτης βγήκε μπροστά την δύσκολη στιγμή και “έβγαλε τα κάστανα από την φωτιά”.
Θυμόμαστε σίγουρα κάποιο παιχνίδι που κρινόταν τα τελευταία δευτερόλεπτα και ο Γκάλης πήρε την μπάλα-ευθύνη και “καθάρισε” την δουλειά.
Πόσοι όμως από εμάς είμαστε σαν τον Γκάλη στις διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας;
Ποιοί είναι οι σύγχρονοι “Γκάληδες”?
Στην οικογενειακή μας ζωή είναι αυτοί που μπροστά σε έναν θάνατο, μια σοβαρή ασθένεια, μια οικογενειακή δυσκολία θα σταθούν όρθιοι, θα μείνουν ψύχραιμοι και θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν και τους υπόλοιπους.
Είναι οι γονείς που ενώ έφεραν στον κόσμο ένα παιδί ΑΜΕΑ δεν λογαριάζουν τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και το μεγαλώνουν. Παλεύουν εκεί που άλλοι θα το έστελναν χωρίς δεύτερη σκέψη, σε κάποιο ίδρυμα.
Είναι οι γιατροί που αναλαμβάνουν δύσκολα περιστατικά, με μικρή πιθανότητα επιβίωσης και ομαλής πορείας. Είναι οι γιατροί που χειρουργούν εκεί που άλλοι συναδελφοί τους οπισθοχωρούν.
Είναι οι ψυχικά πάσχοντες, που δεν τα παρατάνε όσες φορές και εάν οι δαιμονές τους φαίνονται πιο δυνατοί.
Είναι οι άνθρωποι που κατέχουν υπεύθυνα πόστα και δεν λυγίζουν όταν όλα γύρω τους δείχνουν απειλητικά και μάταια.
Είναι οι άνθρωποι με χρόνια νοσήματα που παρά την απίστευτη ταλαιπωρία που υφίστανται(ακτινοβολίες, χημειοθεραπείες, υποτροπές, απανωτά χειρουργεία, υπερκατανάλωση φαρμάκων, βασανιστικά συμπτώματα και επιπλοκές) στέκονται όρθιοι και παλεύουν.
Είναι τα ΑΜΕΑ που συνεχίζουν τον ανηφορικό τους δρόμο σαν να μην υπάρχει αύριο. Οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης, ακοής, φώνησης, κινητικές δυσκολίες, που δεν κλείνονται σε ένα δωμάτιο μεμψιμοιρώντας αλλά ορθώνουν το ανάστημα τους και συνεχίζουν.
Κι επειδή στις μέρες μας όλα κινούνται γύρω από τον κορωνοιό τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και εδώ.
Πρώτοι και καλύτεροι οι γιατροί και οι νοσηλευτές που κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες όχι μόνον δεν λιποψυχούν αλλά βάζουν την σωματική τους ακεραιότητα κάτω από την δική μας σωματική ακεραιότητα. Γνωρίζουν τον κίνδυνο, γνωρίζουν τις συνέπειες της προσβολής από το ιό κι όμως δεν κρύβονται, δεν “λουφάρουν”. Βγαίνουν μπροστά, αγωνιούν και μάχονται.
Ακολουθούν οι άνθρωποι που κατέχουν θέσεις ευθύνης.
Ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του κινήθηκαν γρήγορα, άμεσα και όπως φαίνεται εώς τώρα άκρως αποτελεσματικά. Πήραν δύσκολες αποφάσεις και κράτησαν την χώρα όρθια.
Κι επειδή κάποιοι θα πείτε ” μα δουλειά τους είναι!!” δεν θα διαφωνήσω.
Δουλειά όμως ήταν και του Τράμπ και του Μπόρις Τζόνσον και του Ερντογάν και των πρωθυπουργών της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Θα θέλατε να τους είχατε στην θέση του δικού μας πρωθυπουργού?
Μάλλον όχι.
Τέλος ιδιαίτερη μνεία στον κ.Τσιώδρα και το επιστημονικό του επιτελείο, που κατάφεραν με άριστους χειρισμούς και αξιοθαύμαστη διορατικότητα να ενορχηστρώσουν όλη αυτήν την προσπάθεια.
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι σε τούτη την δύσκολη συγκυρία δεν είμαστε “Γκάληδες”.
Πρέπει να κάτσουμε στην οπισθοφυλακή και να αφήσουμε τους αρμόδιους να κάνουν την δύσκολη δουλειά.
Εμείς θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν απλοί στρατιώτες. Άλλοι είναι οι στρατηγοί.
Οι Άγγλοι λένε ” when the going gets tough, the tough gets going” δηλαδή “όταν τα πράγματα γίνονται ζόρικα, είναι η ώρα για τους ζόρικους”
Είναι η ώρα για τους ανθρώπους αυτούς που είναι φτιαγμένοι από άλλο “μέταλλο”.
Ας αφήσουμε λοιπόν τις εξυπνάδες και ας δώσουμε την μπάλα στον Γκάλη…..οι ” ζόρικοι” δεν ονομάστηκαν τυχαία έτσι!
Μαρκάτος Αναστάσιος
Ακτινολόγος
