Το να αποχαιρετούμε τον Κόκο κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι διπλά οδυνηρό!
Εργατικός, βιοπαλαιστής, έβγαζε το τίμιο μεροκάματο από μικρό παιδί. Εκεί, σκυμμένος πάνω από ρολόγια, ελατήρια, τροχούς, γρανάζια, δείκτες, απείρως μικρά, δύσχρηστα εργαλεία που τα χειριζόταν με εκπληκτική δεξιοτεχνία με το μεγεθυντικό φακό στο μάτι. Δεν σήκωνε το κεφάλι και το καλημέρα, όσο πρόσχαρο, εγκάρδιο και αληθινό νά’ταν , σχεδόν σκυφτός το έλεγε.

Μέλος μιας μεγάλης αργοστολιώτικης οικογένειας -με ρίζες στα Φαρακλάτα-με όλα τα μέλη της να έχουν παρόμοια πορεία, δημιούργησε τη δική του άξια και αγαπημένη οικογένεια.

Απλός άνθρωπος, λαϊκός, σεμνός, προσγειωμένος, συνεπής, ανεπιτήδευτος, ακριβοδίκαιος, έντιμος, αυθεντικός… Συνήθως, τέτοιου είδους αποχαιρετισμοί ενέχουν υπερβολές, ωραιοποιήσεις, αγιοποιήσεις… Ό,τι όμως γράψω σήμερα για τον Κόκο, είναι η απόλυτη πεποίθηση η δική μου και πάρα πολλών ακόμη.

Πορευθήκαμε μαζί με πολλούς άλλους σε κοινούς δρόμους, κοινές επιδιώξεις, σε δύσκολες εποχές. Το ειδικό κοινωνικό βάρος του Κόκου προσέδιδε σιγουριά, κύρος, αυτοπεποίθηση στα εγχειρήματά μας. Πίστεψε και υπηρέτησε με αυταπάρνηση τις οικογενειακές, επαγγελματικές, κοινωνικές και πολιτικές αξίες του.

Βρέθηκε εντός της εξουσίας. Ως υπερήφανος και ανιδιοτελής άνθρωπος, ουδέποτε διανοήθηκε να εκμεταλλευτεί καταστάσεις προς ίδιον όφελος.

Ό,τι μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιον ως ακέραιο άνθρωπο, αυτό αντικαθρεπτιζόταν στο πρόσωπό του.

Είμαι τυχερός εγώ και όσοι περπατήσαμε μαζί του!

Ο φίλος, ο αδελφός, ο σύντροφος Κόκος είναι ο άνθρωπος που θέλεις να είναι πλάι σου στη ζωή.
Από εδώ κι εμπρός θα είναι πλάι μας στις αναμνήσεις μας…

Αξέχαστος!

Αλέκος Καλαφάτης
18.03.2022