Παραμονή της Παναγίας ημέρα Σάββατο.
Ένας γιατρός του ΕΣΥ μεγάλου νοσοκομείου της περφέρειας και συγχρόνως νοσοκομείου αναφοράς για τον covid, εφημερεύει.
Μαζεύει όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει μετά από 18 μήνες εξαντλητικής δουλειάς και πάει να αναλάβει το καθήκον του.
Αφού ενημερώνεται από το συνάδελφο που εφημέρευε την Παρασκευή για τις εισαγωγές στην μονάδα covid και όχι μόνο κάθεται να πιεί λίγο καφέ.
Πρίν προλάβει να νοιώσει την καφείνη στις φλέβες του τον ειδοποιούν για ύποπτο covid θετικό περιστατικό.
Μπαίνει λοιπόν στο ειδικά διαμορφωμένο χώρο και ντύνεται σαν αστροναύτης.Διαδικασία επίπονη που διαρκεί τουλάχιστον 10-15 λεπτά.Την ώρα της αστροναυτικής μεταμόρφωσης το μυαλό του κάνει διάφορες σκέψεις.
“Πόσο σοβαρά να είναι ο ασθενής?”
“Είναι εμβολιασμένος?”
“Καλύφθηκα σωστά ή καμιά τρίχα του κεφαλιού μου είναι εκτεθειμένη?”
Μπαίνει στον θάλαμο και αντικρύζει ασθενή με όψη και θρέψη πάσχοντα.
Δυσπνοεί ελαφρά, έχει πυρετό και λίγο χαμηλό οξυγόνο.
Τίθεται υπό παρακολούθηση.
Βγαίνει.
Ακολουθεί η ακριβώς αντίθετη διαδικασία αποαστροναυτοποίησης.
Τώρα χρειάζονται τουλάχιστον 20 λεπτά αργών, σταθερών και σίγουρων κινήσεων γιατί ο ιός είναι παντού στα ρούχα κι εως εκ τούτου η απογύμνωση πρέπαι να γίνει σχολαστικότατα και στα όρια του ψυχαναγκασμού.
Επιστροφή στο γραφείο.
Δεύτερη απόπειρα για καφέ.
Λίγο καλύτερα τώρα….πέρασαν 10 λεπτά ηρεμίας.
“Γιατρέ κι άλλο κρούσμα….δυσπνοεί έντονα, είναι 60άρης και ανεμβολίαστος”….ακούγεται η νοσηλεύτρια.
Η διαδικασία επαναλαμβάνεται ξανά…..οι αστροναύτες θα έχουν την τιμητική τους φαίνεται σήμερα.
Ο ανεμβολίαστος 60άρης και παχύσαρκος του πιάνει το χέρι.
“Γιατρέ σε παρακαλώ κάνε κάτι….μου λείπει ανάσα”.
Το οξύμετρο δείχνει 85.
“Τι κάνουμε?”… σκέφτεται ο γιατρός.
Τον παρακολουθούμε ή διασωληνώνουμε?
Οι συγγενείς απ’έξω λίγο επιθετικοί.
“Αν πάθει κάτι ο αδερφός μου μαύρο φίδι που σε έφαγε γιατρέ”.
Δεν τολμάει να τους ξεστομίσει την απλούστερη των ερωτήσεων…..”αφού αγαπάτε τόσο τον αδερφό σας γιατί δεν τον πιέσατε να κάνει το εμβόλιο?”
“Γιατί τον αφήσατε έρμαιο στις διαθέσεις του covid?”
“Τώρα θυμηθήκατε ότι ο ιός αυτός δεν αστειεύεται και μάλιστα δείχνει τα άγρια δόντια του κυρίως σε ανθρώπους σαν τον αδερφό σας?”
Τα ερωτήματα κατακλύζουν το μυαλό του δύστυχου γιατρού, φτάνουν στην άκρη της γλώσσας αλλά δεν εκστομίζονται.
Η ιατρική δεοντολογία βλέπεις…..λειτουργεί ανασταλτικά.
Αφού υπερνικά τον θυμό του για το αναίτιο και άδικο ξέσπασμα του συγγενή, πηγαίνει στο γραφείο του να σκεφτεί, να αναλύσει τα δεδομένα, να συννενοηθεί με συναδέλφους άλλων ειδικοτήτων και να αποφασίσει.
Δεν είναι απλό και εύκολο να αποφασίζεις για την ζωή ενός ανθρώπου.
Αν μείνει στην μονάδα covid για παρακολούθηση μπορεί να επιδεινωθεί ξαφνικά και η διασωλήνωση να γίνει εξαιρετικά επισφαλής.
Αν μεταφερθεί απευθείας στην ΜΕΘ η νοσηλεία θα γίνει αυτομάτως πιο επικίνδυνη και μακροχρόνια.
Τελικά αποφασίζει να μην τον οδηγήσει στην ΜΕΘ.
Αυτομάτως αυτό σημαίνει συναγερμό.
Συναγερμό για όλον τον μηχανισμό.
Ακτινογραφίες, συνεχεις εργαστηριακές εξετάσεις, αξονικές τομογραφίες, πνευμονολογική παρακολούθηση και φυσικά συνεχές “ντύσιμο” και ξεντύσιμο”.
Σε μιά από αυτές τις επισκέψεις κατά το βραδάκι πιά ο γιατρός έρχεται αντιμέτωπος με το ανθρώπινο δράμα.
Ο ασθενής του έχει επιβαρυνθεί αρκετά, τον κοιτάει στα μάτια και του λέει:”γιατρέ σε παρακαλώ δεν μπορώ άλλο να παλεύω για μια ανάσα….διασωλήνωσέ με”.
Τον οδηγεί στην ΜΕΘ και εκεί τον παραλαμβάνουν άλλοι δύστυχοι και καταταλαιπωρημένοι γιατροί που θα αναλάβουν τα περαιτέρω.
Η ενημέρωση των συγγενών εφιαλτική.
Αντί να του φιλήσουν τα χέρια που παλεύει όλη μέρα για τον άνθρωπό τους τον στραβοκοιτάνε και εκδηλώνουν την δυσαρέσκειά τους(!!!!) μουγκρίζοντας.
Η αχαριστία σε όλο της το μεγαλείο!!
Πουλάμε τσαμπουκά στον γιατρό (συγχωρέστε μου τον αγοραίο λόγο) μόνο και μόνο γιατί είναι δημόσιος υπάλληλος και τον θεωρούμε υπηρέτη μας(εγώ σε πληρώνω).
Ντροπή και αίσχος.
Ο γιατρός μέσα στο νοσοκομείο θα έπρεπε να τυγχάνει βασιλικής συμπεριφοράς.
Θα έπρεπε να είναι αποδέκτης σεβασμού και αναγνώρισης, όχι χλέυης και αγένειας από άξεστους και αχάριστους συγγενείς.
Ευτυχώς βέβαια η πλειοψηφία θέλω να πιστεύω ότι καταλαβαίνει τον καθημερινό ιατρικό Γολγοθά.
Ο γιατρός αφού για πολλοστή φορά έχει καταπιεί την αχαριστία των γύρω του πηγαίνει στο άθλιο δωμάτιο του να αποσυμπιεστεί.
Το τηλέφωνο όμως χτυπάει σε λίγο.
Ξανά στα επείγοντα για κρούσμα covid.
Ανεμβολίαστος φυσικά.
Άντε πάλι από την αρχή.
Οι συγγενείς αυτή την φορά σχετικά συνεργάσιμοι.
“Έπρεπε να την είχαμε εμβολιάσει την γιαγιά” του λένε.
Το βλέμμα τους δείχνει ενοχή και μεταμέλεια γιατί κατά βάθος γνωρίζουν ότι η γιαγιά δεν θα τα καταφέρει.
Ο γιατρός όμως άλλα σκέφτεται.
Ασχέτως της κατάληξης θα πρέπει να παλέψει για την γιαγιά μέχρις εσχάτων…..αυτό ορκίστηκε να κάνει και αυτό θα κάνει.
Ξημέρωσε.
Ανήμερα της Παναγίας.
Ο αντικαταστάτης μόλις ήρθε.
Ο γιατρός μας φεύγει κατάκοπος σωματικά και ψυχικά.
“Υπάρχουν πολλοί ανεμβολίαστοι ακόμα…..να είσαι έτοιμος” λέει στον αντικαταστάτη του.
“Κι η Παναγιά μαζί σας” λέω εγώ….
Αναστάσιος Μαρκάτος
