Της Βάνιας Σαμόλη

Οι πιο μικρές οι γειτονιές

Είναι οι πιο ζεστές

Οι άνθρωποι οι πιο απλοί

Είναι οι  πιο καλοί

Οι μνήμες που ΄ναι  καθαρές

Είναι  οι πιο αγνές

Ο τρόπος  που ‘ζησε ο Χριστος

Είναι  το μόνο φως

Έτσι απλά, έζησε ο Χριστός,  χωρίς φαμφάρες, χωρίς πολυτέλειες, λούσα , φτιασίδια, πλούτη, έτσι  απλά τιμάται αληθινά , έτσι αναγνωρίζεται η Θυσία Του.

Ακόμη και οι ύμνοι που ψέλνονται στην Χάρη του, τα κείμενα που διαβάζονται στους ναούς Του, θα ήθελε πιθανά να είναι κατανοητά από όλους  όσους Τον πιστεύουν, Τον αναζητούν, γυρεύουν την ευλογία,  το βάλσαμο, στον Λόγο του, στην Γνώση του, στην Διδαχή του. Σε γλώσσα εύληπτη , προσιτή σε μικρούς και μεγάλους, μορφωμένους από τα βιβλία αλλά και μορφωμένους από την ζωή.

Το άλλοθι της εποχής , με την χλιδή στους Οικούς Του, με την Αναστάσιμη φιέστα που διανθίζεται από εκδηλώσεις εντυπωσιασμού, πιοτερο ικανοποιεί ένα επίπλαστο, παρεξηγημένο,  λαϊκό αίσθημα παρά τη ρήση του Κυρίου

Ακόμη κι αν είναι αυτού του είδος ο εορτασμός τελικά μία από τις παγιωμένες επιθυμίες μας, τουλάχιστον αν μην χάσουμε την ουσία. Την ουσία που βρίσκεται στην συγχώρεση , στην ταπεινότητα, στην αλληλέγγυα διάθεση, την ανακωχή με όσους και όσα μας χωρίζουν, το μέτρο σε εκείνα που προκαλούν τον ασθενή , τον πεινασμένο, τον φτωχό, τον θλιμμένο.

Το «παν μέτρον άριστον»  των αρχαίων ελλήνων, πάει αντάμα, πλάι πλάι με το «Δόξα Τω Θεώ», για όσα έχουμε , για αυτά που δεν χάσαμε.  «Δόξα Τω Θεώ» γιατί τελικά αν δεν χαρούμε, με αυτά τα λίγα, τα όσα ο καθένας μας διαθέτει, αν δεν μάθουμε να εκτιμούμε ότι μας δίνεται, αν δεν παύσουμε να επιθυμούμε χωρίς γαλήνη τα όσα δεν αποκτήσαμε, τότε η λύτρωση, η χαρά, η  ευτυχία δεν θα αγκαλιάσει ποτέ την καρδιά μας, δεν  θα γαληνεύσει την ψυχή μας.

Ας κάμουμε φέτος Ανάσταση στην μικρή γειτονιά μας, σε μία από τις μικρές γειτονιές του τόπου μας, παρέα με ανθρώπους που δεν έχουν ντυθεί ακριβά, σε εκκλησίες παλαιές γραφικές , ξεχασμένες στο χρόνο,  που μυρίζουν νοτισμένο ξύλο, με ξεθωριασμένα τέμπλα, ξαχνισμένες εικόνες.

Ας κάμουμε Ανάσταση με ένα απλό κεράκι, κρατώντας το χέρι ο ένας του άλλου, λησμονώντας αυτά που μαυρίζουν την σκέψη μας, που θολώνουν τη κρίση μας, τις διεκδικήσεις και τις προσδοκίες που δεν είναι δα και τόσο απαραίτητες  για να νιώσουμε καλύτερα, να χαμογελάσουμε, να ζήσουμε πραγματικά.

Ας κάμουμε Ανάσταση εκεί που βρίσκει απάγκιο ο Κυριος, ο Χριστός που είναι γύρω μας, πλάι μας , μέσα μας.

Καλή Ανάσταση σε Όλους

ΥΓ. Ευχαριστούμε την Γιάννα Κουλουμπή για τις εξαιρετικές φώτος της επιτάφιας ακολουθίας από μία μικρή εξαιρετική εκκλησία,  αυτή της Παναγίας του Αγκώνα.