Σκηνοθέτης ο Κεν Λόουτς. Για όσους δεν τον γνωρίζουν πρόκειται για έναν από τους καλύτερους Άγγλους σκηνοθέτες, ο οποίος στις ταινίες του εξυφαίνει μαεστρικά κοινωνικά θέματα της σύγχρονης Αγγλίας και όχι μόνο.

Και σε αυτήν λοιπόν την ταινία δίνει πραγματικό ρεσιτάλ.

Το στόρυ απλό.

Ένα ζευγάρι 35άρηδων προσπαθεί να επιβιώσει στην εργασιακή ζούγκλα του σήμερα, προκειμένου να παράσχει στα δύο παιδιά του, έναν έφηβο 16χρονο και μια μικρούλα 11χρονη έναν αξιοπρεπές παρόν και έναν λίγο πιο φωτεινό μέλλον.

Αυτός “ανοίγεται” επιχειρηματικά ως διανομέας δεμάτων(κάτι σαν courrier με ιδιαίτερες όμως εργασιακές συνθήκες) κι αυτή κάτι σαν αποκλειστική νοσοκόμα που προσφέρει υπηρεσίες κατ’οίκον σε ανθρώπους με κινητικά και νοητικά προβλήματα.

Τα παιδιά μαθητές.

Τι το ιδιαίτερο λοιπόν έχει αυτή η ιστορία?

Ο σκηνοθέτης ρίχνει το βάρος της εξιστόρησής του στις συνθήκες εργασίας στην σύγχρονη Αγγλία.

Αμφότεροι οι γονείς-εργαζόμενοι ζούν κυριολεκτικά κάτω μια αφόρητη πίεση.

Πίεση που αφορά τα χρήματα, τον χρόνο, την επίτευξη των στόχων, την ικανοποίηση των εργοδοτών και φυσικά την ομαλή ανατροφή των παιδιών.

Οι στόχοι πολλοί και δυσβάστακτοι.

Τα ωράρια εργασίας εξαντλητικά και τα προβλήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο.

Αποκαμωμένοι γονείς που κοιμούνται στον καναπέ και δυό παιδιά στον “αυτόματο πιλότο”.

Ο έφηβος απολαμβάνει την απουσία γονικού ελέγχου κάνοντας κοπάνες και αδιαφορώντας για το μέλλον του.

Όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο θα φύγει κι από το σπίτι ερχόμενος σε ρήξη με τον πατέρα του ο οποίος ταλανίζεται από τα χρέη που συσωρεύονται από το “άνοιγμά” του και λειτουργεί πιά τελείως νευρωτικά και παρορμητικά.

Η μητέρα καταρρέει κι αυτή υπό το βάρος της απαιτητικής καθημερινότητας και της προσπάθειάς της να κρατήσει ισορροπίες στην οικογένεια.

Η ταινία προσπαθεί με ρεαλισμό να φωτίσει την ηρωική προσπάθεια που κάνουν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο να επιβιώσουν σε ένα αφιλόξενο εργασιακό περιβάλλον.

Ο χρόνος πιά των 24 ωρών δεν φτάνει.

Οι υποχρεώσεις πολλές, τα πεδία καθημερινής δράσης πολλά και ποικίλα(εργασία, οικογένεια, σχολείο, μετακινήσεις), οι αμοιβές μικρές, η ψυχική φθορά μεγάλη.

Οι περισσότεροι σήμερα τρέχουμε, τρέχουμε και πάλι τρέχουμε. Στο τέλος της ημέρας λίγοι είναι αυτοί που απολαμβάνουν τον κόπο του τρεξίματος τους.

Οι περισσότεροι απλά κλείνουν τα κουρασμένα μάτια τους για να ξανατρέξουν την επόμενη μέρα.

Σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.

Θα πεί κάποιος. . .”και τι να κάνουμε?”

Δεν είμαι κοινωνιολόγος για να έχω την απάντηση.

Μια απλοική προσέγγιση που θα μπορούσε κάποιος να κάνει θα ήταν να μειώσει, όσο αυτό είναι εφικτό για τον καθένα, τις απαιτήσεις του από την ζωή.

Να αρκεστεί στα κεκτημένα και να προσαρμοστεί σε αυτά που του δίνει η ίδια η ζωή.

Μας έμαθαν να θέλουμε να ζούμε καλά και πλούσια.

Δεν μας έμαθαν όμως το τίμημα αυτού του ατέρμονου κυνηγιού.

Και πιό είναι το τίμημα?

Σωματική και κυρίως ψυχική εξάντληση, ανύπαρκτος ελεύθερος χρόνος, ρουτίνα μέχρι θανάτου, παραμέληση, χαλάρωση και τελικά ρήξη των οικογενειακών σχέσεων και οριστική υποταγή σε ένα μοντέλο ζωής που καταντά μαρτύριο αντί πηγή χαράς.

Δεν λέω ότι πρέπει να βολευτούμε σε μιά κατάσταση αδράνειας και στωικότητας.

Απλά πρέπει να καταλάβουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο συνειδητοποιημένα τον ρόλο μας σε αυτόν τον κόσμο.

Δεν θα γίνουνε όλοι ζάμπλουτοι με πισίνες και βίλες.

Δεν προσφέρουν μόνο τα χρήματα χαρά.

Ας κυνηγήσει ο καθένας το όνειρό του μέχρι εκεί που μπορεί.Μέχρι το σημείο που οι δυνατοτητές του το επιτρέπουν.

Η ζωή από μόνη της είναι πολύ σκληρή….μην την μετατρέπουμε κι εμείς σε κόλαση απλά και μόνο επειδή δεν μπορούμε να την αποκωδικοποιήσουμε σωστά.

Δείτε την ταινία και σκεφτείτε σοβαρά αυτά που θέλει να μας πεί.

Αναστάσιος Μαρκάτος