Ο Αλέξης Παπαχελάς, με άρθρο του στην Καθημερινή στις 18 Μαρτίου,είχε αποκαλύψει ότι προσβλήθηκε από κορωνοϊό. Ο γνωστός δημοσιογράφος, πλέον ξεπέρασε τον κίνδυνο αλλά μέχρι να γίνει αυτό χρειάστηκε να νοσηλευθεί σε ΜΕΘ. Έτσι λοιπόν επέλεξε, ξανά, με άρθρο του στην εφημερίδα της οποίας είναι διευθυντής, να περιγράψει τις δύσκολες στιγμές που κλήθηκε να αντιμετωπίσει.
Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς:
Παράξενο πράγμα ο υπαρξιακός φόβος. Από τη μια στιγμή στην άλλη νιώθεις ότι μπορεί να μην αγκαλιάσεις ξανά αυτούς που αγαπάς, να μην έχεις την ευκαιρία να ζητήσεις συγγνώμη για κάποια γέφυρα που έκοψες χωρίς λόγο ή να ξαναδείς το αγαπημένο σου αιγαιοπελαγίτικο εκκλησάκι με την ελληνική σημαία να κυματίζει δίπλα. Νιώθεις ένα ανεξήγητο άγχος ότι δεν θα ξαναδείς πράγματα που πρακτικά ποτέ δεν είχες καν παρατηρήσει. Είναι πολύ παράξενο πόσο κινηματογραφικές και ρομαντικές μπορούν να μοιάζουν οι «ρετρό» λάμπες της Βασιλίσσης Σοφίας από το πίσω παράθυρο ενός ασθενοφόρου.
Από ό,τι καταλάβατε, έως τώρα πέρασα μια δύσκολη περίοδο στην προσωπική μου μάχη με τον ιό. Την ξεπέρασα και ενδεχομένως να έχω την ευτυχία να είμαι από τη θετική πλευρά της στατιστικής, αυτών που ανέρρωσαν από τον κορωνοϊό. Δεν μου αρέσει να γράφω για τον εαυτό μου, ούτε να γίνομαι μελοδραματικός. Ομως, νιώθω την ανάγκη να στείλουμε όλοι μας ένα μήνυμα αισιοδοξίας στους συμπολίτες μας που θα περάσουν αντίστοιχες εμπειρίες. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να νιώσουν την αγάπη και τη στήριξή σας. Στη δική μου περίπτωση, έχω μάθει να ξεχωρίζω το αληθινό από τις δημόσιες σχέσεις. Τα μηνύματα παλιών φίλων, συνεργατών, αναγνωστών, ιδεολογικών «αντιπάλων», φίλων με τους οποίους τσακωθήκαμε ανεξήγητα, έπαιξαν τεράστιο ρόλο στο να σταθώ στα πόδια μου. Ηταν σαν να ψιθύριζαν την παλιά καλή συμβουλή της μάνας μου: «Επεσες, σήκω και περπάτα». Οντας δημόσιο πρόσωπο σε μια ταραγμένη εποχή, ήξερα ότι θα υπήρχε και το ανάλογο τοξικό κουσκούς. Αποφάσισα ότι έχω έναν ιό πραγματικό να παλέψω και δεν θα ασχοληθώ με τον ιό της τοξικότητας που έχει δηλητηριάσει τα μυαλά και τις καρδιές μας.
Ηθελα όμως να γράψω γι’ αυτήν την περιπέτεια για έναν βασικό λόγο. Πέρα από την αγάπη και την πίστη, χρειάζεται κάτι παραπάνω για να περάσεις απέναντι. Η ιατρική ομάδα της κ. Κοτανίδου στον Ευαγγελισμό έκανε το δικό της θαύμα.
Και δεν θέλω να ξεχάσω, ούτε εγώ ούτε και εσείς, τους πραγματικούς ήρωες πίσω από τις μάσκες, που δίνουν τη μάχη για εμάς όλους. Το νοσηλευτικό προσωπικό, που τα δίνει όλα, κακοπληρωμένο, χωρίς τα απαραίτητα πολλές φορές. Τους ανθρώπους του ΕΚΑΒ, που δείχνουν καθημερινά γενναιότητα και ανθρωπιά. Η δουλειά τους δεν μπορεί να ανταμειφθεί αρκετά, αλλά πρέπει να θυμηθούμε την επόμενη μέρα και να διασφαλίσουμε τα πολύ βασικά γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Τους ακούς να σου εξηγούν πόσο δύσκολο είναι να αρνούνται σε μια κόρη να δει έναν πατέρα για τελευταία φορά. Να λένε με υπερηφάνεια πως δουλεύουν άπειρες ώρες και κάνουν ταυτόχρονα μεταπτυχιακό. Ή να τους λες «καλή ξεκούραση» όταν τελειώνει η βάρδιά τους και να σου λένε «πάω σπίτι τώρα να φροντίσω τα παιδιά για να πάει η γυναίκα μου να δουλέψει σε άλλο νοσοκομείο». Αυτοί είναι οι δικοί μου ήρωες, τους οποίους πρέπει να αναδείξουμε και να φροντίσουμε και όταν περάσει η σημερινή τρέλα.
Θα έχουμε πολλές «Θερμοπύλες» μπροστά μας ως χώρα. Η ηγεσία είναι στοιχείο απαραίτητο και, ευτυχώς, το έχουμε στον τόπο μας σήμερα. Οι «Θερμοπύλες» όμως, είτε στις εντατικές είτε στον Εβρο, δεν κρατούν χωρίς τους ήρωες της πρώτης γραμμής καλοπληρωμένους, καλά εξοπλισμένους και με μια κοινωνία στοιχισμένη πίσω τους!
