Όταν κάποιος ακούσει την λέξη “ήρωας” το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό είναι όσοι πολέμησαν το 1821 και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο εναντίον των Γερμανών.

Δεν θα διαφωνήσει βέβαια κανείς με αυτόν τον συνειρμό της σκέψης.

Μήπως όμως πρέπει κάποια στιγμή να αναδειχθούν κι άλλες κατηγορίες ανθρώπων που ενσαρκώνουν τον χαρακτηρισμό του ήρωα;

Δεν είναι ήρωας αυτός που μεγαλώνει ΑΜΕΑ;

Φανταστείτε την ζωή των γονιών του Κιμπουρόπουλου (χρησιμοποιώ το παράδειγμα γιατί πιστεύω ότι τον γνωρίζουν άπαντες).

Οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να κατανικήσουν σε αρχική φάση την απογοήτευση και την οδύνη τους για την ανίατη ασθένεια του παιδιού τους, να συνειδητοποιήσουν τον δύσβατο δρόμο που τους περίμενε και τελικα να αποφασίσουν να τον ακολουθήσουν.Δεν απαρνήθηκαν τις ευθύνες τους(τα ιδρύματα μην ξεχνάμε ότι είναι γεμάτα από τέτοιες περιπτώσεις ακριβώς επειδή κάποιοι γονείς δεν άντεξαν το βάρος μιας τόσο δύσκολης αποστολής), δεν λειτούργησαν με φυγοπονία(παρότι κανένας δεν θα τους κατηγορούσε εαν το έκαναν), και βάδισαν τον ανυπέρβλητα δύσκολο καθημερινό δρόμο με το γνωστό αποτέλεσμα( ο Κιμπουρόπουλος σπούδασε Ιατρική, έγινε ψυχίατρος και ευροβουλευτής).

Σαν αυτούς λοιπόν τους γονείς υπάρχουν σήμερα χιλιάδες άλλοι που παλέυουν καθημερινά κάτω απο αντίξοες συνθήκες με “σύμμαχο” την απογοήτευση και την κατάθλιψη αλλά και την ηδονή της προσφοράς να κρατήσουν ζωντανά τα παιδιά τους.

          Σε αυτούς τους γονείς συγκαταλέγω κι όσους μεγαλώνουν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες( αυτισμός, δυσλεξία, υπερκινητικότητα κά).

          Δεν είναι ήρωας αυτός που στο σπίτι του περιθάλπτει  άτομα με άνοια, Αλτσχάιμερ ή μή αναστρέψιμα ψυχικά νοσήματα?

          Φανταστείτε να βλέπετε κάθε μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα και 365 μέρες το χρόνο και για αρκετά χρόνια τον πατέρα, την μητέρα, τα αδέρφια ή όποιο άλλο συγγενικό σας πρόσωπο να τρεμοσβήνει μέσα στην λήθη της άνοιας ή στον παραλογισμό της ψυχικής ασθένειας.Να μην σας αναγνωρίζει, να μην έχει συναίσθηση βασικών λειτουργιών, να σας βρίζει, να σας δημιουργεί συνεχώς προβλήματα κι όμως εσείς να πρέπει να τους φροντίζετε και ταυτόχρονα με έναν μεταφυσικό τρόπο και να τους αγαπάτε!

Δεν είναι ήρωας ο γιατρός του ΕΣΥ;

Δουλεύει κάτω από τραγικές συνθήκες, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αναλαμβάνοντας καθημερινά πολύ σοβαρές ευθύνες και  αποφάσεις,έχοντας να αντιμετωπίσει όχι μόνο διαγνωστικά και θεραπευτικά διλλήματα αλλά και το πιεστικό περιβάλλον του ασθενή, λαμβάνοντας ελάχιστα χρήματα σε σχέση με το απόλυτα εξειδικευμένο έργο που παράγει και έχοντας σχεδόν όλη την κοινωνία απεναντί του σε τυχούσα ιατρική του αμέλεια.

Δεν είναι ήρωας ο μαθητής του Λυκείου που στοχεύει σε μια πανεπιστημιακή σχολή με αξιώσεις;

Ξέρει οτι το μέλλον του θα είναι αβέβαιο ακόμα κι αν καταφέρει να εισαχθεί στην σχολή που επιθυμεί, ξέρει οτι πρέπει να κλείσει τα αυτιά στις σειρήνες της καλοπέρασης που επιβάλλει η ηλικία(έλα μωρέ τι τα θες τα πανεπιστήμια….κάτι θα βρέθει και χωρίς αυτά), ξέρει ότι πρέπει να κοπιάσει και να καταθέσει προσπάθεια και μόχθο, ξέρει ότι για πολλά χρόνια θα εξαρτάται οικονομικά απο τους γονείς του κι όμως διαλέγει τον δύσκολο δρόμο.

Δεν είναι ήρωας ο επαγγελματίας που κάνει ευσυνείδητα την δουλειά του;

Προσπαθεί κάθε μέρα να βελτιώνεται, να παράγει έργο, να είναι τυπικός με τις οικονομικές του υποχρεώσεις, να μην το βάζει κάτω και να ξανασηκώνεται σε τυχόν αποτυχία, να επεκτείνει την δραστηριότητα του…..γενικώς προσπαθεί.

Δεν είναι ήρωας ο γονιός που μεγαλώνει μόνος του ένα παιδί;

Δεν είναι ήρωας ο δάσκαλος του ακριτικού νησιού ή της ακριτικής περιοχής;

Δεν είναι ήρωας ο εθελοντής πυροσβέστης,  ο εθελοντής γιατρός ή κοινωνικός λειτουργός που κάθε βράδυ βοηθάει και θεραπεύει άστέγους, χρήστες ναρκωτικών κι άλλες περιθωριοοιημένες ομάδες, ο άνθρωπος που μαγειρεύει καθημερινά στα συσσίτια της εκκλησίας, ο άνθρωπος που προσφέρει εθελοντική εργασία γενικότερα;

Δεν είναι ήρωες οι άνθρωποι που εργάζονται στα δημόσια γηροκομεία (μια επίσκεψη στον Αγιο Ανδρέα θα σας πείσει)?

        Δεν είναι ήρωας αυτός που μέσα στην κρίση έμεινε άνεργος και στην προσπάθεια του να μεγαλώσει τα παιδιά του δεν επαναπαύθηκε στη ελεημοσύνη του επιδόματος ανεργίας αλλά αντίθετα δεν φοβήθηκε να κάνει την οποιαδήποτε εργασία?

Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι κι άλλες κοινωνικές ομάδες που αξίζουν τον χαρακτηρισμό του ήρωα.

Κοινός παρονομαστής όμως σε όλους αυτούς είναι ένας…….η απόφασή τους να ακολουθήσουν τον δύσκολο δρόμο.

Με τιμή

ΜΑΡΚΑΤΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΟΣ